Πώς να τρώτε στο αεροπλάνο

Μεθαύριο πετάω για Μεγάλη Βρετανία. Τη λέω έτσι για να είμαι politically correct, μιας και σχεδιάζω να επισκεφτώ τουλάχιστον την Ουαλία, αν όχι και τη Σκωτία, και δεν ψήνομαι να μπλέξω με τους Εγγλέζους από τώρα – μου αρκεί που θα υποστώ τον τρομολαγνική πανούκλα τους στο αεροδρόμιο. Σύμφωνα με δηλώσεις μου στο ίδιο το blog, αυτό θα προσπαθήσω να είναι το τελευταίο μου ταξίδι (αναψυχής θα προσθέσω εδώ – άμα κάτσει καμιά επείγουσα δουλειά και δεν προλαβαίνω, ντάξει..) με αεροπλάνο, όσο εξακολουθεί να βασιλεύει αυτή η κατάσταση. Thank God, King and Country, με τρένα, λεωφορεία, βαπόρια και το πιστό μου αυτοκίνητο θα δυσκολευτώ να βρω ένα μέρος που να μην προσεγγίζεται διαφορετικά.

Ένα ταξίδι αξίζει πάντα το blogpost του – διαφορετικά, με τι μούτρα θα μπορεί να σταθεί το TTL απέναντι στα πραγματικά ταξιδιωτικά blogs? Μα αρνούμαι να σας πω πράγματα που ήδη ξέρετε – όπως ότι πάω να βρω τον παιδικό μου φίλο (Σταύρο) και την κοπέλα του (Ελίνα) που σπουδάζουν φιλοσοφία στο Bristol με σκοπό να τους παγιδέψω, σαν άλλος Gandalf των πρώτων σελίδων του Hobbit, σε μια μεγάλης κλίμακας περιπέτεια στα βρετανικά εδάφη, έστω και άνευ δράκων. Έτσι λοιπόν αποφάσισα να αφιερώσω στο ταξίδι αυτό ένα ποστ επιστροφής, όπου θα μπορώ να σας πω τι είδα, άγγιξα, γεύτηκα, άκουσα και μύρισα στην πρώτη μου διάσχιση της Μάγχης – έστω και πετώντας – και για σήμερα να μοιραστώ μαζί σας ένα υπέροχο άρθρο του ακόμα πιο υπέροχου Ουμπέρτο Έκο, από τη συλλογή «Οδηγιών Χρήσεως», που αφορά, τι πιο σχετικό? Τα αεροπλάνα, και συγκεκριμένα το πολύ χαρακτηριστικό ..γεύμα τους.

So, there you go – click the “more” link!

(σε αυτό το σημείο, και επειδή, αν ελπίζω να μας διαβάζει κανείς, πέρα από τους πολύ φίλους μου που το κάνουν από αγάπη, θα είναι πιθανότατα πληροφορικάριος, και οι πληροφορικάριοι φρικάρουν με τα μεγάλα κείμενα, θα ήθελα να πω πως είναι πολύ γαμάτο άρθρο και αξίζει τον κόπο – επίσης, αν κάνω λάθος, μπορείτε πάντα να με εκδικηθείτε με ένα υβριστικό comment ακριβώς από κάτω, so don’t you people miss the chance you’ve been given!)

Read Full Post »

The music and the misery

What came first? The music or the misery?

Με την πρόταση αυτή ανοίγει ο John Cusack το υπέροχο High Fidelity του Stephen Frears, και συνεχίζει:

People worry about kids playing with guns, or watching violent videos, that some sort of culture of violence will take them over. Nobody worries about kids listening to thousands, literally thousands of songs about heartbreak, rejection, pain, misery and loss. Did I listen to pop music because I was miserable? Or was I miserable because I listened to pop music?

Read Full Post »

Κι αρμενίζω την Αθήνα..

Μέσα Ιούνη, κι εμείς στις επάλξεις. Τι διάολο κάνουν αυτοί ένα μήνα τώρα και δε γράφουν, θ’ αναρωτιέστε – αναρωτιέται άραγε κανείς? Ρε, μπας και “το ‘παν και το ‘καναν” τελικά? Μπας και ..φύγαν?

Μπα, εδώ είμαστε. Εντός των αθηναϊκών, εξεταστικών τειχών. Πόσο εύκολα εγκλωβιζόμαστε συναισθηματικά.. Κάποτε αρκούσε ένα γεμάτο ντεπόζιτο και μια καλή παρέα για να μην ξέρεις που θα κοιμηθείς το βράδυ. Λίγο κέφι was all that was needed για να βρεθούμε από την Αττική στην Εθνική, κι από κει στο Μαραθώνα ή τις Λιβανάτες. Τα εισιτήρια για το δελφίνι αρκούσαν για να μετατραπεί μια πρωινή βόλτα στον Πειραιά σε μεσημεριανό ψαράκι στην Αίγινα ή την Ύδρα. Τώρα αρκεί η σκέψη μιας “τελευταίας” εξεταστικής για να σε κρατήσει έγκλειστο, διαβάζεις δε διαβάζεις..

(είναι η τελευταία ρε βλάκα, δε χαίρεσαι? μωρέ χαίρομαι, αλλά τη δαμόκλειο σπάθη μιας ενδεχόμενος ατυχίας πάνω απ’ το κεφάλι μου, μόνο εγώ τη βλέπω?)

“It’s a dangerous business, Frodo, going out your door. You step onto the road, and if you don’t keep your feet, there’s no knowing where you might be swept off to.” Lord of the Rings, J.R.R. Tolkien

Πάντα λάτρευα αυτό το απόσπασμα – είναι η επιτομή μιας διαφορετικής ζωής, εντελώς χαμένης πια στις μέρες μας. Διέσχισα την εφηβεία μου μαθαίνοντας για τον κόσμο, ελπίζοντας κρυφά να ανακαλύψω έναν νέο, ανεξερεύνητο, πέρα από αυτόν. Αποστήθιζα την γεωγραφία της υφηλίου ονειρευόμενος, σα νέος Ιντιάνα Τζόουνς, να ανακαλύψω μια νέα. Μα μεγάλωσα, και τα όνειρά μου μίκρυναν. Και τώρα η μεγαλύτερη απόδραση που ονειρεύομαι οδηγεί σε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, και όχι σε αχαρτογράφητα νησάκια του νοτίου Ινδικού.

Κι όσο ονειρεύομαι πίσω από τα κάγκελα της εξεταστικής μου, όσο περιμένω τη θέλησή μου να σπάσει τα δεσμά της αδράνειας,  το επόμενο ταξίδι μου να γεμίσει τ’ αμπάρια των εμπειριών μου, τι κάνω? Αρμενίζω την Αθήνα μέσα στο μεγάλο μου αυτοκίνητο, τη νύχτα που δεν έχει κίνηση, γυρίζοντας με το πρώτο φως της μέρας στο κρεβάτι μου, για να ξυπνήσω το απόγευμα και να κάνω πως διαβάζω. Μέχρι να πέσει και πάλι η νύχτα.

Κι αρμενίζω την Αθήνα..

Read Full Post »