People are strange

Bad day.

Δεν είμαι καλά, από χτες δεν είμαι. Χτες ήταν μια πολύ ζόρικη μέρα. Σήμερα επίσης. Και ο ορίζοντας των ημερών που έρχονται, δεν είναι γαλανός 😦

Με μισώ που τα γράφω αυτά. Είχα τρελές προσδοκίες για τη Βιέννη, για το μεταπτυχιακό, για όλα. Μεγάλες προσδοκίες, όλα φάνταζαν τέλεια στο μυαλό μου. Οι πρώτες μέρες, έλεγα, και ξέρω ακόμα πως έτσι είναι. Μα αυτό τον κόμπο στο στομάχι, τον περίμενα να φύγει γρηγορότερα.

Δυο χρόνια πριν, όταν είχα έρθει για Erasmus, όλα ήταν μαγικά. Η πόλη, το πανεπιστήμιο, οι βόλτες, τα τρένα, τα ταξίδια. Τι άλλαξε, αναρωτιόμουν την περασμένη βδομάδα, τι δεν είναι ίδιο? Τίποτα, θα μου πεις. Δεν κάνεις Erasmus (Erasmus, Tourismous, Orgasmus το λέγαμε τότε 😛 ), δεν είσαι εδώ για πλάκα. Κάνεις Master και είναι λογικό να ζορίζεσαι. Και όντως με παιδεύει το Master, όχι τόσο λόγω φόρτου, όσο λόγω ευθυνών. Δεν πλάθουμε κουλουράκια πλέον, δε βολτάρουμε στα καφέ και τα πάρκα, ούτε έχουμε στο πορτοφόλι λεφτά από το Υπουργείο Παιδείας. Κάνουμε Master, το πληρώνουμε μόνοι μας, έχουμε ευθύνες απέναντι στις καθημερινές μας επιλογές.

Τρίχες. Τρίχες είναι τα παραπάνω. Ούτε τα λεφτά με νοιάζουν που πληρώνω, τα δούλεψα τα πιο πολλά και ξέρω ότι πάνε για καλό, ούτε το πανεπιστήμιο είναι τόσο ζόρικο ώστε να μου χαλάει το στομάχι. Δε λέω, η γραφειοκρατία και η αβεβαιότητα αποθέτουν σεβαστό λιθαράκι στην κακή μου διάθεση, μα όλα κι όλα. Το πρόβλημα είναι αλλού.

Μοναξιές.

People are strange, when you’re a stranger. I’m a stranger. Δεν ήμουν πριν δυο χρόνια. Τότε είχα το Γιάννη και το Χρήστο, μέναμε κοντά, σπουδάζαμε μαζί, δουλεύαμε μαζί, γκρινιάζαμε μαζί και αντιμετωπίζαμε τα ζόρια μας μαζί. Με γέλιο, φυσικά, όπως αντιμετωπίζεις πάντα τα εικονικά σου ζόρια με τους φίλους σου.

Ο Μανόλης (spacedyevest) θα με βρίσει – δεν είναι όλα τα ζόρια εικονικά, θα πει. Δεν είναι, φυσικά δεν είναι, αλλά αυτά που περνώ εγώ εδώ, τώρα, είναι. Το ξέρω, γιατί τη στιγμή που θα σκεφτώ το μέλλον σε βάθος μερικών μονάχα χρόνων, όλα τους φαίνονται ασήμαντα.

Ήμουν ερωτευμένος με τη Βιέννη. Δεν ήμουν ερωτευμένος με τη Βιέννη. dimkots γελάει εδώ – μόνο αυτός γράφει έτσι. Ήμουν ερωτευμένος με τη ζωή μου στη Βιέννη, τότε, και τότε είχα φίλους εδώ. Τώρα γνωρίζω νέους και οι νέοι φίλοι δεν λέγονται ακόμα φίλοι, λέγονται γνωστοί. Έχω ανάγκη τους φίλους μου, όπως ήξερα ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ότι θα τους έχω, μα το αψήφησα. Την είδα μάγκας και ωραίος και άνετος και είπα “εγώ? εγώ δε μασάω ρε! εγώ θα βρω παρέα από την πρώτη βδομάδα!” Και βρήκα, φυσικά, και παρέα και συνεργάτες και διάφορο άλλο κόσμο, people from around the world – αλλά είναι strange. Κι εγώ stranger (pun intended).

Όλη μου η χαρά βγαίνει από το msn. Περιμένω πώς και πώς να γυρίσω σπίτι μου, όχι όπως στο Erasmus που κάθε μέρα χάζευα τα τρένα στους σταθμούς και τα κορίτσια στα πάρκα. Περιμένω πώς και πώς να γυρίσω και να δω πως οι φίλοι μου είναι και αυτοί σπίτι και να μη λυπηθώ που δεν είναι έξω, βόλτα, κάπου – μα να χαρώ, που είναι κοντά, έστω και διαδικτυακά.

Near is not here, μόλις άκουσα μια φωνή στο μυαλό μου και χαμογέλασα. Δε σκέφτομαι ελληνικά πλέον, σκέφτομαι γερμανικά και αγγλικά και μεταφράζω. 3 Απρίλη κατεβαίνω. Πώς και πώς την περιμένω, αυτή την επόμενη Παρασκευή. Ντρέπομαι που την περιμένω – είχα μεγαλύτερες απαιτήσεις από τις αντοχές μου. Όχι να θέλω να γυρίσω πριν περάσει ένας μήνας.

Near is not here – κάνει και ρίμα. Να το βάλουμε σε κανά τραγούδι, θα έλεγε ο Δημήτρης. Να προσέξουμε μη σκίσουμε κανένα καλσόν, θα προειδοποιούσε ο Μανόλης.

Read Full Post »

Soundtracks of my life

Είναι τρίτη εβδομάδα μαθημάτων στη Βιέννη και η ζωή μου έχει αρχίζει επιτέλους να μπαίνει σε μία σειρά. Έχω πλέον εγκατασταθεί πλήρως, έχω σταθερό και κινητό, έχω internet (αν και λίγο σάπιο) και έχω κάνει βασικά ψώνια. Έχω γνωρίσει τους καθηγητές μου και κάποιους από τους συμφοιτητές μου, έχω ξεκινήσει τα πρώτα ομαδικά projects και έχω βάλει σε μία τάξη τις γραφειοκρατικές μου εκκρεμότητες. Τρώω και κοιμάμαι σε λογικές ώρες και δεν θέλω πια να βάλω τα κλάμματα με το παραμικρό πρόβλημα που συναντάω.

Όπως καταλαβαίνετε, η ζωή μου μπορεί να έχει αρχίσει να μπαίνει σε μία σειρά, αλλά οι τελευταίες 10 μέρες στάθηκαν κολασμένες. Υπήρξαν στιγμές που φρίκαρα με αυτά που άκουγα, στιγμές που απλά δεν καταλάβαινα τίποτα από αυτά που άκουγα, στιγμές που αναρωτιόμουν how the fuck am I going to have this done by next week!, στιγμές που πραγματικά αναρωτιόμουν τι σκατά κάνω εγώ εδώ πέρα. Υπήρξαν στιγμές που θέλησα τη μαμά μου, στιγμές που ένιωσα τους φίλους μου πιο αναγκαίους από ποτέ. Στιγμές που έφτασα να κλάψω από τα νεύρα, την αγανάκτηση και την ταυτόχρονη μοναξιά μου.

“Μα τι λες? Εσύ έλεγες ότι τη λατρεύεις τη Βιέννη, ότι όλα είναι τέλεια εκεί, ότι περιμένεις πώς και πώς να φύγεις από τη ζωή σου και ν’ αρχίσεις μία άλλη.” Well, easier said than done, I’m afraid.. Όσοι με ξέρετε έστω και ελάχιστα, γνωρίζετε πολύ καλά πόσο ενθουσιώδης είμαι με κάθε τι καινούριο και περιπετειώδες, και πόσο θα γούσταρα να μπορώ να σας πω, πόσο άψογα μου ήρθαν όλα και πόσο γαμάτα περνάω – να σας γράψω να ξεκουνηθείτε από τη βολική ρουτίνα της ζωής σας και να κάνετε νέες αρχές, αλλού, γιατί μόνο οι αρχές μετράνε.

Δεν είναι αλήθεια βέβαια, δε μετράνε μόνο οι αρχές, όλα μετράνε. Και η φυγή και η επιστροφή το ίδιο – και το ταξίδι καθ’ εαυτό.

Μα το θέμα μου ήταν άλλο!

Στους δρόμους της Αθήνας ήμουν οδηγός μα στους δρόμους της Βιέννης είμαι επιβάτης, και οι ώρες στα λεωφορεία, τα τραμ και τα μετρό τις πρώτες μέρες του πανικού επέβαλαν μουσική. Επιστρατεύτηκε λοιπόν για άλλη μια φορά το ηρωικό μου mp3 player, ένα Zen Nomad της Creative, μοντέλο του 2001 με 60άρι σκληρό δίσκο – μία γκουμούτσα που κατέχω και λατρεύω τα τελευταία 7 χρόνια 🙂 . Το υπέροχο αυτό κειμήλιο – πλεόν – της σύγχρονης τεχνολογίας περιέχει όλη τη μουσική που αγαπώ και έχω ξεδιαλέξει με μεράκι τα τελευταία χρόνια (περί τα 16 Gb) και τα τελευταία χρόνια παίζει αιωνίως στο shuffle συνδεδεμένο στο ηχοσύστημα του αυτοκινήτου μου.

Συνδεδεμένο τώρα σε ένα ζευγάρι καινούρια ακουστικά, το Zen κλήθηκε για άλλη μία φορά να ανελκύσει τα βουλιαγμένα καράβια μου, μα η κατάσταση δεν ήταν συνηθισμένη – ούτε το all you need is love, ούτε “εκείνη” του foidel, είχαν φυσικά τα φόντα να ανατρέπουν την πρωτόγνωρη ψυχική μου κατάπτωση, και έτσι το shuffle μετά από τόσο καιρό σύντομα απορρίφθηκε ως απλά επικίνδυνο.

Ανέλαβα δράση και καθάρισα την playlist όταν έτυχε να ακούσω φυρόι – τα τραγούδια φίλων που χρειαζόμουν απεγνωσμένα, μα δεν ήταν κοντά μου έστειλαν τη διάθεσή μου στον πάτο της και έτσι η ανάγκη για επιλεγμένα ακούσματα ήταν πλέον ξεκάθαρη. Σκέφτηκα λοιπόν καλά ψάχνοντας τη βάση και έβαλα να ακούσω το what if god was one of us.

To what if god was one of us είναι ένα από τα soundtracks της ζωής μου. Ο όρος είναι ξεκάθαρα προσωπικός, οπότε εξηγώ: Ένα τραγούδι που ανακαλύπτεις, συνήθως για δεύτερη φορά ή τρίτη φορά, και πιάνεις τον εαυτό σου, όχι μόνο να αποζητά να το ακούει συνεχώς στο repeat χωρίς ίχνος κούρασης, μα να νιώθει σα να μην παίζει απλά από το ηχοσύστημά του, μα από τον ίδιο τον κόσμο γύρω του, όταν οδηγάει τη νύχτα ή όταν περπατάει μόνος σκεπτόμενος τα πάντα ή τίποτα, ένα τραγούδι που νιώθεις ότι παίζει στο background της ζωής σου σαν σε ταινία, όπως στην αγαπημένη σκηνή με τον Hugh Grant στο Notting Hill, είναι ένα soundtrack της ζωής σου.

Τα soundtrack της ζωής μας δεν είναι απαραίτητα τα αγαπημένα μας τραγούδια, ούτε φυσικά τα τραγούδια που θεωρούμε πιο “σπουδαία” κατά διάφορες έννοιες. Δεν είναι μονάχα ένα ή δύο, αλλά δεν είναι πολλά – σίγουρα θα χωρούσαν σε ένα audio cd, όπως όλα τα soundtrack άλλωστε. Αν και ίσως δεν ταιριάζουν καν μεταξύ τους.

Και όταν είμαστε χάλια, μας θυμίζουν ότι είμαστε ακόμα εδώ.

Είμαι καλά σήμερα και σκοπεύω να είμαι καλύτερα αύριο, και σας ζητώ να μου πείτε για τα soundtracks της δικής σας ζωής 🙂

Read Full Post »

Μεταπτυχιακό στη Βιέννη – Οι πρώτες μέρες

Πανικός.

Δεν υπάρχει πιο ταιριαστή λέξη. Είναι βράδυ Τρίτης, είμαι εδώ από την Κυριακή το μεσημέρι, και τα πάντα γύρω μου τρέχουν. Ήθελα να έχω γράψει ένα ποστ για την κάθε μέρα που είμαι εδώ, μα στάθηκε αδύνατο. Και τώρα, άμα κάτσω να αραδιάσω όλα όσα έχουν γίνει από προχτές, θα γράφω μέχρι αύριο.

Λακωνικά λοιπόν. Στη Βιέννη προσγειωθήκαμε το απόγευμα της Κυριακής, μετά από καθυστέρηση πτήσης μιάμισης ώρας, την πρώτη που βίωσα μέχρι τώρα από την skyeurope airlines – την οποία κατά τα άλλα εκτιμώ βαθύτατα. Είχα μαζί μου την ξαδέρφη μου, την Κυβέλη, η οποία αποδεικνύεται ακόμη πολύτιμη σύντροφος στο δύσκολο τρέξιμο του νέου ξεκινήματος. Το δωμάτιό μου στην εστία δεν ήταν προσβάσιμο πριν τη Δευτέρα και έτσι την πρώτη νύχτα τη βγάλαμε στο Wombats, The Lounge, το καλύτερο hostel στη Βιέννη (από όσα έχω δοκιμάσει) και το οποίο άλλωστε φιγουράρει στο blogroll μας από το Δεκέμβρη που το πρωτοεπισκεύτηκα.

Το πρωί της Δευτέρας και μετά από ένα εξαιρετικό πρωινό στο hostel φορτωθήκαμε για άλλη μια φορά τα άπειρα μπαγκάζια που κουβαλάει μαζί του κάθε φοιτητής του εξωτερικού που σέβεται τον εαυτό του και μεταφερθήκαμε στην εστία. Η διαδικασία απεδείχθη πολυπλοκότερη απ’ όσο ακούγεται και έτσι δεν ήταν παρά νωρίς το απόγευμα, όταν καταφέραμε να ξεκλειδώσουμε χαρούμενοι το περιβόητο flat που φιλοδοξεί να γίνει το σπίτι μου για τους επόμενους μήνες.

Read Full Post »