People are strange

Bad day.

Δεν είμαι καλά, από χτες δεν είμαι. Χτες ήταν μια πολύ ζόρικη μέρα. Σήμερα επίσης. Και ο ορίζοντας των ημερών που έρχονται, δεν είναι γαλανός 😦

Με μισώ που τα γράφω αυτά. Είχα τρελές προσδοκίες για τη Βιέννη, για το μεταπτυχιακό, για όλα. Μεγάλες προσδοκίες, όλα φάνταζαν τέλεια στο μυαλό μου. Οι πρώτες μέρες, έλεγα, και ξέρω ακόμα πως έτσι είναι. Μα αυτό τον κόμπο στο στομάχι, τον περίμενα να φύγει γρηγορότερα.

Δυο χρόνια πριν, όταν είχα έρθει για Erasmus, όλα ήταν μαγικά. Η πόλη, το πανεπιστήμιο, οι βόλτες, τα τρένα, τα ταξίδια. Τι άλλαξε, αναρωτιόμουν την περασμένη βδομάδα, τι δεν είναι ίδιο? Τίποτα, θα μου πεις. Δεν κάνεις Erasmus (Erasmus, Tourismous, Orgasmus το λέγαμε τότε 😛 ), δεν είσαι εδώ για πλάκα. Κάνεις Master και είναι λογικό να ζορίζεσαι. Και όντως με παιδεύει το Master, όχι τόσο λόγω φόρτου, όσο λόγω ευθυνών. Δεν πλάθουμε κουλουράκια πλέον, δε βολτάρουμε στα καφέ και τα πάρκα, ούτε έχουμε στο πορτοφόλι λεφτά από το Υπουργείο Παιδείας. Κάνουμε Master, το πληρώνουμε μόνοι μας, έχουμε ευθύνες απέναντι στις καθημερινές μας επιλογές.

Τρίχες. Τρίχες είναι τα παραπάνω. Ούτε τα λεφτά με νοιάζουν που πληρώνω, τα δούλεψα τα πιο πολλά και ξέρω ότι πάνε για καλό, ούτε το πανεπιστήμιο είναι τόσο ζόρικο ώστε να μου χαλάει το στομάχι. Δε λέω, η γραφειοκρατία και η αβεβαιότητα αποθέτουν σεβαστό λιθαράκι στην κακή μου διάθεση, μα όλα κι όλα. Το πρόβλημα είναι αλλού.

Μοναξιές.

People are strange, when you’re a stranger. I’m a stranger. Δεν ήμουν πριν δυο χρόνια. Τότε είχα το Γιάννη και το Χρήστο, μέναμε κοντά, σπουδάζαμε μαζί, δουλεύαμε μαζί, γκρινιάζαμε μαζί και αντιμετωπίζαμε τα ζόρια μας μαζί. Με γέλιο, φυσικά, όπως αντιμετωπίζεις πάντα τα εικονικά σου ζόρια με τους φίλους σου.

Ο Μανόλης (spacedyevest) θα με βρίσει – δεν είναι όλα τα ζόρια εικονικά, θα πει. Δεν είναι, φυσικά δεν είναι, αλλά αυτά που περνώ εγώ εδώ, τώρα, είναι. Το ξέρω, γιατί τη στιγμή που θα σκεφτώ το μέλλον σε βάθος μερικών μονάχα χρόνων, όλα τους φαίνονται ασήμαντα.

Ήμουν ερωτευμένος με τη Βιέννη. Δεν ήμουν ερωτευμένος με τη Βιέννη. dimkots γελάει εδώ – μόνο αυτός γράφει έτσι. Ήμουν ερωτευμένος με τη ζωή μου στη Βιέννη, τότε, και τότε είχα φίλους εδώ. Τώρα γνωρίζω νέους και οι νέοι φίλοι δεν λέγονται ακόμα φίλοι, λέγονται γνωστοί. Έχω ανάγκη τους φίλους μου, όπως ήξερα ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ότι θα τους έχω, μα το αψήφησα. Την είδα μάγκας και ωραίος και άνετος και είπα “εγώ? εγώ δε μασάω ρε! εγώ θα βρω παρέα από την πρώτη βδομάδα!” Και βρήκα, φυσικά, και παρέα και συνεργάτες και διάφορο άλλο κόσμο, people from around the world – αλλά είναι strange. Κι εγώ stranger (pun intended).

Όλη μου η χαρά βγαίνει από το msn. Περιμένω πώς και πώς να γυρίσω σπίτι μου, όχι όπως στο Erasmus που κάθε μέρα χάζευα τα τρένα στους σταθμούς και τα κορίτσια στα πάρκα. Περιμένω πώς και πώς να γυρίσω και να δω πως οι φίλοι μου είναι και αυτοί σπίτι και να μη λυπηθώ που δεν είναι έξω, βόλτα, κάπου – μα να χαρώ, που είναι κοντά, έστω και διαδικτυακά.

Near is not here, μόλις άκουσα μια φωνή στο μυαλό μου και χαμογέλασα. Δε σκέφτομαι ελληνικά πλέον, σκέφτομαι γερμανικά και αγγλικά και μεταφράζω. 3 Απρίλη κατεβαίνω. Πώς και πώς την περιμένω, αυτή την επόμενη Παρασκευή. Ντρέπομαι που την περιμένω – είχα μεγαλύτερες απαιτήσεις από τις αντοχές μου. Όχι να θέλω να γυρίσω πριν περάσει ένας μήνας.

Near is not here – κάνει και ρίμα. Να το βάλουμε σε κανά τραγούδι, θα έλεγε ο Δημήτρης. Να προσέξουμε μη σκίσουμε κανένα καλσόν, θα προειδοποιούσε ο Μανόλης.

Read Full Post »

Ο Γιώργος πάει Erasmus (vol.4): Lago di Como

Como
Bellagio
Varenna
Mandello del Lario
Lecco
Milano

Μετά από κάμποσα κρουασάν, δύο μεγάλα κομμάτια πίτα, ένα γιαούρτι και δυο αμαρέττι για το δρόμο, Ο Γιώργος παρέδωσε το δωμάτιο και βγήκε στο πρωινό, χειμωνιάτικο Como. Με ένα χάρτη της πόλης ανά χείρας και το πιστό του backpack στην πλάτη, έκανε μια βόλτα στους άδειους δρόμους και κατέβηκε στο λιμάνι. Εκεί έβγαλε εισητήριο και επιβιβάστηκε στο πλοίο για το Bellagio, το χωριό στον κεντρικό μυχό της λίμνης.

(Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να ευχαριστήσω τους χάρτες της Google Maps που με βοηθούν στην αναπαράσταση των διαδρομών, αλλά και να τους επισημάνω την πρώτη τους ανακρίβεια που έτυχε να συναντήσω, όσον αφορά την Ευρώπη τουλάχιστον. Η διαδρομή Como – Bellagio δε γίνεται μονάχα οδικώς, αλλά και με πλοίο.)

Η λίμνη, γαλάζιος καθρέπτης στις όχθες των Άλπεων, είναι μαγευτική – το ίδιο και η διαδρομή. Το Bellagio, ωστόσο, ακόμα πιο έρημο από το Como, μοιάζει με νεκρή πόλη. Ίσως τα μέρη αυτά να είναι πιο ζωντανά την άνοιξη, σκέφτεται ο Γιώργος, και ξαναπαίρνει το καραβάκι με προορισμό τη Varenna αυτή τη φορά, στην αντίπερα όχθη.

Από εκεί και με το εισιτήριο του InterRail ανά χείρας, επιβιβάζεται στο τρένο και κατεβαίνει στο Mandello del Lario, όπου και αράζει για μερικές ώρες. Το πάρκο της πόλης είναι εκπληκτικό και συναγωνίζεται αντάξια την απερίγραπτη θέα. Οι φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους – και ως συνήθως δεν καταφέρνουν να πουν ούτε τα μισά.

Κουρασμένος και ενώ το φως της μέρας έχει αρχίσει να χάνεται, ο Γιώργος επιστρέφει στο σταθμό και επιβιβάζεται στο τρένο για Lecco. Εκεί προλαβαίνει την ανταπόκριση για Μιλάνο και σε λίγες ώρες είναι και πάλι στην ιταλική μεγαλούπολη.

Η κατάρα όμως καλά κρατεί! Αφού έκανε 3-4 φορές τον κύκλο γύρω από τη διεύθυνση που αναζητούσε και την οποία κανένας περαστικός δε φάνηκε να γνωρίζει, βρέθηκε για άλλη μια φορά σε ένα hostel χωρίς ελεύθερα δωμάτια. Βρίζοντας την τύχη του και τα Χριστούγεννα (φάτνες κλπκλπ) και αποφασισμένος να κλείνει beforehand από δω και πέρα για την κάθε επόμενη πόλη, παρακάλεσε τον, ευτυχώς ευγενέστατο, υπάλληλο να του βρει κάπου αλλού να μείνει.

Έτσι, μετά από δύο ακόμη λεωφορεία και 20 λεπτά περπάτημα, η νύχτα τον βρίσκει στο Hotel Amerika, ένα ξενοδοχείο φτηνό, αλλά αρκετά μέτριο ώστε να μην το προτείνει σε κανέναν, όπου γνωρίζει τον αμερικανό Ean που σπουδάζει ηθοποιός στο Λονδίνο και τη γλυκιά  Ξένια από τη Λευκορωσία, που γυρίζει την Ευρώπη χωρίς φόβο και με κάθε πάθος  🙂

Η επόμενη μέρα ξημερώνει στο Μιλάνο και η συνέχεια στο επόμενο μας ποστ – μόλις βρω λίγο χρόνο..

Read Full Post »

Ο Γιώργος πάει Erasmus (vol.3): Ancona – Milano – Como

Το τρένο από την Ancona ξεκινά και προορισμός είναι η πρωτεύουσα του ιταλικού βορρά, το βιομηχανικό Μιλάνο. Από κει στόχος δεν είναι μόνο το ίδιο το Μιλάνο, αλλά και η Lago di Como, η μεγάλη λίμνη με το περίεργο σχήμα στα βόρεια της πόλης.

Η πρώτη minor φρίκη στο ταξίδι του Γιώργου έρχεται με τη συνειδητοποίηση ότι δε δουλεύει το κινητό του. Κακοί χειρισμοί με τον ελληνικό πάροχο δεν ενεργοποίησαν σωστά το roaming (ή ελληνιστί, την περιαγωγή, όπως δε χάνει ευκαιρία να μας θυμίζει ο φίλος spacedyevest), και έτσι η τηλεφωνική επικοινωνία με γονείς και λοιπούς αγχώδεις οικογενειακούς παράγοντες στάθηκε αδύνατη από την αποβίβαση και μετά. Έτσι, με την άφιξή του στο Μιλάνο, ο Γιώργος ερευνά το σταθμό και βρίσκει ένα μαγαζάκι που πουλάει τηλεκάρτες. Εντούτοις, η ευθύτατη απάντηση “Non parlo inglese” (..or something like that) δεν βοήθησε τα πράγματα να προοδεύσουν ποσώς..

Μα ο σωστός πληροφορικάριος δεν μασάει έτσι εύκολα 😛 Απτόητος ο Γιώργος επιστρέφει στο Info-Desk του σιδηροδρομικού σταθμού και δίνοντας στον υπάλληλο ένα χαρτάκι, του ζητά να του γράψει στα ιταλικά: “Θέλω μία κάρτα για να πάρω τηλ. στην Ελλάδα!” Λίγα λεπτά αργότερα το πολυπόθητο τηλεφώνημα πραγματοποιείται και οι γονείς του Γιώργου μπορούν επιτέλους να ανακουφιστούν που ο γιος τους δεν έχει πέσει ακόμα θύμα της Cosa Nostra και εξακολουθεί να φέρει αμφότερα τα νεφρά του.

Hop out – hop in, και ο Γιώργος βρίσκεται και πάλι στο τρένο, αυτή τη φορά με προορισμό την πανέμορφη κωμόπολη Como, στις όχθες της ομώνυμης λίμνης. Όταν φτάνει έχει πια νυχτώσει για τα καλά και η αρίθμηση των ιταλικών ΚΤΕΛ δε βοηθά καθόλου την κατάσταση. Δύο λεωφορεία με ίδιο αριθμό, ίδια διαδρομή και διαφορετικές στάσεις παγιδεύουν το φίλο μας σε περίεργες βόλτες στη σκοτεινή κωμόπολη, πριν καταφέρει να βρεθεί έξω από το Hostel “Villa Olmo” όπου προγραμμάτιζε να μείνει.

Μα η περιπέτεια δεν τελειώνει ποτέ! Το hostel είναι κλειστό και πρακτικά αόρατο στα σκοτάδια. Ο Γιώργος ψάχνει τριγύρω και σύντομα βρίσκει τον εαυτό του μέσα(!) στη Villa Olmo που έχει δώσει το όνομά της στο hostel. Μπάχαλο.

Εκνευρισμένος μπαίνει και ρωτάει όπου βρει. Τελικά, ένας σερβιτόρος ενός highclass εστιατορίου που φρικάρει τελείως μόλις τον βλέπει να σκάει μέσα με το backpack, τον στέλνει στο κλειστό hostel και το μυστήριο λύνεται. Αφήνοντας μερικές κατάρες για την τύχη του, ο Γιώργος ξαναρχίζει να ρωτάει, ώσπου βρίσκει τέλος ένα τοπικό ξενοδοχείο για να περάσει τη νύχτα. “60 ευρώ το δωμάτιο, αλλά δε γαμιέται“, σκέφτεται. “Θα τους ξεσκίσω το πρωινό!” Όπερ και εγένετο 😛

Καλή όρεξη μαν! Τα λέμε αύριο 😉

Read Full Post »

Ο Γιώργος πάει Erasmus (vol.1): O προορισμός είναι το ταξίδι

Το εαρινό εξάμηνο του 2006 και διανύοντας αισίως το 5ο έτος των σπουδών μου, τίμησα το μαγικό θεσμό του Erasmus. Το είχα βάλει στόχο από τη μέρα που πέρασα στο Πανεπιστήμιο – αν όχι από πιο πριν(!) – και έτσι τίποτα δε στάθηκε ικανό να με σταματήσει. Χάρη στο πρόγραμμα του Erasmus έζησα 4 μαγευτικούς μήνες στη Βιέννη, την ερωτεύτηκα και την αγάπησα ταυτόχρονα (κάτι που δε μου έχει συμβεί ποτέ με καμία γυναίκα) και όταν φέτος, πριν δύο εβδομάδες, την επισκέφτηκα ξανά για να προετοιμάσω το έδαφος για το μεταπτυχιακό μου εκεί, την ένιωσα σα σπίτι μου – και όχι δεύτερο σπίτι μου, πρώτο.

Ωστόσο, αυτοί οι 4 μήνες δεν πέρασαν μονάχα στα στενά πλακόστρωτα και τα μεγάλα πάρκα, τις όπερες και τα underground jazz στέκια της αγαπημένης Βιέννης. Πέρασαν και στα τρένα και τα λεωφορεία, στα αεροπλάνα και τα ποταμόπλοια που με ταξίδεψαν στη μισή σχεδόν κεντρική Ευρώπη – γιατί όποιος ανοίξει ένα χάρτη και κοιτάξει λίγο προσεκτικά θα δει, πως καλύτερο ορμητήριο από την αυστριακή πρωτεύουσα για να γυρίσεις τη γηραιά, δύσκολα θα βρεις. Παρίσι, Στρασβούργο, Aachen, Κολωνία, Πράγα, Βουδαπέστη, Βελιγράδι και Wachau δεν είναι για μένα πια, παρά δείκτες κι οδηγοί σε λιβάδια εικόνων, ακουσμάτων, γεύσεων κι εμπειριών μέσα στο υποσυνείδητο και το συνειδητό μου.

Read Full Post »