Μεθαύριο πετάω για Μεγάλη Βρετανία. Τη λέω έτσι για να είμαι politically correct, μιας και σχεδιάζω να επισκεφτώ τουλάχιστον την Ουαλία, αν όχι και τη Σκωτία, και δεν ψήνομαι να μπλέξω με τους Εγγλέζους από τώρα – μου αρκεί που θα υποστώ τον τρομολαγνική πανούκλα τους στο αεροδρόμιο. Σύμφωνα με δηλώσεις μου στο ίδιο το blog, αυτό θα προσπαθήσω να είναι το τελευταίο μου ταξίδι (αναψυχής θα προσθέσω εδώ – άμα κάτσει καμιά επείγουσα δουλειά και δεν προλαβαίνω, ντάξει..) με αεροπλάνο, όσο εξακολουθεί να βασιλεύει αυτή η κατάσταση. Thank God, King and Country, με τρένα, λεωφορεία, βαπόρια και το πιστό μου αυτοκίνητο θα δυσκολευτώ να βρω ένα μέρος που να μην προσεγγίζεται διαφορετικά.
Ένα ταξίδι αξίζει πάντα το blogpost του – διαφορετικά, με τι μούτρα θα μπορεί να σταθεί το TTL απέναντι στα πραγματικά ταξιδιωτικά blogs? Μα αρνούμαι να σας πω πράγματα που ήδη ξέρετε – όπως ότι πάω να βρω τον παιδικό μου φίλο (Σταύρο) και την κοπέλα του (Ελίνα) που σπουδάζουν φιλοσοφία στο Bristol με σκοπό να τους παγιδέψω, σαν άλλος Gandalf των πρώτων σελίδων του Hobbit, σε μια μεγάλης κλίμακας περιπέτεια στα βρετανικά εδάφη, έστω και άνευ δράκων. Έτσι λοιπόν αποφάσισα να αφιερώσω στο ταξίδι αυτό ένα ποστ επιστροφής, όπου θα μπορώ να σας πω τι είδα, άγγιξα, γεύτηκα, άκουσα και μύρισα στην πρώτη μου διάσχιση της Μάγχης – έστω και πετώντας – και για σήμερα να μοιραστώ μαζί σας ένα υπέροχο άρθρο του ακόμα πιο υπέροχου Ουμπέρτο Έκο, από τη συλλογή «Οδηγιών Χρήσεως», που αφορά, τι πιο σχετικό? Τα αεροπλάνα, και συγκεκριμένα το πολύ χαρακτηριστικό ..γεύμα τους.
So, there you go – click the “more” link!
(σε αυτό το σημείο, και επειδή, αν ελπίζω να μας διαβάζει κανείς, πέρα από τους πολύ φίλους μου που το κάνουν από αγάπη, θα είναι πιθανότατα πληροφορικάριος, και οι πληροφορικάριοι φρικάρουν με τα μεγάλα κείμενα, θα ήθελα να πω πως είναι πολύ γαμάτο άρθρο και αξίζει τον κόπο – επίσης, αν κάνω λάθος, μπορείτε πάντα να με εκδικηθείτε με ένα υβριστικό comment ακριβώς από κάτω, so don’t you people miss the chance you’ve been given!)
Πώς να τρώτε στο αεροπλάνο (by Umberto Eco)
Στη διάρκεια ενός αεροπορικού ταξιδιού πριν από μερικά χρόνια (Άμστερνταμ μετ’ επιστροφής) κατέστρεψα δύο γραβάτες Brooks Brothers, δύο πουκάμισα Burberry, δύο παντελόνια Bardelli, ένα τουΐντ σακάκι που είχα αγοράσει στη Bond Street και ένα γιλέκο Krizia.
Πράγματι, στις διεθνείς πτήσεις ισχύει η καλή συνήθεια να σερβίρεται ένα γεύμα. Ωστόσο, όλοι ξέρουμε ότι το κάθισμα είναι στενό, το τραπεζάκι επίσης και το αεροπλάνο μερικές φορές τραντάζεται. Επί πλέον οι πετσέτες στ’ αεροπλάνα είναι πολύ μικρές και, αν τη βάλεις στο λαιμό, σου αφήνει την κοιλιά ακάλυπτη, ενώ, αν τη βάλεις στα γόνατα, μένει το στήθος σου εκτεθειμένο. Η λογική θα επέβαλλε να σερβίρονται τροφές που δε λεκιάζουν και είναι στερεές. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να μοιράζουν ταμπλέτες Enervit. Στέρεες τροφές είναι η κοτολέτα αλά μιλανέζε, τα κρέατα σχάρας, το τυρί, οι τηγανιτές πατάτες και το ψητό κοτόπουλο. Φαγητά που λεκιάζουν είναι τα σπαγγέτι με σάλτσα και λουκάνικα, οι μελιτζάνες παπουτσάκια, οι πίτσες, μόλις βγαίνουν από το φούρνο, οι σούπες που σερβίρονται καυτές σε μπολ χωρίς λαβές.
Το χαρακτηριστικό μενού των αεροπλάνων αποτελείται από παραψημένο κρέας που πλέει σε μια καφετιά σάλτσα, γενναίες μερίδες από ντομάτες και λαχανικά ψιλοκομμένα και μουλιασμένα σε κρασί, ρύζι και μπιζέλια με σάλτσα. Ως γνωστόν, τα μπιζέλια είναι ασύλληπτα αντικείμενα – και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο ούτε καν οι μεγάλοι σεφ κατάφεραν ποτέ να φτιάξουν μπιζέλια γεμιστά – ιδίως αν προσπαθείς, όπως επιβάλλουν οι καλοί τρόποι, να τα φας με το πιρούνι και όχι με το κουτάλι. Μη μου πείτε ότι οι κινέζοι βρίσκονται σε χειρότερη θέση, διότι σας διαβεβαιώ ότι είναι πολύ πιο εύκολο να πιάσεις ένα μπιζέλι με τα ξυλάκια παρά να το τσιμπήσεις με το πιρούνι. Και είναι ανώφελο να μου πείτε ότι τα μπιζέλια δεν τσιμπιούνται με το πιρούνι, αλλά μαζεύονται, διότι τα πιρούνι είναι ακριβώς σχεδιασμένα για να ρίχνουν κάτω τα μπιζέλια που παριστάνουν ότι μαζεύουν.
Ας προσθέσουμε ότι τα μπιζέλια στο αεροπλάνο κατά κανόνα σερβίρονται, όταν το σκάφος μπαίνει σε κενό αέρος και ο κυβερνήτης συμβουλεύει να δέσετε τις ζώνες σας. Εξαιτίας αυτών των περίπλοκων εργονομικών υπολογισμών, τα μπιζέλια έχουν μόνο δύο εναλλακτικές λύσεις: ή να χωθούν στο λαιμό ή στο βρακί σας.
Όπως μας διδάσκει ο Αίσωπος, για να μην μπορέσει η αλεπού να πιει από το ποτήρι, πρέπει το ποτήρι να είναι ψηλό και λεπτό. Τα ποτήρια των αεροπλάνων είναι ρηχά και πλατιά, σα λεκανάκια. Προφανώς οποιοδήποτε υγρό χύνεται, διότι έτσι επιβάλλουν οι φυσικοί νόμοι, ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν κενά αέρος. Το ψωμί δεν είναι οι γαλλικές μπαγκέτες που πρέπει να τις κόβεις με τα δόντια σου, ακόμα κι όταν είναι φρέσκες, αλλά ένας ιδιαίτερος τύπος πιτυρούχου που, μόλις το πιάσεις, διαλύεται σ’ ένα σύννεφο λεπτότατης σκόνης. Όπως διδάσκει και η αρχή του Λαβουαζιέ, η σκόνη αυτή δεν εξαφανίζεται παρά μόνο φαινομενικά: μόλις φτάσετε στον προορισμό σας, θ’ ανακαλύψετε ότι πήγε όλη και χώθηκε κάτω από τα οπίσθιά σας, καταφέρνοντας να κολλήσει στο παντελόνι σας ακόμα κι από πίσω. Το γλυκό είτε μοιάζει με μαρένγκα και κολλάει μαζί με το ψωμί ή κυλάει κατευθείαν στα δάχτυλά σας, όταν η πετσέτα σας έχει ήδη μουσκέψει από σάλτσα ντομάτα και σας είναι άχρηστη.
Έτσι μένουν μόνον τα υγρά χαρτομάντιλα: αλλά, καθώς είναι αδύνατο να ξεχωρίσετε τη συσκευασία τους απ’ αυτήν του αλατιού, του πιπεριού και της ζάχαρης, όταν πια έχετε βάλει τη ζάχαρη στη σαλάτα, το χαρτομάντιλο έχει ήδη καταλήξει στον καφέ, που σερβίρετε βραστός σ’ ένα κυπελάκι από θερμοαγώγιμο υλικό, ξέχειλο ως επάνω, έτσι ώστε να μπορεί εύκολα να ξεφύγει από τα τσουρουφλισμένα χέρια σας και να ανακατευτεί με τη σάλτσα που έχει μαζευτεί γύρω από τη ζώνη σας. Στην business class ο καφές χύνεται στην αγκαλιά σας, κατευθείαν από την αεροσυνοδό η οποία σας ζητάει συγγνώμη σε εσπεράντο.
Ο υπεύθυνος του κέτερινγκ μιας αεροπορικής εταιρείας στρατολογείται, χωρίς αμφιβολία, μεταξύ εκείνων των έμπειρων ξενοδοχοϋπαλλήλων που χρησιμοποιούν ένα είδος μπρικιού που, αντί να χύνει τον καφέ στο φλιτζάνι, αδειάζει το 80% πάνω στα σεντόνια. Μα γιατί? Η πιο προφανής υπόθεση είναι ότι θέλουν να δώσουν στους ταξιδιώτες την αίσθηση της χλιδής, έχοντας υπόψη τους τις ταινίες εποχής του Χόλιγουντ, όπου ο Νέρων πίνει πάντα με τεράστιες κούπες που του μουσκεύουν γένια και τη χλαμύδα και οι φεουδάρχες ροκανίζουν μπούτια με σάλτσες να στάζουν στις δαντέλες τις πουκαμίσας τους, καθώς αγκαλιάζουν τις παλλακίδες τους.
Μα τότε γιατί στην πρώτη θέση, όπου όλα είναι πιο ευρύχωρα, σερβίρουν στέρεες τροφές, όπως κόκκινο χαβιάρι πάνω σε βουτυρωμένες φρυγανιές, καπνιστό σολομό και φέτες αστακού με λαδολέμονο? Ίσως επειδή στα φιλμ του Βισκόντι οι αριστοκράτες ναζί λένε «τουφεκίστε τον», καθώς χώνουν στο στόμα τους μια σκέτη ρόγα σταφύλι..
(Umberto Eco, 1987)
Ευτυχώς που δεν κοιμάται κανείς στο δωμάτιο δίπλα… θα τους είχα ξυπνήσει από τα γέλια.
Καλό ταξίδι και καλή περιπέτεια!
Χεχε, είναι σπουδαίος ο Ουμπέρτος, δεν είναι? (…για να προβάρω και το βρετανικό ιδίωμα αντερώτησης στο τέλος της πρότασης)
Σε ευχαριστώ μαν, σου εύχομαι τουλάχιστον τα ίδια το συντομότερο!
Καλα οταν σου πουνε για γευμα πες “Παστιτσιο εχεις??”
Ετσι για να φας κατι και να μην εχει σαλτσες και παπατζες…
Α και θελω να μου φερεις κατι απο τα Harolds, μια πετρα απο το
stonehedge και ενα κιλτ (η φαμιλια μου εχει πρασινο-λευκο με κοκκινες γραμμες :P).
Δεν σου λεω καλα να περασεις γιατι θα περασεις σιγουρα…
Να εχεις ενα ανετο ταξιδι τοτε … 😉
Παρατήρηση 1: Αν ήθελες να ήσουν politically correct, θα έλεγες Ηνωμένο Βασίλειο που είναι η επίσημη ονομασία.
Παρατήρηση 2: Το κείμενο είναι ξεκαρδιστικό, το είχαμε διαβάσει και μια φορά σπίτι σου πριν πολλά πολλά χρόνια.
Παρατήρηση 3: Ψιλοπείνασα.
Ευχή: Καλά να περάσεις.
@ sfagmenos: Θα κάνω ό,τι μπορώ με την πέτρα και το κιλτ, αλλά στο άντρο του βρετανικού καταναλωτισμού, εγώ δεν μπαίνω! (εκτός, ίσως, αν είμαι τύφλα, με μια κοτρώνα στο χέρι, φορώντας μια καρό φούστα..)
Θα στείλω την Ελίνα :p Όσο για την ευχή, σε ευχαριστώ πραγματικά – είναι το μόνο που φοβάμαι με τις αγγλοσαξονικές αδερφές.
@ spacedyevest: Φαίνεται πως δεν το ήθελα αρκετά, i guess :p Όσο για το δεύτερο, και βασιζόμενος στο Λαβουαζιέ, έχω αρχίσει να υποψιάζομαι που πήγε όση μνήμη μου λείπει.
Καλή τύχη με τα κρύα περιεχόμενα του ψυγείου. Εγώ, αυτή τη στιγμή, τη βγάζω με φασόλια κοσέρβα – the cowboy way!
Thnx 🙂 Εύχομαι να τα βρω όλα καλύτερα απ’ότι τα αφήνω!
Εάν η παραβολή του άρθρου του Έκο στο τέλος του δικού σου έγινε για να θέσει κάποιο ερώτημα στον δύστυχο αναγνώστη που θα μείνει πίσω για να διαβάσει, τότε η απάντηση είναι αυτονόητη:
“Τουφεκίστε τον”
Τέλειο.
“Στην business class ο καφές χύνεται στην αγκαλιά σας, κατευθείαν από την αεροσυνοδό η οποία σας ζητάει συγγνώμη σε εσπεράντο.” Χαχα! Καταπληκτικο!
Τώρα καταλαβαίνω γιατί, όταν μάθαινα γερμανικά, η μόνη λέξη για την οποία έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον μία συμμαθήτρια, αεροσυνοδός στο επάγγελμα, ήταν το etnschuldigung!!! (real fact!)
Κάτι για Harrod’s είδα παραπάνω, άρα θα περάσεις από το Λονδίνο; Αν ναι, τότε ΠΡΕΠΕΙ να περάσεις από το White Lion κοντά στο Covent Garden για mashed potatoes and saucages/shepherd’s pie and a pint (or two, or three …)
Πολλά φιλιά και καλά να περάσεις!
XAxXAxXα! Η κοπελιά είχε πιάσει το νόημα 😉
Σ’ ευχαριστώ Μελίνα μου, δεν θα παραλείψω!
[…] σε αυτό, ενώ παράλληλα είχα υποσχεθεί ένα blogpost για το ταξίδι στην Αγγλία, και δεν ξέρω τι να γράψω.. Δηλαδή, σοβαρά τώρα, είδα ένα […]