Απόψε η νύχτα με βρίσκει στο μπαλκόνι μας στην Τρίπολη. Η μουσική μου είναι εδώ, το μέρος για να γράφω είναι εδώ, το φεγγάρι μου είναι εδώ, τα αστέρια τα έχει κρύψει. Στα ηχεία παίζει μια live εκτέλεση του Believe των Savatage που μας αφιέρωσε ο spacedyevest τις προάλλες στην εκπομπή του. Από το μπαλκόνι εδώ φαίνεται μια τεράστια έκταση από κτήματα με σπαρτά, μέχρι τα απέναντι βουνά. Η Αρκαδία είναι γεμάτη από βουνά, συνήθως άγονες εκτάσεις, άγριες. Λένε ότι γι’ αυτό οι άνθρωποι που βγαίνουν από εδώ είναι πονηροί, και σκληροί. Γίνονται πολιτικοί, βιομήχανοι, επιχειρηματίες. Πηγαίνουν στην Αμερική και αγοράζουν εκτάσεις, κάνουν μεγάλες περιουσίες, και γυρίζοντας πίσω ρωτούν “Πόσα κάνεις?”. Έτσι σε μετράνε, έτσι σε κρίνουν. Αυτό είναι η ζωή τους όπως εξελίσσεται. Δε γίνονται ούτε συγγραφείς, ούτε ζωγράφοι, ούτε ποιητές, δε βγάζει η Αρκαδία καλλιτέχνες.
Η Τρίπολη είναι μια σχεδόν άσχημη πόλη – συγγνώμη μπαμπά και μαμά, ούτε σ’ εσάς αρέσει μάλλον. Έχει έναν πεζόδρομο με όλες τις καφετέριες της πόλης, σε μια βδομάδα έχουν τελειώσει. Και οι καφετέριες και οι καφέδες. Και δεν είμαι ο τύπος που βγαίνει κάθε μέρα για καφέ, αλλά η Τρίπολη έχει πραγματικά λίγα μέρη για να κάνεις πράγματα. Εκτός από αυτόν τον ένα πεζόδρομο έχει έναν κεντρικό δρόμο, με δύο λωρίδες, και τρεις πλατείες. Στρογγυλές. Και μια τετράγωνη. Στην τελευταία όταν ήμουν μικρός νοίκιαζα ποδήλατο και έκανα. Μετά ο πατέρας μου μου αγόραζε τοστ στο “τουριστικό περίπτερο”, και καθόμασταν με τους φίλους του για ατελείωτες ώρες. Μιλούσαν για πολιτικά. Μετά φεύγαμε και γυρνούσαμε πάλι στο χωριό. Η Τρίπολη έχει το εξής χαρακτηριστικό κλίματος, τη μέρα έχει πολλή ζέστη και τη νύχτα έχει πολύ κρύο. Τώρα που γράφω είναι δύο το βράδυ και κρυώνω, και ήταν ζεστή η μέρα, 35 βαθμούς είχε. Α, μόλις πέρασε δίπλα μου μια νυχτερίδα, αλήθεια. Φοβήθηκα, ευτυχώς έφυγε, και δεν ασχολήθηκε με τα μαλλιά μου. Έχω ακούσει ότι έχουν κόλλημα με τα μαλλιά, και γουστάρουν να μπλέκονται. Τη γλύτωσα. Έπεσε κι ένα αστέρι, πριν πολλά πολλά χρόνια, και το είδα τώρα. ( Τα αστέρια όταν πέφτουν τα βλέπεις πιο καλά, γιατί κινούνται και τα πιάνει το μάτι. Σπάνια προλαβαίνεις να κάνεις ευχή. Εγώ πρόλαβα. Δε λέω τι είναι, δε θα πιάσει λένε. Σιγά μην πιάσει κι αν δεν πω, αλλά ελπίζω. )
Σκεφτόμουν όσο καθόμουν το απόγευμα στο μπαλκόνι μου και κοιτούσα τα βουνά – μόνο βουνά έχει να κοιτάς εδώ – το πόσο επηρεάζει ο τόπος τον άνθρωπο. Και ως πότε. Μεγάλωσα στην Αθήνα. Εκεί γεννήθηκα, πήγα σχολείο, σπούδασα, κάνω μεταπτυχιακό. Πόσο μπορώ να αλλάξω πια αν πάω στη Ζυρίχη; Και πόσο αν πάω στα Γιάννενα; Πόσο περισσότερο “Ευρωπαίος” θα γίνω στη μία πόλη, και πόσο λιγότερο στην άλλη; Εξαρτάται από το πόσο θα μείνω θα πεις. Σαν άνθρωπος πόσο θα αλλάξω, όχι σαν επαγγελματίας. Οι συνήθειες θα αλλάξουν; Η κουλτούρα; Στην Τρίπολη κιόλας, που πόσο να διαφέρει πια από την Αθήνα, κουράζομαι αν μείνω πέντε μέρες, βαριέμαι. Τα πράγματα δεν είναι όπως έχω συνηθίσει να είναι, και ναι, φοβάμαι να αλλάξω τις συνήθειές μου στα πράγματα. Το λέω. Δεν είναι τα τοπία τα καινούρια, αυτά που δεν έχω συνηθίσει και με ξενίζουν. Οι άνθρωποι είναι. Οι άνθρωποι οι δικοί μου που δεν έχω εδώ. Πάντα οι άνθρωποι είναι. Αν έχεις ανθρώπους κοντινούς, αγαπημένους, τα πράγματα φαίνονται ή γίνονται καλά λέω. Αλλά και πάλι, οι άνθρωποι είναι που με κάνουν να θέλω να φύγω. Σε προηγούμενο post έλεγα πόσο ωραία είναι η πόλη μας. Κι όμως θέλουμε να φύγουμε. Άρα δεν είναι η πόλη που ενοχλεί, οι άνθρωποι είναι που παίζουν ρόλους. Είναι ο λόγος για να χαίρεσαι, να γελάς, να γαληνεύεις και συνάμα ο λόγος για να λυπάσαι, να αγχώνεσαι, να τρομάζεις. Πάντα οι άνθρωποι είναι.
Φοβάμαι να μην έχω τους ανθρώπους μου κοντά.
Κουράστηκα να έχω τους ανθρώπους μου κοντά.
Πάω για ύπνο. Σχολιάστε να το βρούμε.
Στα ηχεία: UFO – Belladonna
The more things change, the more they stay the same. I’m not sure who the first person was who said that. Probably Shakespeare. Or maybe Sting. But at the moment, it’s the sentence that best explains my tragic flaw, my inability to change.
I don’t think I’m alone in this. The more I get to know other people, the more I realize it’s kind of everyone’s flaw. Staying exactly the same for as long as possible, standing perfectly still… It feels safer somehow. And if you are suffering, at least the pain is familiar. Because if you took that leap of faith, went outside the box, did something unexpected… Who knows what other pain might be out there, waiting for you. Chances are it could be even worse.
So you maintain the status quo. Choose the road already traveled and it doesn’t seem that bad. Not as far as flaws go. You’re not a drug addict. You’re not killing anyone… Except maybe yourself a little.
When we finally do change, I don’t think it happens like an earthquake or an explosion, where all of a sudden we’re like this different person. I think it’s smaller than that. The kind of thing most people wouldn’t even notice unless they looked at us really close. Which, thank God, they never do. But you notice it. Inside you that change feels like a world of difference. And you hope this is it. This is the person you get to be forever… that you’ll never have to change again.
Ωραίο post. Φταίνε οι άνθρωποι, φταίνε και τα μέρη και οι εμπειρίες που κουράζουν. Φταίνε και τα τραγούδια και οι ταινίες. Φταίνε οι εμμονές και οι ψευδαισθήσεις. Φταίει το “λίγο του κόσμου”. Φταίει η ζωή.
Ναι, φταίνε και τα τραγούδια και οι ταινίες. Θυμίζουν ανθρώπους ή βάζουν σε σκέψεις. High fidelity όταν λέμε για ταινίες που φταίνε. Όποιος δεν έχει δει ας δει. Οι εμμονές φταίνε επίσης, και οι ψευδαισθήσεις, ξέρεις εσύ για τι πράγμα λέω. Θυμήσου το ζευγάρι στο μόλο στο Ηράκλειο, νόμιζαν ότι ζουν πράγματα που δεν υπάρχουν. Κοιτούσαν τα νερά εκεί, θυμάσαι; Και δε μιλούσαν. Και ο αέρας φυσούσε. Πόσο μάταιο ξέρουμε. Ή νομίζουμε; Όχι όχι, ξέρουμε. Και οι ψευδαισθήσεις φταίνε. Take care.
[..] When we finally do change, I don’t think it happens like an earthquake or an explosion, where all of a sudden we’re like this different person. I think it’s smaller than that. The kind of thing most people wouldn’t even notice unless they looked at us really close [..]
Νομίζω πως αυτό το απόσπασμα τα λέει καλύτερα από οτιδήποτε.
Δε μας διώχνουν οι άνθρωποι, ούτε οι πόλεις. Η ρουτίνα μας διώχνει – όποτε αυτή έρχεται. Στην Αθήνα σε 15 χρόνια, στην Τρίπολη εντός εβδομάδος. Η ανάγκη για ζωή μας διώχνει – αν η ζωή είναι το αντίθετο τη ρουτίνας. Έτσι πάμε διακοπές, έτσι πάμε ταξιδάκια – και όταν έχουν πια κι αυτά “ενταχθεί” στο σύστημα, όταν δε διαφέρουν και πολύ από την ίδια τη ρουτίνα, it is time to leave.
Μακριά, έξω, αλλού, μόνοι, χωρίς, έτσι. Απλά, go.