“Σκατά είμαι..”
“Σταμάτα ό,τι κάνεις – ξάπλωσε και πάρε ένα βιβλίο και διάβασε.”
Δε με παρατάει, έλεγα. Εδώ ο κόσμος καίγεται, της λέω, όλα είναι σκατά, κι αυτή μου λέει να τα παρατήσω όλα στο βρόντο, να μην το παλέψω καν(!), να τα αφήσω όλα στη μοίρα τους? Και, αντ’αυτού να κάνω τι?
Ένα βιβλίο. Να ξαπλώσω κάπου, όπου να’ναι – και να πιάσω ένα βιβλίο, όποιο να’ναι.
Δεν την άκουσα ποτέ, για χρόνια. Έβριζα, θύμωνα που δε με καταλάβαινε, που δε νοιαζότανε και προσπαθούσε με το άκυρο αυτό επιχείρημα να κάνει πως με βοήθησε – ακόμα χειρότερα, να με αποσπάσει από την προσπάθεια εύρεσης λύσης, και να πάψει να έχει να ανησυχεί, ως όφειλε.
“..ξάπλωσε και πάρε ένα βιβλίο..”
Τόσο συχνά μου το έλεγε, που έπαψα καποια στιγμή να το απορρίπτω αυτόματα. Με ποιο άγνωστο, μαγικό τρόπο είναι δυνατόν κάτι τέτοιο να βοηθήσει στο πρόβλημά μου, αναρωτιόμουν από μέσα μου, και εξακολουθούσα να μην την ακούω. Και όταν καμιά φορά την έβλεπα, κουρασμένη, εξαντλημένη, θυμωμένη με κάτι, να ξαπλώνει στο μεγάλο κρεβάτι με τις ιστορίες του Τσιφόρου που γνώριζε απέξω χρόνια τώρα, αρνιόμουν να το πιστέψω και έλεγα πως αποκλείεται να έχει έστω και τα μισά από τα προβλήματα μου.
Όποτε το σκεφτόμουν σοβαρά, ήξερα πως είχα άδικο, πως προφανώς και περνούσε κι αυτή τα ζόρια της, μα ήμουν μικρός – ήμουν έφηβος. Και κάποιος κάποτε είπε, πως τα προβλήματα της εφηβείας είναι τα μεγαλύτερα στον κόσμο.
“Σταμάτα και άκουσέ με μια φορά. Ξάπλωσε και πάρε ένα βιβλίο – είναι καλό.”
Το έκανα. Και είδα, όπως τότε κι ο θεός, πως ήταν καλό. Πως τα προβλήματά μου μπορεί να μη λύθηκαν, μα απομακρύνθηκαν και επέστρεψαν και πάλι στις πραγματικές τους διαστάσεις. Το μυαλό μου καθάρισε, ηρέμησε, χαλάρωσε. Αδιάφορο το ποιο ήταν το βιβλίο, αδιάφορο το τι έλεγε. Καλύτερα να ήταν παλιό, ξαναδιαβασμένο, να μη σε μπερδεύει, να μη σε αγχώνει. Και γίνεται η ζωή πιο βατή, πιο εφικτή, πιο καλή.
Κι εσύ ξεφεύγεις, ταξιδεύεις. Ξαπλώνεις, κλείνεις τα μάτια και τα τρίβεις, τα ξανανοίγεις και ταξιδεύεις. Ταξιδεύεις μ’ ένα βιβλίο.
Our time to leave... 