Καλά να ‘μαστε..

Λοιπόν, είμαστε σε περίοδο εξεταστικής. Πρέπει να διαβάζουμε. Δίνουμε το Σάββατο (είναι Τετάρτη), ένα μάθημα με άπειρα papers τα οποία δεν έχουμε ανοίξει καν, και δεν έχουμε περάσει κανένα μάθημα στην εξεταστική ως τώρα. Την ίδια στιγμή σκάει μήνυμα στο αγαπημένο μας επικοινωνιακό μέσο (λέγεμε msn) και λέει: “Ε, τα ‘μαθες? Πήραν το Γιώργο στο UCLA!!”. “Ωραία”, λέμε, “καλά να περνάει εκεί!”, και η σκέψη έχει πολλή πολλή πολλή ζήλεια, από την καλή όμως! Καλά ως εδώ! Αρχίζουμε να διαβάζουμε λίγο, μπας και μας πάρουν κι εμάς στο Stanford, χωρίς φυσικά να κάνουμε άιτηση. Μετά από πέντε λεπτά σταματάμε, για να δούμε τηλεόραση. Μετά από πέντε λεπτά σταματάμε, για να ψάξουμε κανένα καινούργιο δίσκο τον οποίο θα παραγγείλουμε (όντας και συλλέκτες δίσκων τρομάρα μας), για να δώσει λίγο ακόμα νόημα στον περίεργο αυτό χειμώνα. Μπα, δεν έχει τίποτα καλό. Μετά από πέντε λεπτά σκάει κι άλλο μήνυμα στο αγαπημένο μας επικοινωνιακό μέσο και λέει: “Ε, τα ‘μαθες? Πήραν τη Μαρίκα στο Cambridge, για phd! Με υποτροφία 24.000 λίρες το χρόνο! Για τρία χρόνια ε!”. “Ωραία”, λέμε, “καλά να περνάει εκεί και η Μαρίκα!”. Τότε αρχίζουμε να αναζητούμε τις αγαπημένες μας επαφές στο αγαπημένο μας επικοινωνιακό μέσο, αυτές που μας κρατούν συντροφιά τα βράδια. Τους μιλάμε ψιθυριστά, και δεν απαντούν ούτε αυτές. Μια χαρά πάμε απόψε ε!

Και τώρα ρωτάμε, τι είναι αυτό που μας κρατάει πίσω? Όλοι φεύγουν σιγά σιγά, όλοι όσοι θέλουν να φύγουν φεύγουν. Εμείς θέλουμε να φύγουμε τελικά? Σκέψη: Εδώ τα βράδια έχουν γίνει ίδια, ίσως φταίει η εξεταστική, ο χειμώνας, η δουλειά. Εκεί πώς θα είναι? Θα είναι καλύτερα? Χμμ, δύσκολο! Μάλλον δε θα είναι η ζωή ακριβώς όπως την ονειρευόμαστε εκεί, για τον απλό λόγο ότι δε θα πάμε εκεί για διακοπές και για την ανάπτυξη της κοινωνικότητάς μας. Θα πάμε (??) για δουλειά. Οπότε η ερώτηση σχετικά με το πώς θα είναι εκεί οι νύχτες ανάγεται στο αν όντως θέλουμε να κάνουμε τόση ακόμα δουλειά, έστω και σε άλλα μέρη… Να απαντήσει ο επόμενος παρακαλώ..

Στα ηχεία: God Is An Astronaut – When Everything Dies

p.s: btw msn sucks

Read Full Post »

Cruel Intentions

Τιτλοφορημένο με τίτλο ταινίας, το αποψινό blog post. Γιατί θέλουμε να φύγουμε; Ποιος είναι ο λόγος να θέλει κάποιος να σηκωθεί να φύγει από εκεί που έχει τακτοποιήσει (;) τη ζωή του και να πάει να ξεκινήσει αλλού from scratch? Πιθανοί λόγοι που φαντάζεται ο γράφων για τη μεγάλη φυγή:

• Βαρέθηκες τις καταστάσεις Closer και Cruel Intentions στις οποίες έχεις μπλεχτεί εσύ και οι γύρω σου! Λογικό είναι αγαπητέ αναγνώστη του ttl! Και δεν είσαι ανήθικος. Συμβαίνει στα πυκνά περιβάλλοντα στα οποία, κατά πάσα πιθανότητα, ζεις και δρας καθημερινά.
• Βαρέθηκες τις ίδιες φάτσες σε σημείο να την βρίσκεις αράζοντας σπίτι με αμερικάνικες σειρές, μουσικούλα, ενίοτε vodka λεμόνι (το αγαπημένο ποτό του γράφοντος) και ξενυχτάς χαζεύοντας στο in.gr :p. Στήνεις και καναδυό blog άμα λάχει (sic).
• Έχεις νευριάσει με το περιβάλλον σου που νομίζει ότι γεμίζει το έλλειμμα κοινωνικότητας μεταπηδώντας στα κοινωνικά δίκτυά, από το hi5 στο facebook και πίσω στο myspace (εξαιρούνται οι μουσικοί). Αυτοπροβάλλονται με τον χειρότερο τρόπο και σου την σπάει! Σου τη σπάνε οι εικονικοί friends των δικτύων. Σου τη σπάνε και παλιοί συμμαθητές σου που συναντάς στο internet.
• Το προηγούμενο έχει διαστάσεις στην πραγματική ζωή. Θες να ρίξεις μια μούτζα στην κοινωνία του φαίνεσθαι. Ρίχτην.

Αλλά για να τη ρίξεις πρέπει να προσέξεις πού θα πας. Και ερωτώ αγαπητέ weallfall πώς ακριβώς θα γλιτώσεις από τα παραπάνω και ό,τι άλλο σε χαλάει αν πας σε μια ακόμη σαπισμένη μεγαλούπολη που θα έχει τα παραπάνω σε υπερθετικό βαθμό. Μετά από 1-2 χρόνια, θα είσαι σχεδόν στην ίδια κατάσταση με το περιβάλλον σου. Θα πρέπει να συνεχίζεις να ζεις ταξιδεύονται και σίγουρα δε θα μπορείς/θες να το κάνεις (για) πάντα.

Τι επιλογές σου μένουν; Επιστροφή στη φύση… Κάποια κοινωνία με αργούς ρυθμούς, όχι οκνηρή, με σταθερά βήματα χωρίς να βιάζεται, χωρίς να πιέζεται και να πιέζει, χωρίς να άγχεται και να σε αγχώνει. Κάποια κοινωνία με φύση, με hot spots που θα σε βοηθούν να ηρεμείς και να αδειάζεις το μυαλό και όχι με hot spots που θα σου δίνουν ασύρματο internet για να παίρνεις τη δουλειά σου και το άγχος σου στο δρόμο.

Δεν μιλάω για επαρχία μιλάω για λιμάνια Σκανδιναβίας, για λίμνες Ελβετίας, για κάστρα Εδινβούργου, για μέρη που θα μπορείς να δραπευτεύεις. Θα μιλούσα για επαρχία αλλά δεν το ανοίγω καν το θέμα για να μην μπουν παράμετροι όπως “φιλοδοξίες” το παιχνίδι και ψαχνόμαστε.

Φυσικά, ακόμα κι αν επιλέξεις μια όμορφη περιοχή, με ένα μέρος στο οποίο θα ξεκουράζεται το σώμα και θα κάνει διαλείμματα η ψυχή, τίποτα δεν σου εξασφαλίζει ότι θα περνάς καλά. Ίσως όλα είναι στο μυαλό. Σίγουρα θα σου λείψει η Αθήνα με το Θησείο της.

Αν φύγουμε πάντως, εγώ θα αφιερώσω αυτό που ακολουθεί. Καλημέρες. Α, και χρόνια πολλά, ε.

Read Full Post »

Τις γνωστές μέρες…

London. Φύγαμε. Κοίτα να δεις, εγώ Λονδίνο θα πάω. Ναι, τις γνωστές μέρες. Θα είμαι εκεί για 5-6 μέρες, θέλω να το δω. Μετά από καιρό θα γυρίσω όμως. Και θα μείνω εκεί για ένα ή δύο χρόνια. Θέλω να κανονίσω εκείνο το σκηνικό με τη ζεστή λευκή σοκολάτα, με το χοντρό χαλί, το τζάκι, και τη βροχή στα τζάμια. Θέλω να μπω βροχερή μέρα σε κόκκινο διώροφο λεωφορείο, και να κάνω βόλτα στην πόλη. Να βγάλω φωτογραφίες τους ανθρώπους στα πεζοδρόμια, να μιλάω με τους Βρετανούς στα αγγλικά, και να γελάω όταν θα προσπαθώ να κάνω τον Jude Law στην προφορά και όχι μόνο και δε θα τα καταφέρνω. Θέλω να ακούω τα βράδια τα brit-pop γκρουπάκια που φτιάχνουν τα αγγλόπαιδα και παίζουν στις pub από Beatles μέχρι Oasis, από Arctic Monkeys μέχρι Franz Ferdinand. Όχι, δεν ακούω τίποτα από τα προηγούμενα! Έχουν και μπύρα εκεί λέει ε; Και μπόλικες μάρκες, και τα αγγλάκια τη βαράνε γερά τα βράδια. Θα περάσω και από το Ministry Of Sound, ναι! Απ’έξω! Θα πάρω και μαζί μου καναδυό να τους ρίξω στον Τάμεση από τη London Bridge! Εκεί να δεις πλάκα! Μετά θα πάω Harrod’s ή όπως γράφεται.. Θα αγοράσω από αυτά τα φλώρικα καπελάκια που φοράνε εκεί, έχει και κάτι κασκόλ και κάτι γάντια έτσι αγγλικά, θα πάρω και τέτοια. Μετά για ξεκούραση θα πάω να πιω τσάι, και θα κάνω κάνα τρίωρο να φύγω, θα το απολαύσω όσο πάει. Α, και London Eye για να δούμε από ψηλά τον Ben, και τη Βουλή και όλα. Θα είναι καλά.

Στα ηχεία: Kimya Dawson – Tire Swing

Read Full Post »