Ντροπή και αίσχος. Ψέμα – και ασυνέπεια, όλα όσα έχω γράψει σ’αυτό το blog, ψέματα. Βρίζει κι ο spacedyevest ψηλά απ’το νορβηγικό του δάσος, ότι τον αφήνω “μόνο του στα ξένα”, κι έχει ο άνθρωπος τόνους δίκια (και χιόνι) με το μέρος του. Βρίζει κι Ελίνα από το Bristol, κι ας πήγα να τη δω πριν λίγες μέρες για να την εξευμενίσω. Κι όμως, εγώ γυρνώ χαρούμενος.
Σπίτι γυρνώ, και απορώ συνάμα, τι άλλαξε αλήθεια πάνω μου τα δύο ετούτα χρόνια. Ουουού! σκέφτομαι. Έμαθα να ζω μόνος μου, γνώρισα τόσο κόσμο, έμαθα να μετακομίζω και να ταξιδεύω με 10 διαφορετικούς τρόπους, έμαθα να την παλεύω πιο μονάχος μου, να μαγειρεύω καλά – οπότε και να τρώω σωστά 😉 – να οδηγώ ανάποδα αυτοκίνητα στο αντίθετο ρεύμα, να βάζω πλυντήριο, να γίνομαι καλά χωρίς γιατρό όταν γριπιάζομαι, να ψωνίζω ρούχα και ένα σωρό άλλα χρήσιμα πραγματάκια, ενώ παράλληλα πολλαπλασίασα τις πρακτικές μου γνώσεις σε ό,τι αφορά την κεντρική Ευρώπη και τους κατοίκους της.
Ναι, εντάξει, αλλά όλα αυτά είναι γνώσεις. Τι άλλαξε “πάνω” μου? Χμμ.. Είμαι σίγουρα πιο έμπειρος, πράγματα που είδα και γνώρισα θα με κάνουν στο μέλλον πιο προσεκτικό και συνειδητοποιημένο, κουβέντες που έκανα με ανθρώπους από άλλα μέρη άνοιξαν τους ορίζοντές μου, φίλοι που απέκτησα πλούτισαν τον μικρόκοσμο μου (ο οποίος όλο και εξαπλώνεται στα μήκη και πλάτη της υδρογείου). Και σίγουρα άλλαξα πάνω από μια φορά άποψη για το πού νιώθω πως είναι το “σπίτι” μου!
Κι όμως, σαν χώνω τα χέρια στις τσέπες μου να μην τα πιάνει το κρύο και περπατώ, νιώθω πως στ’αυτιά μου παίζει ακόμα Loosing my Religion και Don’t Speak και πως στην ουσία μας, δεν αλλάζουμε ποτέ, τουλάχιστον όχι εκεί που έχει πραγματικά σημασία.. Άλλωστε, αν το σκεφτεί κανείς, όλες μας οι προσπάθειες, όσο διαφορετικές κι αν μοιάζουν, δεν είναι παρά στρατηγήματα με στόχο το ίδιο άπιαστο, ιδεατό όνειρο που μας ορίζει από μικρούς. Κι όλα τα κορίτσια που μας έκλεψαν την καρδιά, σκιές του ίδιου πλατωνικού ειδώλου που θα μείνει για πάντα κρυμμένο στη γνωστή σπηλιά.
Homeward Bound λοιπόν, αυτή τη φορά, where my thought’s escaping, and my music’s playing, για να δανειστώ τα λόγια του αγαπημένου Paul Simon, με πανούργα σχέδια και εξωτικά όνειρα όπως κάθε άλλη φορά πριν από κάθε ταξίδι!
Στο λινκ μπορείτε να δείτε τη διαδρομή που θα ακολουθήσουμε στο google maps. Feel free to join us at any point 🙂
Μου λείψατε ❤
Γύρνα κι ασε τα πολλά τα λόγια.
Κριμα που δεν καταφερα να ερθω ποτε να σε βρω και να μαθω κι εγω λιγα απο τα πραγματα που εμαθες.Σε περιμενω να μου τα πεις ολα στις 2 πολυθρονες μας στο παραθυρο.
Περισσότερο από όλα ζηλεύω τη διαδρομή! Καλώς να πας φίλε στην Ελλάδα και ελπίζω να μη σταματήσεις να ταξιδεύεις με το αμάξι ή άλλωσπως στα πέρατα του κόσμου.
GAYYYYYYYYY
Ion: Όλα!
Manolis: Ποτέ!
κερτραπανίδης: Ουάν λοβ 😉
[…] Comments « Homeward Bound […]