Ένας μπάτσος κάτω απ’ το μπαλκόνι μου

Μία είναι η λέξη κλειδί για τα παρακάτω – χέσε. Σοβαρά. Χέσε.

Είναι κυριακή μεσημέρι, η ώρα 4 παρά, και ξαφνικά χτυπάει το κουδούνι, αυτό της κάτω πόρτας. Η μάνα μου έλειπε 3ήμερο στη Μάνη να κάνει τον περιπετειώδη αρχαιολόγο και, ως εκ τούτου, είχα ξενυχτήσει ελεεινά και κοιμόμουν ακόμα. Ανοίγω ένα μάτι, σκέφτομαι “περιμένω κανέναν? μμμ… όχι. χέστο, διαφημιστικά θα ‘ναι” και το ξανακλείνω, μονάχα για να ξανακούσω το κουδούνι, αυτή τη φορά έντονα και πιεστικά. “Ώπα λέω, ξύπνα, κάτι σοβαρό θα είναι. Λες να συνέβη τίποτα?”

Advertisements

Read Full Post »

Αεροδρομική τρομολαγνεία και τα μυαλά στο μπλέντερ!

“Άμα ξαναταξιδέψω εγώ με αεροπλάνο, εμένα να με χέσεις!”

Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη μετά τον τέταρτο έλεγχο αεροδρομίου μέσα σε δέκα μέρες. Πριν θυμηθώ, πως έχω ήδη κλείσει εισιτήρια για να πάω στο Σταύρο και την Ελίνα στο Bristol τον Ιούλιο. Από Αύγουστο λοιπόν το resolution..

Λένε πως οι έλεγχοι των διεθνών αεροδρομίων γενικά δεν πιάνουν μία μπροστά στην τρομο-υστερία Βρετανών και Αμερικανών. Παρθένος στη διάσχιση της Μάγχης και του Ατλαντικού, δεν είμαι σε θέση να κάνω τη σύγκριση – η σκέψη, ωστόσο, ότι θα μάθω από πρώτο χέρι σε μερικούς μήνες μου γυρίζει το στομάχι. Αν αυτό που έζησα μόλις προχτές σε Ελσίνκι και Βουδαπέστη δεν είναι παρά μια γεύση του τι μας περιμένει στο μέλλον, τότε να μου λείπει. Με τρένα και βαπόρια, αυτοκίνητα και λεωφορεία και με φίλους παλιούς τε και καινούριους – μα όχι πια με αεροπλάνα. Τέλος για μένα.

Read Full Post »