Αγαπώ τα αεροπλάνα. Δεν είναι το αγαπημένο μου μέσο μεταφοράς. Προτιμώ για παράδειγμα το τρένο ή το καράβι. Αλλά τα αεροπλάνα πετούν γρήγορα. Είναι ίσως η πιο εντυπωσιακή τεχνολογία που εφευρέθηκε ποτέ από τον άνθρωπο και χρησιμοποιείται από το ευρύ κοινό σε συνεχή βάση. Μας επιτρέπουν να ταξιδέψουμε σε μακρινά μέρη που άλλες εποχές θα ήταν ενδεχομένως προσβάσιμα μετά από θαλασσοταραχή μηνών. Αν είναι και Airbus ακόμα καλύτερα. Θα έχω λίγο χώρο για τα γόνατά μου και δε θα στριφογυρίζω σε όλο το ταξίδι όπως μου συμβαίνει στα Boeing αεροσκάφη που πετούν στην Ευρώπη.
Αγαπώ και τα αεροδρόμια. Κοιτώντας ψηλά τις οθόνες βλέπεις όλα τα μέρη του κόσμου που σε περιμένουν να τα επισκεφθείς. Συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι σε έναν κόμβο που συντελείται μια πολυπολιτισμική πανδαισία. Δυστυχώς, τίποτα στη ζωή δεν είναι ρόδινο. Αν ταξιδεύεις θεωρείσαι τρομοκράτης εκτός αν αποδείξεις το αντίθετο μέσω ενός ταλαίπωρου τελετουργικού: να είσαι στο αεροδρόμιο δύο ώρες πριν, να δώσεις τη βαλίτσα σου περιμένοντας σε μια τεράστια ουρά (ακόμα και αν έχεις baggage drop off, σε μια ουρά θα περιμένεις), 45 λεπτά πριν από την πτήση σου να ξεφορτωθείς το μπουκάλι νερό γιατί είναι υγρό και ως γνωστόν (?) ουσίες σε υγρή μορφή είναι πρωτογενές υλικό για την κατασκευή βόμβας, να περάσεις από εξονυχιστικό και ενίοτε εξευτελιστικό έλεγχο, να βγάλεις το λάπτοπ από την τσάντα σου, να ανοίξεις το καπάκι μπροστά στους ανθρώπους ασφαλείας, να ξαναβάλεις τη ζώνη σου πριν σου πέσει το παντελόνι, να φυλάξεις όλα τα προσωπικά σου αντικείμενα που είναι σκορπισμένα σε 3 πλαστικές λεκάνες, να πάρεις τη χειραποσκευή σου και το μπουφάν σου και να κατευθυνθείς στην πύλη επιβίβασης (αφού σταματήσεις να αγοράσεις ένα μπουκάλι νερό). Όμως σήμερα δε θα σας μιλήσω άλλο γι αυτό. Η συνέχεια μετά το άλμα.
Εκτός από την τρομολαγνεία υπάρχει και η ..πτήση διαμετακόμισης. Για να είμαι ειλικρινής δεν ήξερα πως λέγεται το transit flight στα ελληνικά μέχρι πριν από λίγο. Εν γένει δεν υπάρχουν απευθείας πτήσεις μεταξύς Αθήνας και Όσλο. Μέχρι στιγμής έχω βρεθεί σε Φρανκφούρτη, Μόναχο και Ζυρίχη προσπαθώντας να ταξιδέψω προς Όσλο ή Αθήνα. Ήταν λοιπόν 2 Γενάρη 2011 καθώς πετούσα 8:15 από Αθήνα για Φρανκφούρτη. Κάτι που σημαίνει ότι ξύπνησα γύρω στις 5 το πρωί που με τη σειρά του σημαίνει ότι κοιμήθηκα με το ζόρι 4 ώρες. Μέσα μου κουβαλάω την κούραση των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, το post holiday syndrome και ένα αχταρμά συναισθημάτων για ό,τι αφήνω στην Ελλάδα και ό,τι θα βρω στη Νορβηγία. Προσγειώνομαι κατά τις 10:30 στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης (έχοντας φροντίσει να χαζέψω από το παράθυρο τους ουρανοξύστες της πόλης σύμφωνα με τη συνήθη οδηγία του Δημήτρη), το ένατο αεροδρόμιο στον κόσμο σε διακίνηση επιβατών. Κατά τα …ειωθότα, ένας αστυνομικός με υποδέχεται, κοιτάει την ταυτότητά μου για ένα ολόκληρο λεπτό, με ρωτάει τι ρόλο βαράω στη Φρανκφούρτη, του εξηγώ ότι αν μπορούσα θα απέφευγα την πόλη του και μου επιτρέπει να προχωρήσω. Νιώθω πολύ κουρασμένος οπότε κοιτάω τη δεύτερη κάρτα επιβίβασης και βλέπω ότι η πύλη μου είναι η Α22. Κατευθύνομαι προς τα εκεί με κουρασμένα βήματα. Ώρα επιβίβασης: 15:25. Απογείωση 15:55. Ναι, έχω 5 ώρες αναμονή στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης. Ούτε στον εχθρό μου.
Οι οθόνες της πύλης δε γράφουν τίποτα και οι διπλανές γράφουν Βαρκελώνη στις 16:10. Σκέφτομαι πως απλά είναι πολύ νωρίς και γι’ αυτό δεν έχουν γράψει τίποτα. Ξαπλώνω σε μια σειρά από 3 συνεχόμενες καρέκλες, σκεπάζομαι με το μπουφάν μου και κάνω έναν ανήσυχο ύπνο κρατώντας σφιχτά τα προσωπικά μου αντικείμενα. Γύρω μου άνθρωποι διαφόρων ηλικιών και εθνικοτήτων κάνουν το ίδιο και δείχνουν χαλαροί. Εμένα είναι η πρώτη μου φορά που κοιμάμαι σε αεροδρόμιο. Ο ύπνος δεν ήταν άσχημος. Ξύπνησα στις 13:00 και στις 14:30. Κοιμήθηκα περίπου 3 ώρες. Ακούω μουσική και χαζεύω τα αεροπλάνα έξω. Η ώρα 15:00. Στις 15:15 χαμηλώνω την ένταση για να ακούσω την ανακοίνωση επιβίβασης. Στις 15:30 δεν έχει ακουστεί τίποτα. Η συνήθης καθυστέρηση σκέφτομαι. Στις 15:40 η υπεύθυνη πλησιάζει το μικρόφωνο και αρθρώνει τις γνώριμες λέξεις: “Ladies and gentlemen. We would like to welcome you to [whatever] flight to Barcelona”. Πετιέμαι πάνω! Barcelona???? Κοιτάω τις οθόνες επιβίβασης και γράφουν όλες Barcelona. Αρπάζω την τσάντα μου και τρέχω να βρω οθόνη αναχωρήσεων. Δεν υπάρχει πουθενά γύρω μου. Βλέπω ένα stand με ένα μεγάλο και σπεύδω προς τα εκεί. Δεν έχει υπάλληλο αλλά έχει ένα μηχάνημα που μπορείς να δεις τις επικείμενες πτήσεις που αναχωρούν από το αεροδρόμιο. Το χρησιμοποιεί μια κυρία για να δει την πτήση της που είναι κατά τις 18:00 και πατάει το page down επανειλημμένα. “Άντε κυρά μου!!!” σκέφτομαι και αρχίζω να βήχω, να μουρμουράω τα “excuse me” και να δείχνω ανυπόμονος. Επιτέλους κάνει στην άκρη. Με τρεμάμενα χέρια διαβάζω πως η πύλη επιβίβασης για Όσλο είναι η A36 και πως είναι ανοιχτή. Κοιτάω το ρολόι μου, είναι 15:45. Αρχίζω να τρέχω με όλη μου τη δύναμη. Η τσίχλα που μασούσα εκτοξεύεται στη διαδρομή από το στόμα μου καθώς ο οργανισμός μου παρακαλάει για λίγο οξυγόνο. Το 5κιλο στην πλάτη δυσκολεύει πολύ τις προσπάθειές μου. Στη μέση σταματώ να τρέχω και συνεχίζω με γρήγορο περπάτημα. Παρηγορητικές σκέψεις: η Α36 δε μπορεί να είναι τόσο μακριά από την Α22 (θα μπορούσα να είμαι και σε άλλο terminal), η βαλίτσα μου είναι ήδη στο αεροπλάνο άρα δε μπορεί να πετάξει χωρίς εμένα, θα με φωνάξουν, κάτι θα γίνει, δεν μπορεί. Τρομακτική σκέψη: σε όλες τις ταινίες και τις ιστορίες που έχω ακούσει η πύλη κλείνει το αργότερο δέκα λεπτά πριν την προγραμματισμένη απογείωση. Τελικά φτάνω στην Α36 στις 15:49, με βλέπει από μακριά η αεροσύνοδος που είναι στην είσοδο της πύλης και μου φωνάζει “Oslo?”. “Yes, yes” φωνάζω ξεψυχισμένος. “It’s ok, it’s ok” μου απαντά με ένα ζεστό χαμόγελο καθώς με παρατηρεί λαχανιασμένο και ετοιμόρροπο. Της δίνω την κάρτα επιβίβασης και με ενημερώνει ότι μου άλλαξαν θέση για να είμαι στο διάδρομο αντί για τη μεσαία θέση που μου είχαν δώσει αρχικά. “Ευχαριστώ πολύ” της λέω και μπαίνω τελευταίος και καταϊδρωμένος στο αεροπλάνο. Οι αεροσυνοδοί ασφαλίζουν την πόρτα του αεροπλάνου πίσω μου. Δύο ώρες αργότερα είμαι στο Oslo lufthavn, Gardermoen. Αγοράζω ένα αφορολόγητο μπουκάλι mojito και οδεύω προς την έξοδο. Home sweet home.
Ο τίτλος του βίντεο προήλθε από το πολύ αγαπημένο και εξαιρετικά αστείο stand up comedy gig του George Carlin
Υ.Γ. Καλή χρονιά σε όλους τους αναγνώστες 🙂 Ευελπιστώ σε πολλές αναρτήσεις για το 2011!
Υ.Γ.2. Έχετε αντιμετωπίσει παρόμοια εμπειρία σε αεροδρόμιο; Πείτε τη στα σχόλια 😉
Τέλειο, έλιωσα με τις σκέψεις σου ενώ έτρεχες προς την πύλη ειδικά με το “δεν πετάει η βαλίτσα μόνη της”!!! 😛
Πρεπει να διηγηθω τι ειχε γινει οταν εφευγα απο Βιεννη (στον railduck) για να παω Νικαια. Μονο χειραποσκευη (το γνωστο 40L backpack μου) – Aer Lingus -> επιτρεπτω ανωτατο βαρος χειραποσκευης 7kg , το backpack μου 10 και κατι. Ο railduck μου εχει δωσει 2 toblerone που εξεχουν. Απαντηση της “ταμιας” οταν της λεω οτι δεν εχω αλλη βαλιτσα “You could leave the chocolates!!!!”….
Οσο για τον υπνο εχω κοιμηθει στο Gatwick για μια νυχτα… Ευτυχως ειχα ενα βιβλιο μαζι…
Δεν εχουμε αντιμετωπισει παρομοια εμπειρια γιατι τσεκαρουμε τα εισιτηρια μας πριν κανουμε καποιο ταξιδι!!
Τα εισιτήρια δε γράφουν τις πύλες επιβίβασης. Αν εννοείς την κάρτα επιβίβασης τότε αυτό είχα κάνει και γι’ αυτό βρισκόμουν σε λανθασμένη πύλη.
Μα και συ μοχίτο; Τςτςτς!
Έφτασες, οπότε όλα καλά!
Ολοι οι δρομοι οδηγουν στη Βαρκελωνη τελικα χαχαχ
¡heaven is here !! :p
[…] αποκοιμιέται το 2010 επιστρέφω στο σπίτι μου (μέσω Φρανκφούρτης). Η συνέχεια στο timetoleave της γειτονιάς σας… Olympic Athletic […]