Από τη μέρα που γύρισα – προχτές, that is – έχω προβληματιστεί. Έχω διάβασμα, μα όχι το κουράγιο να αφοσιωθώ σε αυτό, ενώ παράλληλα είχα υποσχεθεί ένα blogpost για το ταξίδι στην Αγγλία, και δεν ξέρω τι να γράψω.. Δηλαδή, σοβαρά τώρα, είδα ένα σωρό ωραία – και άσχημα – πράγματα, τι θέλετε, λίστα? Προφανώς, όποιος σκοπεύει να πάει Αγγλία ξέρει ότι μπορεί να με ρωτήσει 5 πράματα και κάτι θα έχω πλέον να του πω, μα ένα ποστ που να τα αραδιάζει όλα αυτά μου φαίνεται τουλάχιστον βαρετό. Ζητώ λοιπόν συγγνώμη από όσους περίμεναν με αγωνία να μάθουν αν πήγα ή όχι στα Harrods, τι ακριβώς ψώνισα και αν εκτίμησα τη χλιαρή μπύρα (which I did not), μα αυτό που εγώ έχω αποφασίσει να σας πω, είναι μια ιστορία! Την περιπέτεια ενός παιδικού τόξου, στην προσπάθειά του να βγει από τη χώρα:
Μια αστεία αγορά
Το τόξο το αγόρασα από ένα μαγαζί με παιδικά παιχνίδια στην προσιτή τιμή των 4,95£. Μου άρεσε επειδή ήταν ξύλινο, αρκετά ρεαλιστικό και, φαινομενικά τουλάχιστον, pretty functional για τις απαιτήσεις ενός παιδιού κάτω των 10 ετών (τα δύο ανιψάκια μου είναι 4 και 8 ετών accordingly και την τελευταία φορά που τους είχα πάρει ένα ξύλινο σπαθί που δε λύγιζε στον τοίχο όπως τα πλαστικά, είχαν ενθουσιαστεί). Η ιδέα του τόξου μου φάνηκε πολύ όμορφη, μικρός πάντα ήθελα πράγματα που να μοιάζουν, και ει δυνατόν, να λειτουργούν όπως τα αντίστοιχα εργαλεία των μεγάλων – επίσης με ενθουσίαζε η σκοποβολή με οτιδήποτε, καθότι ήταν άθλημα όπου διακρινόταν η επιδεξιότητα, και όχι η δύναμη. Με ανησύχησαν λίγο τα βέλη με τη βεντούζα μπροστά, είναι η αλήθεια, καθώς οι γνώσεις φυσικής μου αρκούν για να γνωρίζω πως τέτοια πράγματα δουλεύουν μόνο σε ταινίες του Macaulay Culkin, μα αυτό μου φάνηκε το λιγότερο – το απαιτούμενο modification με κάτι μικρό και βαρύ μπροστά, έδειχνε αρκετά εύκολο και απλό. Αυτό που μέτραγε, άλλωστε, στην όλη ιστορία ήταν το ίδιο το τόξο, και μάλιστα το ξύλινο κομμάτι του και όχι η χορδή. All the rest was expendable.
Εν πάση περιπτώσει, το τόξο ήταν φτηνό, μου άρεσε και το πήρα – και χαρούμενος πια γύρισα σπίτι, μέσα σε γέλια και πειράγματα από τους φίλους που με φιλοξενούσαν, σχετικά με το κατά πόσο θα δεχτώ οι μικροί να το παίζουν Ινδιάνοι με το τόξο τους, ή θα κάτσω να τους εξηγήσω αγγλική μεσαιωνική ιστορία. Το έπαιξα κουλ, φυσικά, μα μόνο ένας Ross γνωρίζει την αλήθεια.
Μια περίεργη αποσκευή
Στο σπίτι λοιπόν, και μόνο εκεί, συνειδητοποίησα πως το τόξο δεν έχει καμία ελπίδα να χωρέσει στη βαλίτσα μου, ούτε και σε καμία βαλίτσα δηλαδή, μιας και είναι 1m ευθύ ξύλο. Εκείνη τη στιγμή δεν κάθισα να ασχοληθώ – είχα ένα σωρό πιο ενδιαφέροντα πράγματα στο μυαλό μου και, υποσυνείδητα αποφάσισα ότι, του πούστη, κάποια λύση θα βρεθεί μέχρι να φύγουμε (σε αυτό το σημείο να προσθέσω πως θα επιστρέφαμε όλοι μαζί Ελλάδα, εξ ου και ο α’ πληθυντικός). Ωστόσο, η μέρα της αναχώρησης δεν άργησε να έρθει και, έχοντας καθ’ όλη τη διαδρομή προς το αεροδρόμιο το τόξο να εξέχει από μια γωνιά της βαλίτσας μου, δεν μπόρεσα να σκεφτώ μια καλή και έξυπνη ιδέα. Να δοκιμάσω να το πάρω μαζί μου onboard – τι ελπίδες έχω με τις βρετανικές προδιαγραφές τρομοϋστερίας? Να το στείλω στα fragile – η Ελίνα είχε στείλει κάποτε μια ομπρέλα, επειδή είχε μυτερή άκρη και δεν θα περνούσε τον έλεγχο, και την παρέλαβε σε σχήμα Γ. Αποφάσισα πως θα συμβουλευτώ τους υπαλλήλους του αεροδρομίου και θα αποφασίσω on the spot.
Στο LHR – Terminal 5
Η δεσποινίς στο check-in ήταν παραδόξως βρετανίδα – το λέω αυτό επειδή μετά από 10 μέρες στην Αγγλία είχα διαπιστώσει πως η συντριπτική πλειοψηφία των υπαλλήλων κοινού προερχόταν από πρώην βρετανικές κτήσεις (ινδοί, πακιστανοί, φιλλιπινέζοι, ενδεχομένως Boers) – σε σημείο που είχα φτάσει να αναρωτιέμαι που σκατά δουλεύουν οι ντόπιοι! Εν πάση περιπτώσει, μου είπε πολύ ευγενικά πως η καλύτερη ιδέα θα ήταν να το στείλω ως fragile και πως το περιστατικό με την ομπρέλα που της περιγράψαμε ήταν μεμονωμένο και ατυχές. Εντούτοις, καθοδόν προς το σημείο κατάθεσης των έυθραυστων αποσκευών, ανακαλύψαμε μια, ομολογουμένως, πολύ καλή ιδέα των υπευθύνων ελέγχου του αεροδρομίου – ένα περίπτερο “δοκιμαστικού ελέγχου“. Εκεί μπορούσες να ρωτήσεις αν κάτι “θα περνούσε τον έλεγχο”, πριν χρειαστεί να το δοκιμάσεις στην πράξη.
Bow-and-arrow
Αφού συσκεφτήκαμε με τα παιδιά για το αν θα ήταν πιο φρόνιμο να αφαιρέσουμε τα βέλη με τη βεντούζα που ήταν δεμένα στο τόξο κάνοντας το να μοιάζει λιγότερο “επικίνδυνο”, και αποφασίσαμε να το αφήσουμε ως έχει, για να μην πάψει να δείχνει το παιχνίδι που είναι, πλησιάσαμε τον πρώτο Ινδό υπάλληλο ρωτώντας αν “αυτό θα περνούσε τον έλεγχο”. Σε αυτό το σημείο, και για όσους δεν έχουν ταξιδέψει με διεθνείς πτήσεις, να αναφέρω πως ο,τι δεν περάσει από τον έλεγχο κατάσχεται επί τόπου, και δεν μπορείς να το στείλεις πλέον με άλλο τρόπο. Ο ευγενέστατος Ινδός συμβουλεύτηκε τους συναδέλφους του και, χαμογελώντας, μου είπε πως πιστεύει πως θα περάσει, καθώς δεν είναι παρά ένα παιχνίδι, και ας έχει κάποιες αιχμηρές γωνίες. Χάρηκα, μα ξαναρώτησα, ζητώντας μια επίσημη θέση, από κάποιον υπεύθυνο. Ο Ινδός έφυγε και γύρισε με έναν Εγγλέζο, ο οποίος, αφού μου είπε πως “μα και βέβαια θα περάσει, sir, δεν τίθεται θέμα”, ξαφνικά απέκτησε τη φάτσα της “ξαφνικής ιδέας”, έτρεξε πίσω, ξεφύλλισε ένα φυλλάδιο, και γύρισε για να μου πει στεναχωρημένος πως έκανε λάθος, καθώς “I am terribly sorry sir, it may be a toy, but in the end, it is still a bow-and-arrow, and it is listed under weaponry. So I guess there will be some reasonable objections..”
Fragile
Εκνευρισμένος, μα ταυτόχρονα, μισοσκασμένος στα γέλια με την αρτηριοσκληρωτική δικαιολογία, και αποφασισμένος πιο πολύ να δω που θα πάει αυτή η ιστορία, παρά να καταφέρω πραγματικά να πάρω το τόξο στην Ελλάδα, αγνόησα τη, δίκαιη είναι η αλήθεια, αγανάκτηση των παιδιών, και κατευθύνθηκα προς τα fragile. Εκεί, αφού ζήτησα να μου το τυλίξουν σε bubble-wrap και μου είπαν πως κοστίζει 5 λίρες (το κόστος του ίδιου του τόξου), είπα γελώντας ναι, έτσι για να έχω κάνει o,τι καλύτερο μπορώ, μα με ενημέρωσαν πως, συγγνώμη, μα τους έχει τελειώσει. Σκασμένος πλήρως πλέον στα γέλια με το γελοίον του πράγματος, τους παρέδωσα το τόξο όπως ήταν, και τους ζήτησα να κάνουν o,τι μπορούν για να φτάσει σώο. Ο χαρωπός καφετής τουρμπανοφόρος πίσω από τον πάγκο μου έδειξε με χαρά το κλασσικό καρτελάκι με το ραγισμένο ποτήρι βοημίας, το πέρασε με στυλ στη χορδή, και πάσαρε το “δέμα” σε κάποιο συμπατριώτη του που χάθηκε στο βάθος.
Ελ. Βενιζέλος – Baggage Claim
Τέσσερις ώρες μετά, κατά τις 3 τη νύχτα GMT+2, χασμουριόμουν μπροστά την κυλιόμενη ταινία αποσκευών. Είναι common knowledge πως, όποιος και να ‘σαι, η βαλίτσα σου πάντα αργεί, σε σημείο που αναρωτιέσαι ποιανών είναι τελοσπάντων οι πρώτες βαλίτσες, και αν είναι πραγματικοί άνθρωποι, ή ίσως όργανα κάποιου ανίερου Truman Show. Οι βαλίτσες μας καθυστέρησαν και έπειτα ήρθαν – το τόξο, φυσικά, όχι. Θετικά σκεπτόμενος, συμπέρανα πως τα εύθραυστα® αντικείμενα ανακτώνται από κάπου αλλού, συνεπώς κατευθύνθηκα ευθύς προς τη μοναδική υπάλληλο στο οπτικό μου πεδίο, που είχε την ατυχία να δουλεύει τέτοιες ώρες. Περιμένοντας στην ουρά πίσω από έναν πραγματικά δυστυχή, που του είχαν ανοίξει τη βαλίτσα και του είχαν κλέψει τη φωτογραφική μηχανή και την μπαταρία (w00t – γιατί όχι ολόκληρο?) του MacBook, χαιρέτισα βιαστικά τα παιδιά που τους περίμεναν εδώ και ώρα δύο οικογένειες, και στην τελική δεν έφταιγαν σε τίποτα να υφίστανται το καπρίτσιο μου να ανακαλύψω πως δουλεύουν τα διεθνή αεροδρόμια, συμπλήρωσα μία τυπική δήλωση, και βγήκα να συναντήσω τους κολλητούς που με περίμεναν έξω για να γυρίσουμε Αθήνα. Φυσικά, δεν ήλπιζα σε τίποτα – ήμουν εδώ και ώρες αποφασισμένος και συμφιλιωμένος με την αδυναμία του όλου συστήματος να δουλέψει σωστά σε ιδιαίτερες περιπτώσεις αποσκευών όπως η δικιά μου. Γελαστός και ικανοποιημένος από τις διαπιστώσεις μου, έδωσα στα παιδιά από μια κλασσική τεράστια Toblerone αεροδρομίου, και μετά από μια ωραία διαδρομή γεμάτη ιστορίες των τελευταίων ημερών, έπεσα για ύπνο σκεπτόμενος πως έχω μιαν ακόμη ιστορία για να κράζω αεροπλάνα και αεροδρόμια, όπως εμφανώς απολαμβάνω να κάνω.
Επίλογος
Σήμερα το πρωί, με ξύπνησε ένα τηλεφώνημα. Φυσικά, δεν το σήκωσα – ήταν στο σταθερό, ποιος με παίρνει πια στο σταθερό? Μα το σήκωσε ευτυχώς η μητέρα μου, για να μου το φέρει και να με ξυπνήσει, μιας και ζητούσαν τον “κ. Περέλλη“. Προβληματισμένος, απάντησα για να ακούσω ένα τυπάκο να μου λέει πως έχει την “αποσκευή” μου που δήλωσα ότι δεν παρέλαβα στο ελ. βενιζέλος, πως ο ίδιος βρίσκεται τώρα στα άνω ιλίσια, και πως αν με βολεύει, μπορεί να περάσει να μου την παραδώσει σε 5′ !!!
Πράγματι, 5 λεπτά αργότερα, το κουδούνι χτύπησε, και εμβρόντητος παρέλαβα το τόξο μου, σε πολύ καλή, αν όχι τέλεια, κατάσταση – ιδού και μια φωτό του με τα βέλη με τη βεντούζα, τα airport-stickers του, το γνωστό καρτελάκι βοημίας ‘n everything..
Τους παραδέχομαι. Δεν είναι ότι τους εκτιμώ – εξακολουθώ να βρίσκω τραγικά γελοίο το να θεωρείται όπλο ένα παιδικό παιχνίδι, εξακολουθώ να απεχθάνομαι την κατάσταση στις διεθνείς πτήσεις, εξακολουθώ να πιστεύω πως το όλο σύστημα του δυτικού κόσμου βρίσκεται σε τέλμα και πως η ταξιδιωτική τρομολαγνεία δεν είναι παρά μια όψη της γενικότερης παρακμής. Αλλά οφείλω να τους παραδεχτώ. Μπορεί να τα βρήκαν σκούρα με το τόξο, μπορεί το σύστημα τους να μη λειτούργησε άψογα και να έπρεπε να παραλάβω το εύθραυστο όπλο μου δυο μέρες μετά – εντούτοις το παρέλαβα και ήταν σώο και αβλαβές. Συνεπώς, για μία και μοναδική φορά, δεν θα τους κράξω, μα θα τους πω “well done you jerks, I am impressed :-)”
PS: Μετά από όλα αυτά, σκέφτομαι να κρατήσω το τόξο και να χαρίσω κάτι άλλο στα ανιψάκια μου.. Είμαι beyond redemption?
Our time to leave... 