Αυτό το ποστ εκφράζει μια σιωπηλή (γραπτή γαρ) συγγνώμη για την απουσία μου από το blog. Η μλκία είναι ότι, εν αντιθέσει με άλλες περιόδους απουσίας, αυτή δεν οφείλεται σε θεματική ξηρασία – κάθε άλλο! Αυτή τη στιγμή που μιλάμε σκέφτομαι ήδη τρία διαφορετικά ζητήματα που με απασχολούν και θέλω να μοιραστώ μαζί σας.
Όχι, το πρόβλημα είναι άλλο. Κάθε φορά που κάθομαι στο pc και κάνοντας μια βόλτα τα blog που παρακολουθώ σκέφτομαι 
να γράψω κανά post, το αγγελάκι (ή το διαβολάκι, δεν ξέρω – πάντα τα μπέρδευα αυτά τα δύο, για μένα ήταν πιο πολύ το “ένα” και το “άλλο”) μου θυμίζει ότι, αντί να κάθομαι να μοιράζομαι μαζί σας τις υπαρξιακές μου σαχλαμάρες, μήπως – λέω, μήπως – θα έπρεπε να κάτσω να τελειώσω με την πτυχιακή μου?
Ένας “πτυχιακός πειθαναγκασμός” λοιπόν με κρατάει μακριά από το blog και από διάφορα άλλα χόμπυ μου, και δυστυχώς όχι τόσο λειτουργικά, όσο ψυχολογικά. Γιατί αν όσο χρόνο εξοικονομούσα από τις ασχολίες που αυθυποβάλλομαι να παραγκωνίσω, τον διέθετα στη ρημάδα την πτυχιακή, θα την είχα τελειώσει δυο φορές..
“Did you catch the head fake?” θα ρωτούσε ο Randy Pausch. Τι είναι τελικά αυτό το ποστ? Μία μίξη δικαιολογιών και τύψεων? Ή μήπως ένα ακόμη λιθαράκι – και είθε το τελευταίο – που χρειάζεται η αναβλητικότητά μου για να καθίσει (ενεργητική μορφή) επιτέλους τον κώλο της χάμω, και να στρωθεί να τελειώσει?
It is time to end this.
PS: Το αρχικό και το τελικό comic είναι του υπέροχου phdcomics που, μήνες τώρα, μας καθοδηγεί through the valley of the shadow of death – and academia.
PS2: Δείτε την τελευταία διάλεξη του Randy Pausch – κι ας είναι 1 ώρα plus. Είναι ότι πιο αξιόλογο έχω δει ποτέ στο youtube.
Our time to leave... 