Στα ηχεία: Stay the night – James Blunt
Στην πρώτη δύσκολη στιγμή λες θα το παλέψω και θα περάσει, καλά είμαι εδώ. Τι γίνεται όμως στη δεύτερη δύσκολη στιγμή, στην τρίτη; Εκεί χρειάζεσαι ή προορισμό ή ανθρώπους να σου δίνουν θάρρος. Μίλησα πρόσφατα μετά από αρκετό καιρό με ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο. Θέλει να φύγει. Έχει βρει και τον προορισμό, οι λεπτομέρειες μένουν. Έχει άγχος, αγωνία για το αν θα τα καταφέρει εκεί. Όλοι έχουν πάντα. Και φοβάται τη μοναξιά του καφέ. Όλοι φοβούνται πάντα.
Στο timetoleave λέμε ότι κάποιοι φεύγουν για να ξεφύγουν, κάποιοι φεύγουν για να πάνε, κάποιοι και για τα δύο.
Για να φύγεις χρειάζεται πάντα προσπάθεια. Και ψυχολογική και πρακτική. Κάποιες αιτήσεις – σε πανεπιστήμια ή εταιρίες – κάποια απαραίτητη γραφειοκρατεία, κάποιες τελευταίες εκκρεμότητες στον τόπο του εδώ, κάποιες προετοιμασίες στον τόπο του εκεί. Και το άγχος κάποιες φορές κινδυνεύει να γίνει μη δημιουργικό – ή ακόμα χειρότερα αποτρεπτικό. Το πώς θα είναι εκεί είναι θέμα του εκεί όμως, όχι του εδώ. Αξίζει, λέει, να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει.
Περίεργο θέμα η φυγή. Αλλά ποτέ δεν είναι λάθος. Αν δεν σου λείψει τίποτα έχεις κερδίσει. Μία νέα ζωή. Με άλλους ανθρώπους γύρω, άλλες συνήθειες, άλλη ρουτίνα, άλλες χαρές, και άλλες λύπες. Ακόμα κι αν σου λείψει το εδώ, θα έχεις κερδίσει. Θα έχεις μάθει τι σου έλειψε, τι είχες εδώ, τι δεν έχεις εκεί, τι να ζήσεις καλύτερα και περισσότερο όταν γυρίσεις πίσω.
Τα προβλήματα σε μεγαλώνουν, σε δυναμώνουν, σε ωριμάζουν, σε ανεξαρτητοποιούν – πολλές λέξεις, ένα το νόημα.
Κανείς δεν σε περιμένει όταν γυρνάς το βράδυ σπίτι. Πρέπει να πας στο σούπερ-μάρκετ γιατί αν δεν πας εσύ δεν θα πάει κανείς. Και ακόμα χειρότερα – πρέπει να πας σε ώρες που είναι ανοιχτό, όχι όταν το θυμηθείς και έχεις όρεξη για βόλτα 😛 Πρέπει να πλύνεις τα ρούχα, να τα στεγνώσεις και να τα σιδερώσεις – ή να βρεις τρόπους να φαίνονται σιδερωμένα αν δεν ξέρεις να σιδερώνεις! Πρέπει να μετράς τα χρήματα, να υπολογίζεις πού θα ξοδέψεις και πόσο.
Και επειδή κανείς δεν σε περιμένει όταν γυρνάς το βράδυ σπίτι, μπορείς στο δρόμο να σταματήσεις να παίξεις με τις πάπιες, αν έχει πάπιες. Δεν βιάζεσαι, δεν λογοδοτείς, δεν ενημερώνεις. Μπορείς να κάνεις όποια τρέλα θες, όσες φορές θες, κανείς δεν θα το μάθει ποτέ. Μπορείς να είσαι όσο μόνος ή μόνη θες, όποτε θες. Να κάνεις νέες παρέες, να δεθείς. Να πας εκδρομές, να δοκιμάσεις άλλα φρούτα και γλυκά, να καπνίσεις περίεργα τσιγάρα. Να πιεις σανγκρία στην Ισπανία, ουίσκι στη Σκωτία, σάκε στην Ιαπωνία. Να φλερτάρεις ξανά και ξανά μέχρι να ερωτευτείς ξανά. Ή και να κάνεις one night stand χωρίς ονόματα όποτε θες. Και το άλλο πρωί να πάρεις την κάμερα και να γυρίσεις την πόλη ανέμελα, να τραβήξεις χαζά βίντεο με αγνώστους ή ψαγμένες φωτογραφίες με γέφυρες και θέατρα. Το Αμβούργο, λέει, είναι η πόλη με τις περισσότερες γέφυρες στον κόσμο – ίσως και τα περισσότερα θέατρα.
Και αν, ακόμα πιο ιδανικά, η δουλειά εκεί είναι το κίνητρο για να πας, τότε όλα είναι πιο εύκολα. Κάνεις αυτό που πάντα ήθελες, no strings attached.
Όποιο κι αν είναι το εκεί, όπως κι αν ονομάζεται ο προορισμός, ό,τι κι αν έχει γεννήσει, έχει σίγουρα πολλά να δεις, πολλά να μάθεις, πολλά να ζήσεις, πολλά ν’ αναζητήσεις κι άλλα τόσα για να νοσταλγήσεις. Σε Μαδρίτη, Όσλο, Παρίσι, Βιέννη. Όποιο κι αν είναι το εκεί αξίζει σίγουρα την προσπάθεια! Και η μοναξιά του καφέ έχει τη γλύκα της. 😉
Τime to leave είναι time to live.
Από την αισιόδοξη όχθη απόψε, αφιερωμένο ποστ, για να δίνει δύναμη και να κυκλώνει όνειρα. Και για εδώ και για εκεί!
Δημήτρης
Hard Rock Cafe, Madrid, April 2010
Υ.Γ: Και πάντα μπορεί κανείς να θέτει στόχους τύπου: “Θα γυρίσω όλα τα Hard Rock Cafe του κόσμου” ή “Θα συλλέγω μαγνητάκια από όλες τις χώρες/πόλεις που έχω ζήσει, όχι απλώς επισκεφτεί”
Our time to leave... 