Μπάτσοι, κάμερες και χέσε

(..συνέχεια από το προηγούμενο)

Τι θα ήταν χειρότερο? Τι θα ήταν χειρότερο να έχει συμβεί?

Κάθισα να σκεφτώ, και κάθισα ώρες μπόλικες. Και μετά, όταν σηκώθηκα και πήγα όπου είχα να πάω και έκανα ότι είχα να κάνω, συνέχιζα να σκέφτομαι. Σκεφτόμουν τι σκατά μπορεί να είχε συμβεί, πάλευα να θυμηθώ, γιατί η μνήμη μου – ή καλύτερα, η απουσία της – είναι και παροιμιώδης. Πάλευα να θυμηθώ τι άλλες παραβάσεις έχω κάνει “γενικά”, πόσους πόντους μπορεί να έχω μαζέψει συνολικά και αν είναι δυνατόν να έχω φτάσει τους 25, πόσα “βαθιά πορτοκαλιά” μπορεί να πέρασα τον τελευταίο μήνα και αν ίσως υπάρχει κανένας που θα μπορούσε να με έχει καταγγείλει για κάτι και να μην το ξέρω. Το μυαλό μου πήγε πραγματικά, παντού..

Μα όλες αυτές οι σκέψεις μου καλύπτονταν από έναν γενικότερο, έναν πιο βαρύ προβληματισμό μου – τι θα ήταν χειρότερο να έχει συμβεί?

Read Full Post »

Ένας μπάτσος κάτω απ’ το μπαλκόνι μου

Μία είναι η λέξη κλειδί για τα παρακάτω – χέσε. Σοβαρά. Χέσε.

Είναι κυριακή μεσημέρι, η ώρα 4 παρά, και ξαφνικά χτυπάει το κουδούνι, αυτό της κάτω πόρτας. Η μάνα μου έλειπε 3ήμερο στη Μάνη να κάνει τον περιπετειώδη αρχαιολόγο και, ως εκ τούτου, είχα ξενυχτήσει ελεεινά και κοιμόμουν ακόμα. Ανοίγω ένα μάτι, σκέφτομαι “περιμένω κανέναν? μμμ… όχι. χέστο, διαφημιστικά θα ‘ναι” και το ξανακλείνω, μονάχα για να ξανακούσω το κουδούνι, αυτή τη φορά έντονα και πιεστικά. “Ώπα λέω, ξύπνα, κάτι σοβαρό θα είναι. Λες να συνέβη τίποτα?”

Read Full Post »

Τα είναι και τα φαίνεσθαι

Απορρίπτω το Facebook. Το facebook είναι αυτό. Το απορρίπτω.

Αρχικά το αντιμαχόμουν, καθώς η ερευνητική μου δραστηριότητα τυχαίνει να εμβαθύνει στα μέσα ελέγχου που προσφέρει, μεταξύ άλλων, το social networking, μα σταδιακά ξεπέρασα το κόμπλεξ μου, συμφιλιωμένος με την παραδοχή ότι κάθε ένας άνθρωπος είναι έρμαιο των επιλογών του.

Μέχρι πρόσφατα το σιχαινόμουν, εξαιτίας της αυτοκαταστροφής με την οποία εμποτίζει τα θύματά του, μα και πάλι, κατάφερα να καταπολεμήσω το συναίσθημα αυτό, σκεπτόμενος ότι σε κάθε εποχή οι άνθρωποι με τις απαραίτητες τάσεις αυτοκαταστροφής θα βρίσκουν τα απαραίτητα γι’ αυτούς εργαλεία.

Πριν από λίγες μέρες, ανακάλυψα ότι έχω εισέλθει στη φάση της απόρριψης. Αρκετά εκνευρισμένος που το μυαλό μου ασχολείται και πάλι με το γαμημένο facebook, συνειδητοποίησα πως, έχοντας απορρίψει ήδη τις άλλες δύο θέσεις μου απέναντί του, έθετα κατηγορηματικά τον εαυτό μου στο μονόδρομο της καθολικής απόρριψης του ίδιου του αντικειμένου.

Read Full Post »