Ήρθε πάλι η ανάγκη να γράψω σε αυτό το μπλογκ (μετά από τρία χρόνια)! Τί να πρωτοπώ από όσα έχω μέσα στο κεφάλι μου… ένα απίστευτο flashback! Οι λόγοι; Η σκέψη του ολιγοήμερου (ημιεπαγγελματικόυ πλέον) ταξιδιού στην Βαρκελώνη που καραδοκεί σε μια εβδομάδα, η κακοκαιρία, η αγωνία του να στύψω το μυαλό μου να παράξει ιδέες δημοσιεύσιμες γρήγορα πάλι, η σκέψη των ευχάριστων προκλήσεων για το εργασιακό μέλλον που έρχεται…
Στα ηχεία: «Birchwood beaker – this is the kit» (youtube link – spotify link). Tί όμορφη στιγμή να τους ακούς live τυχαία στο Λονδίνο.
Κεφάλαιο «Λονδίνο»:
Μια πόλη που δεν την νιώθω, όσο και να προσπαθώ. Τόσοι άνθρωποι μαζεμένοι από όλες τις άκρες της γης, που κουβαλούν τόσο διαφορετικά βιώματα ο καθένας. Η κουλτούρα των ντόπιων να μου είναι τόσο άγνωστη και απρόσιτη, ακόμα και τώρα, ύστερα από 1.5 χρόνο παραμονής μου εδώ. Το βλέμμα τους συνήθως στεγνό, κρύβει την ψυχή τους. Η πόλη τεράστια, με πολλούς θορύβους, μου θύμησε το πώς δεν άντεχα το κέντρο της Αθήνας κάποτε. Το πόσες διαφορετικές περιγραφές υπάρχουν στο Ίντερνετ για αυτήν την πόλη, δείχνει το πόσο πολυεπίπεδη είναι.
Σύγχρονο νότιο Λονδίνο: διακρίνεται η O2 Arena στα δεξιά – θέα από διαμέρισμα στον 18ο όροφο.
Aπίστευτο πάντρεμα του παλιού με το καινούργιο.
Οι πρώτες δύο εβδομάδες μου εδώ πέρσυ ήταν μια δυνατή δοκιμασία. Αποκορύφωμα ήταν η μέρα που έπαψε να έιναι διαθέσιμο το δωμάτιο του hostel που έμενα και έπρεπε να φύγω γιατί ήταν πλήρες, ενώ έψαχνα για σπίτι εκείνον τον καιρό χωρίς αποτέλεσμα. Εκείνο το βράδυ ήταν τόση η φόρτιση που μου ήταν αδύνατο να κοιμηθώ, πήγα με τη βαλίτσα στο σταθμό Paddington και κάθησα σε μια καρέκλα αναμονής, έχοντας κάποιες ώρες στη διάθεσή μου μέχρι το πρωί να σκεφτώ αν θα πάλευα την πρόκληση της πόλης ή αν θα έπαιρνα το τρένο πίσω για το αεροδρόμιο. Σκέψεις σκοτεινές γυρνοβολούσαν στο μυαλό μου. Αυτό που με κράτησε εδώ τελικά ήταν η ανάμνηση του ενθουσιασμού που είχα πριν έρθω στο Λονδίνο για το αντικείμενο της θέσης που μου είχαν προσφέρει. (Just for the records, μου απάντησαν θετικά για σπίτι αμέσως το επόμενο πρωινό).
Μετά από αυτό πολλά πράγματα μπήκαν στη σειρά ένα-ένα. Κάτι που με βοήθησε να εγκλιματιστώ (και να ξοδεύω τις ατέλειωτες ώρες πέρσυ στα βαγόνια του μετρό) είναι να κάθομαι και να γράφω ό,τι παρατηρώ και σκέφτομαι. Και κάπως έτσι μπήκε λίγο χρώμα στη μουντάδα της πόλης.
Μπλε κορμοί γύρω από τον καθεδρικό Saint Paul’s.
Street art στο δρόμο Brick Lane.
Τα περισσότερα ταξίδια αυτό το διάστημα είναι πιο πολύ συσχετισμένα με την έρευνα/αντικείμενό μου, και ο χρόνος δεν είναι πάντα αρκετός για να εξερευνάς τον καινούργιο χώρο που επισκέπτεσαι, συνεπώς μένεις λίγο στα «τουριστικά»-προφανή σημεία (συνηθισμένες φωτογραφίες):
Μπροστά από τον κεντρικό καθεδρικό στη Βιέννη-Αυστρία, Φεβ. 2013.
All time classic shot στο Παρίσι-Γαλλία, Απρ. 2013.
Κίνηση στο river Cam, Cambridge-UK, Απρ. 2013.
Lysefjord (όνομα και πράγμα!) στο Stavanger-Νορβηγία, Νοέμ. 2013.
Το ότι ο χρόνος είναι γενικά περιορισμένος δε σημαίνει πως δεν μπορείς να ξεκλέψεις κάποια Σαββατοκύριακα και να ταξιδεύεις για να συναντάς κοντινά σου πρόσωπα είτε στο τόπο που μένουν είτε κάπου που μας βολεύει να συγκεντρωθούμε (το Λονδίνο καλώς ή κακώς προσφέρεται αρκετά λόγω εύκολης διασύνδεσης).
Μερικά τάπας στη Βαρκελώνη, Ιαν. 2013.
Ιπποτικό Edinburgh-Σκωτία, Απρ. 2013.
Αξέχαστο θα μου μείνει επίσης το ολιγοήμερο roadtrip σε Σουηδία-Νορβηγία το καλοκαίρι που μας πέρασε. Όμορφα ηλιόλουστα μέρη.
καλοκαιρινή ξεγνοιασιά κοντά στο λιμάνι του νησιού Marstrand-Σουηδία, Ιούλ. 2013.
ο χάρτης ισχυρίζεται ότι αυτά τα βραχάκια είναι παραλία, στο Marstrand-Σουηδία.
Κατά τη διάρκεια αυτού του διαστήματος που είμαι εδώ, άκουσα αρκετές φορές φράσεις του τύπου «πόσο τυχερή είσαι» κλπ.: αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι λίγο-πολύ τη ζωή εσύ την οδηγείς, από τις επιλογές σου στα διάφορα σταυροδρόμια που έρχονται μπροστά σου. Και προφανώς το να ασχολείσαι με κάτι που λατρεύεις και να δίνεσαι, είναι πολύ σημαντικό. Οι κακοτοπιές είναι μέσα στο παιχνίδι πάντα, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι το πώς αντιδράς σε δύσκολες καταστάσεις.
Ύστερα από μερικούς δύσκολους ψυχολογικά μήνες της χρονιάς που πέρασε, αρχίζεις και σκέφτεσαι μερικές καταστάσεις με διαφορετικό τρόπο. Όλη αυτή η αναζήτηση μάλλον φαίνεται ξεπερασμένη για άτομα που είναι πλέον κατασταλλαγμένα σε κάποια ρουτίνα. Το κατανοώ, αλλά και πάλι δε θέλω να εφησυχάσω ύστερα από τα διάφορα καλούπια στη ζωή. Αυτή είναι η φοβία μου. Μήπως ηρεμήσω και χάσω αυτό που με κάνει να θέλω να παίζω μουσική και να ερευνώ.
Οπότε ξάνα λοιπόν, keep l(ea)iving! 🙂
(Ευχαριστώ πάλι τον Μανόλη για το χώρο που μου παραχώρησε στο μπλογκ αυτό).
Our time to leave... 