Το μεράκι

[μεράκι, το] φροντίδα, δεξιοτεχνία, γνήσιο ενδιαφέρον (Πάπυρος – Larousse)

Μέτριος ορισμός. Άμα πεις και για μεταφράσεις, ακόμα χειρότερα. Στα αγγλικά: appetite, craving, desire, hunger, lust, yearning – not even close, imho. Την έννοια όμως την ξέρεις, τη νιώθεις. Κι ας μην μπορείς να την περιγράψεις. Γιατί πλάι στην αγάπη και την ευτυχία, πλάι στο “σωστό” και το “λάθος”, το μεράκι ανήκει κι αυτό στη σκοτεινή αγέλη που καθημερινά σκοτίζει τη σκέψη μας, κλονίζοντας κάθε φορά το υπαρξιακό οικοδόμημα που με κόπο έχουμε στήσει να μας στεγάζει.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι με μεράκι?

Σήμερα το πρωί στη δουλειά? Την περασμένη βδομάδα που βρήκες λίγο ελεύθερο χρόνο να θυμηθείς κάποιο χόμπυ? Ή μήπως από τότε που έπαιζες με τα lego σου τα απογεύματα της Δ’ Δημοτικού?

Read Full Post »

Ημερολόγιο: Αποφάσισα

Ψάχνοντας τα παλιά ημερολόγια.

Read Full Post »

Αεροδρομική τρομολαγνεία και τα μυαλά στο μπλέντερ!

“Άμα ξαναταξιδέψω εγώ με αεροπλάνο, εμένα να με χέσεις!”

Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη μετά τον τέταρτο έλεγχο αεροδρομίου μέσα σε δέκα μέρες. Πριν θυμηθώ, πως έχω ήδη κλείσει εισιτήρια για να πάω στο Σταύρο και την Ελίνα στο Bristol τον Ιούλιο. Από Αύγουστο λοιπόν το resolution..

Λένε πως οι έλεγχοι των διεθνών αεροδρομίων γενικά δεν πιάνουν μία μπροστά στην τρομο-υστερία Βρετανών και Αμερικανών. Παρθένος στη διάσχιση της Μάγχης και του Ατλαντικού, δεν είμαι σε θέση να κάνω τη σύγκριση – η σκέψη, ωστόσο, ότι θα μάθω από πρώτο χέρι σε μερικούς μήνες μου γυρίζει το στομάχι. Αν αυτό που έζησα μόλις προχτές σε Ελσίνκι και Βουδαπέστη δεν είναι παρά μια γεύση του τι μας περιμένει στο μέλλον, τότε να μου λείπει. Με τρένα και βαπόρια, αυτοκίνητα και λεωφορεία και με φίλους παλιούς τε και καινούριους – μα όχι πια με αεροπλάνα. Τέλος για μένα.

Read Full Post »

Θέλω να ταξιδέψω..

railduck

Θέλω να ταξιδέψω:

• στη Γη του Πυρός με πλοίο
• σην Κούβα του Batista, την εποχή του Castro και του Che
• σε εκείνο το παράλληλο σύμπαν, όπου ο Mark Chapman σκοτώθηκε σε ατύχημα, το πρωί πριν τη δολοφονία του Lennon
• να φτάσω και να αγκυροβολήσω πάνω στη γραμμή και να μην είναι ούτε Κυριακή, ούτε Δευτέρα, αλλά τίποτα
• από τη Μόσχα στο Πεκίνο με τον υπερσιβηρικό σιδηρόδρομο
• στο Νεπάλ – αλλά μόνος
• πίσω στο Rovaniemi, καλοκαίρι αυτή τη φορά
• στο Λονδίνο, να πάω σ’αυτό το LSE, να την πετύχω τυχαία στο διάδρομο
• …

weallfall

Μαλακίες, να πας μόνος σου σε αυτά man! Εγώ θέλω να ταξιδέψω…

• Στο Λονδίνο, με τα μαγαζιά…
• Στη Νέα Υόρκη, με τα φώτα τη νύχτα…
• Στο Λος Άντζελες, με τη λάμψη, να πιω ποτό με το Νίκολσον σε μικρό live jazz μπαράκι, κι ας μη μου αρέσει η jazz…
• Στο Παρίσι πάλι, να ανέβω πάλι στον Πύργο, να πάω πάλι στη Disneyland, να πάω πάλι στου Louis Vuitton ή όπως γράφεται και να χαζεύω μαζί με τις πάμπλουτες Κορεάτισσες και τους άντρες τους τις γαμάτες τσάντες που ποτέ δε θα αγοράσω…
• Στην Πλάκα το βράδυ (όχι απόψε το βράδυ, έλεος, απόκριες, πολλή φασαρία), με καλή παρέα και να έχω soundtrack τη “σωτηρία της ψυχής”…
• …

spacedyevest

Να πάτε μόνοι σας (αν και μ’ άρεσε η ιδέα της Πλάκας).

• Σε όλα τα νησιά της Ελλάδας με soundtrack “μια Ελλάδα φως”.
• Να αράξω άλλη μια φορά ευτυχισμένος στη λίμνη του Lugano.
• Να χαζέψω τα Moai στο νησί του Πάσχα.
• Να χρονομεταφερθώ στον πολιτισμό των Αζτέκων.
• …

Read Full Post »

Ημερολόγιο: Τα πουκάμισα

Intro:
Φεύγω ξημερώματα για Λαπωνία (:D) και ψάχνοντας παλιά ημερολόγια, βρήκα αυτό – δώστε του μια ευκαιρία!

Read Full Post »

Μόναχο 2006… Η επιστροφή..

• Ποιοι: 11 άτομα (παραλίγο 12 αλλά…μεγάλο θέμα), κάποιοι φίλοι, κάποιοι ζευγάρια, κάποιοι απλώς γνωστοί.
• Πότε: Εν μέσω μαθημάτων, εργασίων, άγχους, ταλαιπωρίας. 4 μέρες. 16 έως 19 Νοεμβρίου 2006.
• Γιατί: Έτσι, για πλάκα. Κυρίως επειδή κάποιοι συγγενείς μου είχαν ταξιδέψει στο Βερολίνο με φτηνά εισητήρια. Έτσι ψαχτήκαμε κι εμείς. Και προέκυψε Μόναχο.
• Πού: Euro Youth Hotel, κέντρο Μονάχου, δίπλα ακριβώς στον Hauptbahnhof. Εντυπώσεις: 7/10 (8.5/10 αν υπολογίσω τη χαμηλή τιμή των 20 ευρώ/βράδυ). Σχετικά καθαρό, παλιό κτίριο, μέσα στην “Munich China Town” με σχεδόν ανύπαρκτη εξυπηρέτηση.
• Εντυπώσεις:
  • Το Μόναχο έχει πάρα πάρα πολλούς Έλληνες, και ακόμα πιο πολλούς Γερμανούς που ξέρουν, έστω και στοιχειωδώς, ελληνικά.
  • Εντύπωση μου έκανε η γνωστή Marienplatz το Σάββατο το πρωί, που οι Γερμανοί δεν είχαν δουλειά, και οι, άδειοι τις άλλες μέρες, δρόμοι κατακλύζονταν από κόσμο που έμπαινε και έβγαινε σαν τρελός στα καταστήματα.
  • Συγκλονιστικό το Dachau, εμπειρία ζωής η επίσκεψη εκεί. Όμορφα διατηρημένο. Το μουσείο είχε πολλές πληροφορίες για τον επισκέπτη που είχε χρόνο και διάθεση να μάθει πράγματα. Εμείς δεν είχαμε χρόνο.
  • Το Γερμανικό Μουσείο Τεχνολογίας, ή όπως αλλιώς λέγεται, άλλαξε την άποψή μου για το πόσο βαρετά είναι τα μουσεία. 4 ώρες δεν ήταν σε καμμία περίπτωση αρκετές για να περιηγηθούμε σωστά, αλλά ήταν υπέρ-αρκετές για να κουραστούμε υπερβολικά πολύ. 4 όροφοι, όλοι γεμάτοι με σπουδαία τεχνολογικά επιτεύγματα, τα περισσότερα από τα οποία ήταν διαδραστικά. Πατάς κουμπί και ανάβει λαμπάκι, γυρνάς τροχό και παράγεται ρεύμα. Ωραία εμπειρία. Οι μακέτες των πλοίων,των αεροπλάνων, οι κατασκευές του νερού θα μείνουν στο μυαλό μου. Ο πιο βαρετός τομέας ήταν της …πληροφορικής. Τελείως ξενέρωτος. Κάτι κουμπάκια είχε που τα πατούσες και έβλεπες πώς μετακινούνται τα bits, ή πώς γίνεται η πολυπλεξία.
  • Οι πεζόδρομοι του Μονάχου τη νύχτα. Λίγος κόσμος, γύρω από αρκετούς μουσικάντιδες, που άλλοτε τους λυπόμουν και άλλοτε γελούσα μαζί τους.
  • Δίψα. Νερό μετά τις 8 το βράδυ δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Τα πάντα κλειστά, περίπτερα πουθενά, κάποιοι Έλληνες να τριγυρνούν. Ή το Μόναχο έχει τελείως βαρετή νυχτερινή ζωή ή εμείς δεν την ανακαλύψαμε.
  • Μπύρα: Άλλοτε ζεστή και ξεθυμασμένη, άλλοτε σερβιρισμένη από νευριασμένο Γερμανό σερβιτόρο, άλλοτε μέτρια. Στην Αθήνα έχουμε πολύ καλύτερες μπυραρίες, πολύ πιο κοντά στο γούστο μου.
  • Δρόμοι άδειοι, ησυχία, θέσεις για παρκάρισμα κενές, καμμία κόρνα και κανένας εκνευρισμός στους δρόμους. Παντού BMW, Mercedes, VW, Audi. Μια αξιοζήλευτη γαλήνη, που μας λείπει εδώ. Οι δρόμοι του Μονάχου είναι πεντακάθαροι, τους “ενοχλούν” μόνο τα κίτρινα φύλλα που πέφτουν από τα δέντρα. Αξέχαστες εικόνες.

Read Full Post »

Το τρένο της μεγάλης φυγής!

Το παρόν άρθρο, μπορεί οφείλει τον εύγλωττο τίτλο του στην ιστορική ταινία του Andrei Konchalovsky, μα χρωστά την ύπαρξή του ξερά και αδιαμφισβήτητα στην παρακάτω απίστευτη (με την πιο literal χρήση της λέξης) είδηση.

Τη διαβάσατε? Ωραία. Την πιστέψατε? Αν όχι, σας την επιβεβαιώνω – τη διπλοτσέκαρα.

Ιδού λοιπόν τα απίστευτα.. Η τύπισσα γέννησε και χαμπάρι δεν πήρε. Να τ’ ακούνε αυτά οι άλλες που σκούζουν σα να τις σφάζουνε, και μας ζουπάνε και το χέρι! – j/k, φυσικά. Όμως το θέμα μου δεν είναι η μητέρα – όπως ποτέ άλλωστε δεν είναι η μητέρα το θέμα μιας γέννησης. Είναι το μωρό, το οποίο αν δεν ήταν κοριτσάκι, θα μπορούσα γλαφυρά να πω πως “έγραψε τον κόσμο που το γέννησε στα @@ του και κατέβηκε απ’ το τρένο!”

Ιδού λοιπόν ο ορισμός της μεγάλης φυγής. Η τύχη και η μοίρα συνεργάστηκαν για μια φορά, όχι για να βγάλουν είδηση οι Ινδοί Τσιαμτσίκες, διερωτώμενοι και αυτοί “σε τι ράγες(sic) θα φέρουμε τα παιδιά μας”, μα για να δείξουν σε όλους εμάς που φοβόμαστε ακόμα και το μικρότερο βήμα έξω από τη σπηλιά μας, ότι ακόμα και το να πηδήξεις από το τρένο της ζωής σου πριν καλά-καλά γεννηθείς, έχει κι αυτό τις πιθανότητές του 😉

Τη μαζέψανε, θα μου πείτε.. Τη βρήκανε εκεί όπου κατέληξε μετά την απονενοημένη της απόδραση, και τη βάλανε πάλι back on track. Μα κουβέντα δε λέει το άρθρο για την έκφρασή της όταν την ανακαλύψανε.. Γιατί, για μένα, χαιρότανε και χαζογέλαγε! Κι αν σας φαίνεται αυτό κουφό ή απίθανο, ξαναδιαβάστε μία το άρθρο. Α, και κλείνοντας, θα ήθελα να παρατηρήσω αυτό: Μπορεί το απολωλός ερίφιο να επανενετάχθει εις τας κόλπους της κοινωνικής μητρός του, μα η νίκη δεν ήτο άνευ απωλειών. Το τρένο, μια φορά, σταμάτησε..

Το τρένο της ζωής?

Read Full Post »

Η φυγή και το ταξίδι

Νέος ταξιδιώτης στο blog? Καλώς σας βρήκα!

“Θέλω κι εγώ!!”, όπως λέγαμε παιδάκια, συνοδεύοντας το συνεχές χοροπηδητό μας. Θέλω κι εγώ – να φύγω..
Το νιώθεις σαν ανάγκη στην αρχή, χωρίς να μπορείς να εξηγήσεις από που ακριβώς προέρχεται, χωρίς να σε ενδιαφέρει να το εξηγήσεις. Τη δίψα σου την εξηγείς? Όχι, την ακούς και πίνεις μία sprite. Έτσι λοιπόν κι εγώ, την ανάγκη μου να φύγω την άκουγα πάντα χωρίς απορίες. Δεν έλεγα “θέλω να πάω κάπου”, έλεγα “θέλω να φύγω”. Και το πίστευα.

Έπρεπε λοιπόν, να μου τύχει να θελήσω πραγματικά να ΦΥΓΩ, για να καταλάβω τη διαφορά. Γιατί άλλο να θες να πας κάπου, και άλλο να θες να φύγεις. Το πρώτο μπορεί να είναι ανάγκη, επιθυμία, απωθημένο, στόχος, χίλια δυο. Το δεύτερο έχει πόνο ψυχής – και από αυτό το διακρίνεις. Είναι όταν λες, δε με νοιάζει που θα πάω, θέλω να σηκωθώ να φύγω από τη ζωή μου, τώρα. Είναι οι στιγμές που ακόμα και ένα χαρτί που σε στέλνει στρατό, μοιάζει με διέξοδο.

Και έρχομαι, ο προφήτης(sic) να πω: Όταν σε νοιάζει πού θα πας, δε θες να φύγεις. Θέλεις να πας. Και έχει διαφορά!
Πιστεύω πως το ταξίδι είναι από μόνο του ανθρώπινη ανάγκη. Όχι βασική, όπως τις μαθαίναμε στη μελέτη του περιβάλλοντος. Επιβιώνεις και στάσιμος. Αλλά δε ζεις, αν δεν ταξιδεύεις. Ίσως πάλι να υπερβάλλω (όπως συχνά μου προσάπτουν), οπότε είναι δική μου ανάγκη και όχι πανανθρώπινη. Αλλά αν δεν ταξιδέψεις, πόσο πλήρης είναι η ύπαρξή σου? Γιατί μπορεί να μην αρκεί να γυρίσεις τον κόσμο για να βρεις το νόημα τη ζωής, αλλά αν δεν τον δεις, τι ελπίδες έχεις?

Η ανάγκη λοιπόν, για μένα, δεν είναι η φυγή αλλά το ταξίδι. Δεν θέλεις να “φύγεις”, αλλά να “πας”. Να πας, να δεις, να μάθεις, και να γυρίσεις – για να πας κάποτε, κάπου αλλού. Στην τελική, όταν θέλεις να φύγεις δε θέλεις να γυρίσεις. Ενώ όταν θέλεις να ταξιδέψεις, δεν είναι για να φύγεις από “εδώ” και να είσαι “κάπου αλλού”. Είναι για να είσαι on the road. Με το τρένο, με το πλοίο, με τα πόδια. Να ζήσεις, έστω για λίγο, ως οδοιπόρος – να πάψεις να βλέπεις τον ίδιο ορίζοντα κάθε μέρα. Γιατί όταν ο άνθρωπος το έκανε αυτό για τη μισή ιστορία του, πώς μπορεί εσένα να μη σου λείπει?

Read Full Post »