Ένα κορίτσι

Έχω να κάνω ποστ ένα χρόνο. Παραπάνω. Να πάω να δω ακριβώς? Τι σημασία έχει.

Κανονικά θα έπρεπε να πω κάτι σχετικά με το ότι δε γράφω πια. Δεν έχω να πω πια τίποτα.

Ή και πολλά.

Read Full Post »

Διάλεξε

Έχω δύο φίλους. Όχι μόνο. Και άλλους δύο. Πολυ καλοί και οι τέσσερις. Οι δύο πρώτοι είναι πολύ καλοί και μεταξύ τους. Και οι δύο δεύτεροι. Θα μείνω στους πρώτους. Που λες, διαφέρουν. Μιλάμε για έρωτα. Και του Πλάτωνα και των ανθρώπων. Εκεί διαφέρουν πολύ αδερφέ μου.

Στα ηχεία: Ροζ γραβάτα – Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Read Full Post »

Καλοκαίρια και μπαλκόνια

Είναι πάνω από δυο βδομάδες τώρα που τελείωσα με την εαρινή εξεταστική – την προτελευταία μου, όπως θέλω να πιστεύω – και όμως βρίσκομαι ακόμα στην Αθήνα. Και είναι ίσως η πρώτη φορά που δε μένω από υποχρέωση, αλλά από επιλογή. Χαλαρώνω. Όχι τόσο όσο θα ήθελα – είναι μια βδομάδα τώρα που χτύπησα και δεν μπορώ να πατήσω καλά το αριστερό μου πόδι, αλλά δε με πτοούν αυτά. Θα περάσει, μπορεί να κάνει κι αλλιώς? 🙂

Αράζω λοιπόν στην καλοκαιρινή Αθήνα, και απολαμβάνω το μπαλκόνι μου. Το πρωί κοιμάμαι, το μεσημέρι ξυπνώ, το απόγευμα τρώω κάτι, και το βράδυ μπαλκόνι. Μιας και δεν πολυβγαίνω μάλιστα λόγω χτυπημένης φτέρνας, δράττομαι της ευκαιρίας και καλώ τους φίλους μου και αράζουμε παρέα με μπυρίτσες και ξηροκάρπια – άλλο ένα παράδειγμα της μεγάλης αλήθειας που θέλει τα απλά πράγματα στη ζωή να είναι τα πιο όμορφα.

Συζητούμε τα πάντα. Με τις εξετάσεις πίσω μας, την περίοδο των διακοπών να έχει ξεκινήσει καιρό τώρα και τις σκέψεις μας αισθητά απεγκλωβισμένες, τίποτα δε μας φαίνεται αδιάφορο, τίποτα δε μοιάζει άσχετο – και οι καλοκαιρινές νύχτες είναι απλά μικρές.

Δυο-τρεις μέρες πριν ήταν, όταν πιάσαμε να κουβεντιάζουμε που θα είμαστε σε 10 χρόνια. Τι θα κάνουμε τις νύχτες, αν θα μας αρέσουν οι ίδιες γυναίκες, αν θα εξακολουθούμε να σηκώνουμε τηλέφωνα. Χτες αναρωτιόμασταν τι απ’όσα κάνουμε ή κάναμε θα αποδειχτεί κάποτε “τσάμπα”. Αν η αξιοπρέπεια πρέπει να μπαίνει πάνω από τη ζωή ή όχι, ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο “έτερον εκάτερον” και το “περί ορέξεως κολοκυθόπιτα”. Μα οι πιο ωραίες στιγμές είναι πάντα οι ενδιάμεσες, εκείνες που κανείς δε μιλά, μα η σιωπή δεν είναι αμήχανη – γιατί όλοι κουρασμένοι, απολαμβάνουμε τη νύχτα.

Ιδέα δεν έχω που θα είμαι 26 Ιουλίου του 2018. Μα αν είμαι στην Αθήνα, θα είμαι στο μπαλκόνι μου, με καλή παρέα, με φεγγάρι, με ποτό και τσιγάρο. Γιατί ο Μιλτιάδης καλά τα έλεγε πάντα, μα ο καφές δε μ’αρέσει. Ιδέα δεν έχω αν η ζωή αξίζει χωρίς αξιοπρέπεια, όσο νιώθω πως είναι αμφότερα overrated. Και για την ελληνική ετυμολογία, πραγματικά, δεν έχω ιδέα..

Όσο για τα “τσάμπα” της ζωής μας, θα περιοριστώ στο σημερινό στριπάκι του Garfield που τα λέει όλα:

Ποια να είναι τελικά η μαγεία στα μπαλκόνια καλοκαιρινής νυκτός μας ? Τι είναι αυτό που κάνει το χώρο και το χρόνο να λιμνάζουν και να παύουν να μετρούν? Ποια είναι αυτή η μυστική συνταγή που μας μετατρέπει ξαφνικά όλους σε δυο παπούδες από το Muppet Show, που κάθονται και βλέπουν τη ζωή τους από ψηλά?

Ίσως το μπαλκόνι μου να είναι μαγικό. Ίσως, πάλι, να είναι κάτι που συμβαίνει σε κάθε μπαλκόνι το καλοκαίρι – ίσως μάλιστα στην ταράτσα να είναι ακόμα καλύτερα. Ίσως είναι η καλή παρέα, το ποτό και το τσιγάρο. Ίσως το βαθύ σκοτάδι, πριν την ανατολή.

Μα, εδώ που τα λέμε, δεν έχω ιδέα..

Read Full Post »

Το μεράκι

[μεράκι, το] φροντίδα, δεξιοτεχνία, γνήσιο ενδιαφέρον (Πάπυρος – Larousse)

Μέτριος ορισμός. Άμα πεις και για μεταφράσεις, ακόμα χειρότερα. Στα αγγλικά: appetite, craving, desire, hunger, lust, yearning – not even close, imho. Την έννοια όμως την ξέρεις, τη νιώθεις. Κι ας μην μπορείς να την περιγράψεις. Γιατί πλάι στην αγάπη και την ευτυχία, πλάι στο “σωστό” και το “λάθος”, το μεράκι ανήκει κι αυτό στη σκοτεινή αγέλη που καθημερινά σκοτίζει τη σκέψη μας, κλονίζοντας κάθε φορά το υπαρξιακό οικοδόμημα που με κόπο έχουμε στήσει να μας στεγάζει.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι με μεράκι?

Σήμερα το πρωί στη δουλειά? Την περασμένη βδομάδα που βρήκες λίγο ελεύθερο χρόνο να θυμηθείς κάποιο χόμπυ? Ή μήπως από τότε που έπαιζες με τα lego σου τα απογεύματα της Δ’ Δημοτικού?

Read Full Post »

Η φυγή και το ταξίδι

Νέος ταξιδιώτης στο blog? Καλώς σας βρήκα!

“Θέλω κι εγώ!!”, όπως λέγαμε παιδάκια, συνοδεύοντας το συνεχές χοροπηδητό μας. Θέλω κι εγώ – να φύγω..
Το νιώθεις σαν ανάγκη στην αρχή, χωρίς να μπορείς να εξηγήσεις από που ακριβώς προέρχεται, χωρίς να σε ενδιαφέρει να το εξηγήσεις. Τη δίψα σου την εξηγείς? Όχι, την ακούς και πίνεις μία sprite. Έτσι λοιπόν κι εγώ, την ανάγκη μου να φύγω την άκουγα πάντα χωρίς απορίες. Δεν έλεγα “θέλω να πάω κάπου”, έλεγα “θέλω να φύγω”. Και το πίστευα.

Έπρεπε λοιπόν, να μου τύχει να θελήσω πραγματικά να ΦΥΓΩ, για να καταλάβω τη διαφορά. Γιατί άλλο να θες να πας κάπου, και άλλο να θες να φύγεις. Το πρώτο μπορεί να είναι ανάγκη, επιθυμία, απωθημένο, στόχος, χίλια δυο. Το δεύτερο έχει πόνο ψυχής – και από αυτό το διακρίνεις. Είναι όταν λες, δε με νοιάζει που θα πάω, θέλω να σηκωθώ να φύγω από τη ζωή μου, τώρα. Είναι οι στιγμές που ακόμα και ένα χαρτί που σε στέλνει στρατό, μοιάζει με διέξοδο.

Και έρχομαι, ο προφήτης(sic) να πω: Όταν σε νοιάζει πού θα πας, δε θες να φύγεις. Θέλεις να πας. Και έχει διαφορά!
Πιστεύω πως το ταξίδι είναι από μόνο του ανθρώπινη ανάγκη. Όχι βασική, όπως τις μαθαίναμε στη μελέτη του περιβάλλοντος. Επιβιώνεις και στάσιμος. Αλλά δε ζεις, αν δεν ταξιδεύεις. Ίσως πάλι να υπερβάλλω (όπως συχνά μου προσάπτουν), οπότε είναι δική μου ανάγκη και όχι πανανθρώπινη. Αλλά αν δεν ταξιδέψεις, πόσο πλήρης είναι η ύπαρξή σου? Γιατί μπορεί να μην αρκεί να γυρίσεις τον κόσμο για να βρεις το νόημα τη ζωής, αλλά αν δεν τον δεις, τι ελπίδες έχεις?

Η ανάγκη λοιπόν, για μένα, δεν είναι η φυγή αλλά το ταξίδι. Δεν θέλεις να “φύγεις”, αλλά να “πας”. Να πας, να δεις, να μάθεις, και να γυρίσεις – για να πας κάποτε, κάπου αλλού. Στην τελική, όταν θέλεις να φύγεις δε θέλεις να γυρίσεις. Ενώ όταν θέλεις να ταξιδέψεις, δεν είναι για να φύγεις από “εδώ” και να είσαι “κάπου αλλού”. Είναι για να είσαι on the road. Με το τρένο, με το πλοίο, με τα πόδια. Να ζήσεις, έστω για λίγο, ως οδοιπόρος – να πάψεις να βλέπεις τον ίδιο ορίζοντα κάθε μέρα. Γιατί όταν ο άνθρωπος το έκανε αυτό για τη μισή ιστορία του, πώς μπορεί εσένα να μη σου λείπει?

Read Full Post »