Το καμένο ρούτερ και η μαύρη τρύπα στο πατάρι μου

Φίλες και φίλοι, πολύ καλησπέρα σας!

Έμπνευση για το σημερινό μας ποστ στάθηκε το καθημερινό περιστατικό απρόβλεπτης απώλειας οικιακής σύνδεσης με το διαδίκτυο, που μοιράστηκε μαζί μας ο καλός φίλος Μανόλης στο προσωπικό του blog – εδώ.

Του Μανόλη, λοιπόν, που λέτε, του κάηκε το ρούτερ. Κάποιος, καθώς φαίνεται, τον καταράστηκε ευφυώς και, αντί για το παραδοσιακό βίντεο, στόχευσε πιο έξυπνα η κουφάλα. Ποτέ δεν μπορεί να ξέρει κανείς, βέβαια, υπάρχει και ο Μέρφυ – το να τον παραβλέπεις στις μέρες μας ισοδυναμεί με αμέλεια των βασικότερων προδιαγραφών ασφαλείας. Όπως και να’χει, δολιοφθορά, συκοφαντία ή θεϊκή παρέμβαση – σε κάθε περίπτωση, το περιστατικό και τα πειραματικά αποτελέσματα που εξήγαγε ο αγαπητός Μανόλης οφείλουν, αν μη τι άλλο, να μας διαφωτίσουν βαθύτατα για την τρύπα που απειλεί να (αν δεν έχει ήδη) ρουφήξει τη ζωή μας! Και μη βγάζεις την ουρά σου απέξω, αναγνώστη, εδώ είσαι και εσύ και μας διαβάζεις άρα, στο ίδιο καζάνι βράζουμε..

Read Full Post »

Κατούρα να φύγουμε!

Η μέρα έχει τελειώσει χωρίς κανένα σχέδιο νυχτερινής εξόδου και, εκεί που ψάχνεις να δεις με τι ταινία θα σε πάρει ο ύπνος στη σπηλιά, σου χτυπάνε το κουδούνι οι κολλητοί σου για μπύρες στην πλατεία. Είσαι στη σχολή και αμφιταλαντεύεσαι για το αν θα μπεις ή όχι στο μάθημα, όταν ένας φίλος σε παίρνει να σου πει ότι έχει μείνει από βενζίνη στη Βουλιαγμένης και “ρε συ, αν δεν έχεις άλλη δουλειά, μήπως μπορείς να πεταχτείς μία να βοηθήσεις?”. Είναι 12 το μεσημέρι και μόλις έχεις ξυπνήσει σε μια ακόμα μέρα χωρίς κανένα κανονισμένο ραντεβού και εκεί που σκέφτεσαι τα τι_θα_κάνω_σήμερα, χτυπάει το τηλέφωνο με ιδέα για μονοήμερη στο Ναύπλιο. Έχετε βγει για ρακόμελα στο Θησείο και μπαίνοντας στα αυτοκίνητα για το δρόμο της επιστροφής, κάποιος καλεί όλο τον κόσμο για ξύδια μέχρι το πρωί στο άδειο εξοχικό του θείου του στο Μαραθώνα.  Θέλετε να πάτε να δείτε κάτι φίλους στη Βιέννη και ένας από την παρέα προτείνει ξαφνικά να πάτε οδικώς. Δουλεύεις 15 χρόνια σε μία πολυεθνική και τη μέρα που προάγεσαι χαλίφης στη θέση του χαλίφη, ο παιδικός σου έρωτας φορώντας μπέρτα της Μάρβελ και πολύχρωμα χολυγουντιανά λατέξ σου χτυπάει πετώντας το παράθυρο του γραφείου σου στον 62ο όροφο και σε καλεί να σώσετε τη γη από μοχθηρούς επιστήμονες του πλανήτη Ζόργκλον®.

Το γάμησα? Σαφώς 😛

Εντούτοις, το πραγματικό ερώτημα είναι εξίσου σαφές. Το TimeToLeave δεν είναι μονάχα ευχή και μήνυμα σε μπουκάλι, δεν εντοπίζεται μόνο σε μεγάλες αποδράσεις, υπερατλαντικά ταξίδια, αγροτικές μεταναστεύσεις και την Νέα Αρχή – το TTL μπορεί να είναι (και για μένα είναι!) μια καθημερινότητα και ένας τρόπος ζωής. Και είναι μάλιστα τόσο συνυφασμένο με την προσωπικότητά μου που, όσο οι φίλοι μου ξέρουν ότι σε κάθε εκδρομή θα είμαι μέσα κι ας θυμηθούν να μου το πουν την ώρα που θα φεύγουν, την ίδια στιγμή θα βρίσκομαι να παρεξηγούμαι γιατί δεν καταλαβαίνω τι είναι αυτό που τους κρατά συνέχεια εγκλωβισμένους στη ρουτίνα τους.

Read Full Post »

The Silver Dawn

To blogroll μας απέκτησε ένα νέο σύνδεσμο. Eίναι το Silver Dawn, μια λογοτεχνική προσπάθεια στο χώρο του fantasy από έναν πολύ καλό φίλο που αποφάσισε επιτέλους να εκτεθεί 😀

Διαβάστε τον – συστήνω ανεπιφύλακτα!

Read Full Post »

Μπάτσοι, κάμερες και χέσε

(..συνέχεια από το προηγούμενο)

Τι θα ήταν χειρότερο? Τι θα ήταν χειρότερο να έχει συμβεί?

Κάθισα να σκεφτώ, και κάθισα ώρες μπόλικες. Και μετά, όταν σηκώθηκα και πήγα όπου είχα να πάω και έκανα ότι είχα να κάνω, συνέχιζα να σκέφτομαι. Σκεφτόμουν τι σκατά μπορεί να είχε συμβεί, πάλευα να θυμηθώ, γιατί η μνήμη μου – ή καλύτερα, η απουσία της – είναι και παροιμιώδης. Πάλευα να θυμηθώ τι άλλες παραβάσεις έχω κάνει “γενικά”, πόσους πόντους μπορεί να έχω μαζέψει συνολικά και αν είναι δυνατόν να έχω φτάσει τους 25, πόσα “βαθιά πορτοκαλιά” μπορεί να πέρασα τον τελευταίο μήνα και αν ίσως υπάρχει κανένας που θα μπορούσε να με έχει καταγγείλει για κάτι και να μην το ξέρω. Το μυαλό μου πήγε πραγματικά, παντού..

Μα όλες αυτές οι σκέψεις μου καλύπτονταν από έναν γενικότερο, έναν πιο βαρύ προβληματισμό μου – τι θα ήταν χειρότερο να έχει συμβεί?

Read Full Post »

Ένας μπάτσος κάτω απ’ το μπαλκόνι μου

Μία είναι η λέξη κλειδί για τα παρακάτω – χέσε. Σοβαρά. Χέσε.

Είναι κυριακή μεσημέρι, η ώρα 4 παρά, και ξαφνικά χτυπάει το κουδούνι, αυτό της κάτω πόρτας. Η μάνα μου έλειπε 3ήμερο στη Μάνη να κάνει τον περιπετειώδη αρχαιολόγο και, ως εκ τούτου, είχα ξενυχτήσει ελεεινά και κοιμόμουν ακόμα. Ανοίγω ένα μάτι, σκέφτομαι “περιμένω κανέναν? μμμ… όχι. χέστο, διαφημιστικά θα ‘ναι” και το ξανακλείνω, μονάχα για να ξανακούσω το κουδούνι, αυτή τη φορά έντονα και πιεστικά. “Ώπα λέω, ξύπνα, κάτι σοβαρό θα είναι. Λες να συνέβη τίποτα?”

Read Full Post »