Αν ρωτήσεις έναν ρομαντικό, θα σου πει πως το νόημα της ζωής είναι ο έρωτας (been there). Άλλος θα σου πει τα λεφτά (and there), άλλος η εξουσία (and there) και άλλος τα παιδιά (never been there). Πλέον πιστεύω πως το νόημα στη ζωή απλά δεν υπάρχει. Προσπαθούμε να βγάλουμε από την μύγα ξίγκι και να διακοσμίσουμε την ζωή μας με νόημα, σημασία και αξία. Όπως τότε που επινοηθήκαμε Θεούς, δαίμονες, παραδείσους και κολάσεις, αντί να αντικρίσουμε το προφανές και να δούμε πως απλά σταματάμε να υπάρχουμε. Όλοι έχουμε δει τα εντυπωσιακά infographics (στο χωριό μου έτσι τα λέγανε) που δείχνουνε το μέγεθος της Γης σε κλίμακα με τον γαλαξία μας και άλλους γαλαξίες. Για την ακρίβεια δεν υφίσταται καν κλίμακα, αφού η Γη ούτε ένα pixel στην retina οθόνη σου δεν πιάνει στην πραγματικότητα. Και αφού τα έχεις χωνέψει όλα αυτά, έρχονται φρέσκες θεωρίες που μιλάνε για προσομοιώσεις και άλλες (λιγότερο φρέσκες) που μιλάνε για πολλαπλά σύμπαντα. Σύμπαν μας είπανε σημαίνει τα πάντα, αλλά πλέον καταρρέει ακόμα και ο ίδιος ο ορισμός που δώσανε για τον κόσμο μας. Και όλα αυτά επειδή είμαστε εγωιστικά πλάσματα και πιστεύουμε πως όλα περιστρέφονται γύρω μας, όπως καλή ώρα ο Ήλιος γύρω από την Γη. Τρέχουμε να ενημερώσουμε τα online profiles μας με την τοποθεσία μας, φωτογραφίες από ταξίδια, φωτογραφίες με τα παιδιά μας, τα φαγητά μας (wtf!), τα ποτά μας (wtf!!), τους καφέδες μας (wtf!!!) και τους καθρέφτες της τουαλέτας μας (wink). Δεν νοιάζει κανέναν το που είσαι και τι κάνεις (εκτός από τη μάνα σου), επομένως αυτή η επιθετική προβολή του εαυτού σου απλά δείχνει πόσο μόνος νιώθεις. Σαν ένα μικρό παιδί που κλαίει και τραβάει τα ρούχα του γονιού του για να του δώσει σημασία.
Πιστεύω λοιπόν πως δεν υπάρχει κανένα νόημα στη ζωή και υποθέτω πως με φαντάζεσαι σε έναν βρώμικο καναπέ να κάνω χρήση ηρωίνης περιμένοντας να πεθάνω. Αλλά δεν είναι έτσι η πραγματικότητα. Κάθε μέρα είμαι γεμάτος ενέργεια, απελευθερωμένος και η έννοια της ρουτίνας ούτε καλημέρα δεν μου λέει. Δεν θυμάμαι μέρα που να μην έχω γελάσει, μέρα που να έχω βαρεθεί και μέρα που με έχει αναγκάσει κάποιος να κάνω κάτι παρά τη θέλησή μου. Από οποιαδήποτε δυσκολία θα βρω μια καινούρια ευκαιρία να μου κλείνει το μάτι και όταν τα πάντα γύρω μου είναι όλα τέλεια, τότε θα δημιουργήσω ένα πρόβλημα. Και όλα αυτά επειδή ακριβώς ξέρω πως ανα πάσα στιγμή υπάρχει η μη-μηδενική πιθανότητα του να σταματήσω να υπάρχω. Προφανώς δεν ήμουν πάντα έτσι και εννοείται πως έχω ζήσει κι εγώ στον μικρόκοσμό μου, που όλα γύριζαν γύρω μου και που όλοι ασχολιόντουσαν μαζί μου. Απλά έτυχε να σπάσω την φούσκα μου.
Disclaimer: Δεν ήμουν ποτέ συγγραφέας, δεν είμαι και δεν θα γίνω ποτέ. Εδώ απλά καταγράφω την συνομιλία με έναν φανταστικό μου φίλο. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, ονόματα ή καταστάσεις είναι τυχαία και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα.
Ήρθε πάλι η ανάγκη να γράψω σε αυτό το μπλογκ (μετά από τρία χρόνια)! Τί να πρωτοπώ από όσα έχω μέσα στο κεφάλι μου… ένα απίστευτο flashback! Οι λόγοι; Η σκέψη του ολιγοήμερου (ημιεπαγγελματικόυ πλέον) ταξιδιού στην Βαρκελώνη που καραδοκεί σε μια εβδομάδα, η κακοκαιρία, η αγωνία του να στύψω το μυαλό μου να παράξει ιδέες δημοσιεύσιμες γρήγορα πάλι, η σκέψη των ευχάριστων προκλήσεων για το εργασιακό μέλλον που έρχεται…
Στα ηχεία: «Birchwood beaker – this is the kit» (youtube link – spotify link). Tί όμορφη στιγμή να τους ακούς live τυχαία στο Λονδίνο.
Κεφάλαιο «Λονδίνο»:
Μια πόλη που δεν την νιώθω, όσο και να προσπαθώ. Τόσοι άνθρωποι μαζεμένοι από όλες τις άκρες της γης, που κουβαλούν τόσο διαφορετικά βιώματα ο καθένας. Η κουλτούρα των ντόπιων να μου είναι τόσο άγνωστη και απρόσιτη, ακόμα και τώρα, ύστερα από 1.5 χρόνο παραμονής μου εδώ. Το βλέμμα τους συνήθως στεγνό, κρύβει την ψυχή τους. Η πόλη τεράστια, με πολλούς θορύβους, μου θύμησε το πώς δεν άντεχα το κέντρο της Αθήνας κάποτε. Το πόσες διαφορετικές περιγραφές υπάρχουν στο Ίντερνετ για αυτήν την πόλη, δείχνει το πόσο πολυεπίπεδη είναι.
Σύγχρονο νότιο Λονδίνο: διακρίνεται η O2 Arena στα δεξιά – θέα από διαμέρισμα στον 18ο όροφο.
Aπίστευτο πάντρεμα του παλιού με το καινούργιο.
Οι πρώτες δύο εβδομάδες μου εδώ πέρσυ ήταν μια δυνατή δοκιμασία. Αποκορύφωμα ήταν η μέρα που έπαψε να έιναι διαθέσιμο το δωμάτιο του hostel που έμενα και έπρεπε να φύγω γιατί ήταν πλήρες, ενώ έψαχνα για σπίτι εκείνον τον καιρό χωρίς αποτέλεσμα. Εκείνο το βράδυ ήταν τόση η φόρτιση που μου ήταν αδύνατο να κοιμηθώ, πήγα με τη βαλίτσα στο σταθμό Paddington και κάθησα σε μια καρέκλα αναμονής, έχοντας κάποιες ώρες στη διάθεσή μου μέχρι το πρωί να σκεφτώ αν θα πάλευα την πρόκληση της πόλης ή αν θα έπαιρνα το τρένο πίσω για το αεροδρόμιο. Σκέψεις σκοτεινές γυρνοβολούσαν στο μυαλό μου. Αυτό που με κράτησε εδώ τελικά ήταν η ανάμνηση του ενθουσιασμού που είχα πριν έρθω στο Λονδίνο για το αντικείμενο της θέσης που μου είχαν προσφέρει. (Just for the records, μου απάντησαν θετικά για σπίτι αμέσως το επόμενο πρωινό).
Μετά από αυτό πολλά πράγματα μπήκαν στη σειρά ένα-ένα. Κάτι που με βοήθησε να εγκλιματιστώ (και να ξοδεύω τις ατέλειωτες ώρες πέρσυ στα βαγόνια του μετρό) είναι να κάθομαι και να γράφω ό,τι παρατηρώ και σκέφτομαι. Και κάπως έτσι μπήκε λίγο χρώμα στη μουντάδα της πόλης.
Μπλε κορμοί γύρω από τον καθεδρικό Saint Paul’s.
Street art στο δρόμο Brick Lane.
Τα περισσότερα ταξίδια αυτό το διάστημα είναι πιο πολύ συσχετισμένα με την έρευνα/αντικείμενό μου, και ο χρόνος δεν είναι πάντα αρκετός για να εξερευνάς τον καινούργιο χώρο που επισκέπτεσαι, συνεπώς μένεις λίγο στα «τουριστικά»-προφανή σημεία (συνηθισμένες φωτογραφίες):
Μπροστά από τον κεντρικό καθεδρικό στη Βιέννη-Αυστρία, Φεβ. 2013.
All time classic shot στο Παρίσι-Γαλλία, Απρ. 2013.
Κίνηση στο river Cam, Cambridge-UK, Απρ. 2013.
Lysefjord (όνομα και πράγμα!) στο Stavanger-Νορβηγία, Νοέμ. 2013.
Το ότι ο χρόνος είναι γενικά περιορισμένος δε σημαίνει πως δεν μπορείς να ξεκλέψεις κάποια Σαββατοκύριακα και να ταξιδεύεις για να συναντάς κοντινά σου πρόσωπα είτε στο τόπο που μένουν είτε κάπου που μας βολεύει να συγκεντρωθούμε (το Λονδίνο καλώς ή κακώς προσφέρεται αρκετά λόγω εύκολης διασύνδεσης).
Μερικά τάπας στη Βαρκελώνη, Ιαν. 2013.
Ιπποτικό Edinburgh-Σκωτία, Απρ. 2013.
Αξέχαστο θα μου μείνει επίσης το ολιγοήμερο roadtrip σε Σουηδία-Νορβηγία το καλοκαίρι που μας πέρασε. Όμορφα ηλιόλουστα μέρη.
καλοκαιρινή ξεγνοιασιά κοντά στο λιμάνι του νησιού Marstrand-Σουηδία, Ιούλ. 2013.
ο χάρτης ισχυρίζεται ότι αυτά τα βραχάκια είναι παραλία, στο Marstrand-Σουηδία.
Κατά τη διάρκεια αυτού του διαστήματος που είμαι εδώ, άκουσα αρκετές φορές φράσεις του τύπου «πόσο τυχερή είσαι» κλπ.: αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι λίγο-πολύ τη ζωή εσύ την οδηγείς, από τις επιλογές σου στα διάφορα σταυροδρόμια που έρχονται μπροστά σου. Και προφανώς το να ασχολείσαι με κάτι που λατρεύεις και να δίνεσαι, είναι πολύ σημαντικό. Οι κακοτοπιές είναι μέσα στο παιχνίδι πάντα, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι το πώς αντιδράς σε δύσκολες καταστάσεις.
Ύστερα από μερικούς δύσκολους ψυχολογικά μήνες της χρονιάς που πέρασε, αρχίζεις και σκέφτεσαι μερικές καταστάσεις με διαφορετικό τρόπο. Όλη αυτή η αναζήτηση μάλλον φαίνεται ξεπερασμένη για άτομα που είναι πλέον κατασταλλαγμένα σε κάποια ρουτίνα. Το κατανοώ, αλλά και πάλι δε θέλω να εφησυχάσω ύστερα από τα διάφορα καλούπια στη ζωή. Αυτή είναι η φοβία μου. Μήπως ηρεμήσω και χάσω αυτό που με κάνει να θέλω να παίζω μουσική και να ερευνώ.
Οπότε ξάνα λοιπόν, keep l(ea)iving! 🙂
(Ευχαριστώ πάλι τον Μανόλη για το χώρο που μου παραχώρησε στο μπλογκ αυτό).
Πανούλη 3 μήνες πριν έγραφες “Don’t go BIG”, κάτι παίρνεις, ε?
Όχι, απλά πήρα μία χιλιοειπωμένη κλισέ Αμερικάνικη έκφραση και την χρησιμοποίησα σε άλλο περιεχόμενο, τις προσδοκίες. Ξέρεις, παίρνεις κάτι που στο μυαλό όλων έχει αποτυπωθεί ως κανόνας και το τοποθετείς σε άλλο περιεχόμενο ώστε υποσυνήδειτα να κάνεις τον αναγνώστη σου να νιώσει οικεία, με στόχο να τον πείσεις πιο εύκολα να αποδεχτεί αυτό που του προτείνεις. Επικοινωνιακό τρικ πες το, αλλά δεν παίρνω κάτι – προς το παρών τουλάχιστον. Τώρα χρησιμοποιώ την κλισέ Αμερικάνικη έκραση στο αυθεντικό της κλισέ περιεχόμενο. Αυτή τη φορά δεν είναι τρικ, απλά τους τελευταίους μήνες τυχαίνει να βρίσκομαι σε μία στροφή (90 μοιρών χονδρικά) της ζωης μου και με βρίσκει απόλυτα ευθυγραμμισμενο με την κλισέ αυτή έκραση.
Πανούλη είσαι γραφικός.
Μπορεί.
Λέγε Πανούλη, με κούρασες.
Ναι, στο θέμα μας. Go BIG or go home λοιπόν σκέφτεσαι και προσπαθείς να ορίσεις και να ποσοτικοποιήσεις το BIG και το Home σου. Πάμε στα πιο εύκολα. Home, σπιτικό, όχι σπίτι. Όχι εκεί που μένεις, αλλά εκεί που μεγάλωσες, εκεί που έχεις τις περισσότερες αναμνήσεις σου, εκεί που θα πας όταν κάτι άσχημο σου συμβεί, προκειμένου να επουλώσεις τις πληγές σου. Αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση το σπιτικό για εσένα είναι ένας συμβατικός τρόπος ζωής, ένα περπατημένο μονοπάτι από τόσους πολλούς που το κάνει προβλέψιμο και βαρετό. Σου έλεγα “Κάτι κάνουμε λάθος, Bachelor, Master και μετά PhD ή δουλειά. Αυτό τον δρόμο τον έχουν περπατήσει πολλοί γιατί είναι ο δρόμος που προσφέρει την μεγαλύτερη ασφάλεια. Οι πιό επιτυχημένοι άνθρωποι του κόσμου της τεχνολογίας δεν έχουνε χαρτιά που τους δίνουν μία εικονική ασφάλεια. Αυτοί οι άνθρωποι παράτησαν τα πανεπιστήμια και τις κοινωνικές νόρμες και πέσανε από νωρίς στην μάχη του να γίνουν εφευρέτες, να αλλάξουν τα ρεύματα του κόσμου της τεχνολογίας.”. Και συμφωνούσες μαζί μου.
Σκέφτηκες ποτέ να παρατήσεις τις σπουδές σου?
Τουλάχιστον δύο φορές σοβαρά, αλλά φοβήθηκες. Δεν είναι ντροπή να παραδεχτείς πως φοβήθηκες. Και τις δύο αυτές φορές αποφάσισες να κάνεις λίγο υπομονή, πράγμα το οποίο σε ενοχλεί περισσότερο κι από φαγούρα στην πατούσα, αλλά ήθελες να έχεις ένα Home να μπορείς να επιστρέψεις αν ποτέ δεν συγκεντρώσεις αρκετό θάρρος να πας BIG.
Και το BIG πως το ορίζεις?
Να βάλεις έναν στόχο, που όταν τολμάς να τον λες κάπου να γελάνε μαζί σου. Να σε λένε τρελό και φιλόδοξο. Να τον ξεστομίζεις και να σου λένε πως είσαι τρελός γιατί θα αποτύχεις σίγουρα. Να σε λένε φιλόδοξο γιατί δεν έχεις τις ικανότητες και αρκετά ταλέντα να τον πετύχεις. Απο την στιγμή που θα βάλεις τον στόχο αυτό, βγήκες από το μονοπάτι και μπήκες σε μέρη που δεν υπάρχουν στον χάρτη σου. Πλέον, ανά πάσα στιγμή μπορείς να λιγοψυχήσεις και να γυρίσεις στο μονοπάτι που περπατάνε όλοι οι άλλοι. Να κάνετε όλοι μαζί σαίτες τα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά σας και να χαίρεστε επειδή όλοι πιστεύετε πως έχετε πιάσει τον παπά από τα αρχίδια – τα οποία μάλιστα πρέπει να έχουν άπειρη επιφάνεια αν κρίνω από τους περήφανους κατόχους της.
Δηλαδή αυτό θες για να είσαι ευτυχισμένος?
Δεν κυνηγάς την ευτυχία, γιατί αυτό το κυνήγι είναι μονόδρομος στην δυστυχία. Κυνηγάς τις εκπλήξεις, την αδρεναλίνη, τον φόβο του άγνωστου και την ευφορία που νιώθεις όταν δημιουργείς κάτι που κανείς άλλος δεν έχει δημιουργήσει ξανά. Συμφωνώ πως το πιο πιθανό είναι να αποτύχεις, αλλά όπως παρέθεσε κάποιος πικραμένος ΑΕΚ-τζής σε έναν τοίχο από το παλιό γήπεδο της ΑΕΚ, “Το ταξίδι έχει σημασία, όχι ο προορισμός”. Πες τους να μην σε πουν αχάριστο και μεγαλομανή, πες τους πως προτιμάς το τρελός και φιλόδοξος.
Σειρά μου να ξεσκονίσω ξανά την σκονισμένη αυτή γωνιά του Web. Ήθελα καιρό να το κάνω, αλλά όσο πιο πολύ σκόνη μάζευε το blog, τόσο πιο δύσκολο μου ήταν να πάρω την απόφαση να το φυσήξω. Περίμενα κάποιον άλλο φυγά να το κάνει, αλλά είναι όλοι απασχολημένοι εκεί που είναι.
Θα μου πεις, “Τελικά ρε Πάνο τι άλλαξε και κάνεις εσύ το πρώτο βήμα?”. “Φεύγω” θα σου απαντήσω και δεν γίνεται να φύγεις χωρίς να περάσεις εδώ πρώτα. Να βαλσαμώσεις σκέψεις και συναισθήματα, τα οποία θα τα διαβάσεις χρόνια αργότερα και θα δεις τι σκεφτόσουν για το μέλλον, πως τελικά κατέληξαν τα πράγματα και τι λάθος υπολογισμούς έκανες. Και είναι αλήθεια πως αυτό το κατάλαβα όταν πρόσφατα διάβασα το post μου που ανέβασα πριν ανέβω στην Γενεύη. Διάβασα έναν τόσο ενθουσιασμένο Πάνο, έναν Πάνο που ήταν αποφασισμένος πως δεν θα επέστρεφε ποτέ. Και τελικά έπεσα τόσο έξω. Εκεί που πήγα τα πράγματα δεν είχαν καμία σχέση με αυτά που φανταζόμουν και τελικά προσαρμόστηκα στις ανάγκες και τα όνειρα μου και αποφάσισα να γυρίσω πίσω στη βάση μου, για να αναδιοργανωθώ πριν κάνω το μεγάλο βήμα φυγής.
Φυγή. Ακούγεται τόσο αρνητική και τραγική λέξη. Εγώ στο μυαλό μου δεν την έχω συνδιάσει με λύπη και πόνο, αλλά με ενθουσιασμό, ένταση, περιπέτεια και εκπλήξεις. Ίσως φταίει το “Pack your bag, run away” για αυτή τη συσχέτιση.
Επέστρεψα λοιπόν με ένα πλάνο, το οποίο και τελικά μου βγήκε. 3 μήνες στην εταιρεία των ονείρων μου, στο ηλιόλουστο Oslo, παρέα με έναν από τους φυγάδες του blog, μέντορα και πολύ καλό μου φίλο. Είμαι πιο δυνατός σε σχέση με την προηγούμενη φορά, πιο ώριμος και με τα μυαλά στο κεφάλι μου. Το μόνο που έμεινε ίδιο είναι το μόνιμο χαμόγελο στα χείλη μου και τα ακουστικά στα αυτιά μου. Αυτή την φορά δεν θα υπάρξουν μεγάλες σκέψεις, ούτε μεγάλα λόγια. Μία φορά επιτρέπεται να κάνεις λάθος, την δεύτερη φορά που θα το κάνεις, είναι επιλογή σου.
Καλό καλοκαίρι σε όλους, με υγεία.
Και μην ξεχνάμε, “Υψηλοί στόχοι, ηχηρές πτώσεις”.
Το πρώτο μου ποστ, μέσα από το πληκτρολόγιο του Μανώλη:
“Γιατί θέλουμε να φύγουμε; Ποιος είναι ο λόγος να θέλει κάποιος να σηκωθεί να φύγει από εκεί που έχει τακτοποιήσει (;) τη ζωή του και να πάει να ξεκινήσει αλλού from scratch? Κυνηγάμε τα ονειρά μας και αν ναι πώς ξέρουμε ποια είναι τα ονειρά μας; Κυνηγάμε τα χρήματα; Για να τα κάνουμε τι; Μήπως προτιμούμε τα ταξίδια; Κι αν ήρθε η ώρα να σταματήσουμε τις ανελέητες σπουδές για να ηρεμήσουμε λίγο ψυχικά και σωματικά. Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε παραστάσεις; “Είμαστε οι αναμνήσεις μας” και τίποτα άλλο αφού το παρόν και το μέλλον είναι ήδη παρελθόν. Ξέρω πως οι άνθρωποι που αγαπώ και με αγαπούν βρίσκονται εδώ και θα κανονίσουμε να βρεθούμε σύντομα, να τους πω τα του ταξιδίου, να τους δείξω φωτογραφίες και να τους δώσω μαγνητάκια, κάρτ-ποστάλ και λοιπά αναμνηστικά δώρα. Αντικρίζω τα μέρη που γνωρίζω, τα μέρη που μεγάλωσα, τα μέρη που θα βγούμε για να φάμε και να πιούμε (καφέ το μεσημέρι και μπύρα/ρακή/vodka/κρασί/ούζο το βράδυ), για να διασκεδάσουμε, να ερωτευθούμε, να πονέσουμε, να συζητήσουμε, να περπατήσουμε, να δούμε ένα έργο στο θέατρο ή το σινεμά, να ακούσουμε μουσική, να αγναντέψουμε τη θάλασσα ή την Αθήνα από ψηλά, από το βράχο της Ακρόπολης, το λόφο του Λυκαβηττού ή της Πετρούπολης… Οι μυρωδιές του καλοκαιριού στη χώρα αυτή, μας θυμίζουν πως η ζωή αξίζει κάτι παραπάνω από την ρουτίνα με την οποία την έχουμε πνίξει και πως υπάρχει κάτι πέρα από τα ανθρώπινα κατασκευάσματα που νοηματοδοτεί τον πλούτο αλλά και τη ματαιότητα της ύπαρξής μας. My time to leave has come. Ως εκ τούτου, θα με διαβάζετε συχνότερα εδώ όπου φιλοδοξώ να σας γράφω για τη ζωή μου και τις περιπέτειές μου. Οι άνθρωποι γύρω μου, οι άνθρωποι που με εκτιμούν και με αγαπούν υπήρξαν ιδιαίτερα συγκινητικοί τις τελευταίες μέρες. Ευχαριστώ πολύ για όλα και εύχομαι να είστε καλά. Σας αγαπώ, εις το επανιδείν.”
Μέσα από το πληκτρολόγιο του Δημήτρη:
“Πρώτο ποστ λοιπόν. Θέλω να φύγω, αυτό είναι σίγουρο. Όχι, δεν είναι ότι δε μου αρέσει εδώ. Θέλω να δω και άλλα πράγματα. Και τώρα ρωτάμε, τι είναι αυτό που μας κρατάει πίσω? Όλοι φεύγουν σιγά σιγά, όλοι όσοι θέλουν να φύγουν φεύγουν. Εμείς θέλουμε να φύγουμε τελικά? Φοβάμαι να φύγω. Όποιος φεύγει όταν το θέλει είναι μάγκας. Πόσο περισσότερο “Ευρωπαίος” θα γίνω στη μία πόλη, και πόσο λιγότερο στην άλλη; Εξαρτάται από το πόσο θα μείνω θα πεις. Σαν άνθρωπος πόσο θα αλλάξω, όχι σαν επαγγελματίας. Οι συνήθειες θα αλλάξουν; Η κουλτούρα; Τα πράγματα δεν είναι όπως έχω συνηθίσει να είναι, και ναι, φοβάμαι να αλλάξω τις συνήθειές μου στα πράγματα. Το λέω. Δεν είναι τα τοπία τα καινούρια, αυτά που δεν έχω συνηθίσει και με ξενίζουν. Οι άνθρωποι είναι. Οι άνθρωποι οι δικοί μου που δεν έχω εδώ. Πάντα οι άνθρωποι είναι. Αν έχεις ανθρώπους κοντινούς, αγαπημένους, τα πράγματα φαίνονται ή γίνονται καλά λέω. Αλλά και πάλι, οι άνθρωποι είναι που με κάνουν να θέλω να φύγω. Σε προηγούμενο post έλεγα πόσο ωραία είναι η πόλη μας. Κι όμως θέλουμε να φύγουμε. Άρα δεν είναι η πόλη που ενοχλεί, οι άνθρωποι είναι που παίζουν ρόλους. Είναι ο λόγος για να χαίρεσαι, να γελάς, να γαληνεύεις και συνάμα ο λόγος για να λυπάσαι, να αγχώνεσαι, να τρομάζεις. Πάντα οι άνθρωποι είναι. Φοβάμαι να μην έχω τους ανθρώπους μου κοντά. Κουράστηκα να έχω τους ανθρώπους μου κοντά. Το νόημα στα πάντα είναι να τα απολαμβάνεις. Τέλος εποχής. Βαθιά κρίση προσωπικότητας, δεν είμαι καλά και μου το λένε όλοι γύρω όπως με κοιτούν είτε έτοιμοι να σκάσουν στα γέλια είτε έτοιμοι να με λυπηθούν. Ξέρεις τι γίνεται.. Κάποιες φορές οι τάσεις φυγής πνίγονται μέσα λόγω των καταστάσεων, κάποιες φορές δεν μπορείς να φύγεις και λες “δε γαμιέται, ας κάτσω εδώ για πάντα”. Σου μένει όμως το απωθημένο, σου μένει αυτή η απορία “κι αν είχα φύγει πώς θα ήταν η ζωή μου;”, “κι αν δεν είχα ριζώσει εδώ για πάντα τι άλλα θα είχα δει, τι από αυτά εδώ θα είχα πετάξει από πάνω μου; Ξεκινάει μια τρίμηνη -αρχικά- περιπέτεια, internship το λένε αυτοί, prison break το λέω εγώ.”
Από το πληκτρολόγιο του Λεωνίδα:
“Νέος ταξιδιώτης στο blog? Καλώς σας βρήκα! Θέλω κι εγώ – να φύγω..Το νιώθεις σαν ανάγκη στην αρχή, χωρίς να μπορείς να εξηγήσεις από που ακριβώς προέρχεται, χωρίς να σε ενδιαφέρει να το εξηγήσεις. Τη δίψα σου την εξηγείς? Όχι, την ακούς και πίνεις μία sprite. Έτσι λοιπόν κι εγώ, την ανάγκη μου να φύγω την άκουγα πάντα χωρίς απορίες. Δεν έλεγα “θέλω να πάω κάπου”, έλεγα “θέλω να φύγω”. Και το πίστευα. Έπρεπε λοιπόν, να μου τύχει να θελήσω πραγματικά να ΦΥΓΩ, για να καταλάβω τη διαφορά. Γιατί άλλο να θες να πας κάπου, και άλλο να θες να φύγεις. Το πρώτο μπορεί να είναι ανάγκη, επιθυμία, απωθημένο, στόχος, χίλια δυο. Το δεύτερο έχει πόνο ψυχής – και από αυτό το διακρίνεις. Είναι όταν λες, δε με νοιάζει που θα πάω, θέλω να σηκωθώ να φύγω από τη ζωή μου, τώρα. Είναι οι στιγμές που ακόμα και ένα χαρτί που σε στέλνει στρατό, μοιάζει με διέξοδο. Όταν σε νοιάζει πού θα πας, δε θες να φύγεις. Θέλεις να πας. Και έχει διαφορά! Πιστεύω πως το ταξίδι είναι από μόνο του ανθρώπινη ανάγκη. Όχι βασική, όπως τις μαθαίναμε στη μελέτη του περιβάλλοντος. Επιβιώνεις και στάσιμος. Αλλά δε ζεις, αν δεν ταξιδεύεις. Δεν θέλεις να “φύγεις”, αλλά να “πας”. Να πας, να δεις, να μάθεις, και να γυρίσεις – για να πας κάποτε, κάπου αλλού. Στην τελική, όταν θέλεις να φύγεις δε θέλεις να γυρίσεις. Ενώ όταν θέλεις να ταξιδέψεις, δεν είναι για να φύγεις από “εδώ” και να είσαι “κάπου αλλού”. Είναι για να είσαι on the road. Με το τρένο, με το πλοίο, με τα πόδια. Να ζήσεις, έστω για λίγο, ως οδοιπόρος – να πάψεις να βλέπεις τον ίδιο ορίζοντα κάθε μέρα. Οι προπτυχιακές σπουδές τελειώνουν, το πτυχίο πλησιάζει απειλητικά, και η ανάγκη να συλλάβω τι ακριβώς είναι αυτό που με φρικάρει αναζητά διεξόδους. Είναι η επιλογή του σωστού μεταπτυχιακού? Ελλάδας ή εξωτερικού? Ή μήπως, η επιλογή ανάμεσα σε δουλειά, μεταπτυχιακό, στρατό – φυγή? Ή μήπως, είναι απλά η ..επιλογή, αυτή καθ’εαυτή? Τώρα αρκεί η σκέψη μιας “τελευταίας” εξεταστικής για να σε κρατήσει έγκλειστο, διαβάζεις δε διαβάζεις.. Έτσι είναι. Μετά το άλμα, χρειάζεσαι λίγο χρόνο, να νιώσεις καλά στο νέο έδαφος. Πανικός. Δεν υπάρχει πιο ταιριαστή λέξη. Well, easier said than done, I’m afraid..”
Οι προσωπικότητες που κρύβονται πίσω από τα παραπάνω πληκτρολόγια, παρόλο που τις βλέπω σπάνια, μοιράζομαι πολλά μαζί τους. Όνειρα. Αρχές. Μία ιδέα που δεν πέθανε ποτέ.
Το πρώτο μου ποστ, μέσα από το πληκτρολόγιό μου.
Πάντα ήθελα να καταφέρω να γράψω σε αυτή την γωνιά του Internet. Στην αρχή νόμιζα πως έπρεπε να μένεις ή να έχεις μείνει στο εξωτερικό, προκειμένου να πάρεις το εισιτήριο για να ξεκουράσεις εδώ τις σκέψεις σου. Αργότερα, ο Λεωνίδας μου είπε πως “αρκεί να έχεις τάσεις φυγής”. Τάσεις φυγής είχα. Παρόλα αυτά, ακόμα δεν ένιωθα έτοιμος να συμμετέχω. Πλέον ήρθε η στιγμή που θα τις ικανοποιήσω. Φεύγω. 12 (+2) μήνες αρχικά, internship και η συνέχεια μου άγνωστη. Πάω να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Πάω να κάνω αυτό που με γεμίζει ζωή. Τα μόνα που θα χρειαστώ είναι μία μισογεμάτη βαλίτσα και ένα γεμάτο backpack. Είμαι ενθουσιασμένος, αν και ναρκωμένος από το γεγονός ότι η τελευταία μου εξεταστική βρίσκεται στον αέρα. Όπως είπε και ο Λεωνίδας, το πτυχίο δεν είναι παρά μία έγνοια λιγότερη. Αυτά τα λόγια, είναι το παυσίπονο μου, όταν σκέφτομαι πως σε 18 ημέρες πετάω για Βρυξέλλες – Γενεύη και ακόμα δεν ξέρω πότε (και αν) θα εξεταστώ τα τελευταία μου μαθήματά. Θα τα πούμε σύντομα, μέχρι τότε γίνεται ο πρωταγωνιστής της ζωής σας και ζείτε την κάθε σας μέρα σα να ήταν η τελευταία σας, γιατί μπορεί να είναι. Ελβετία και Γαλλία, είμαι έτοιμος πνευματικά και σωματικά να σας γνωρίσω.
Στα ηχεία, όλη η δισκογραφία των Placebo (ναι, διάβασα όλο το blog) και το Τρένο στην Κορυφογραμμή από τον Φοίβο Δεληβοριά.
Πριν επισκεφθώ το Δουβλίνο είχα την ακόλουθη εντύπωση για την Ιρλανδία και την κουλτούρα της…
και επιστρέφοντας ήμουν πλέον σίγουρος!
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η φίλη μου η Μαρία βρέθηκε το καλοκαίρι στο Δουβλίνο στα πλαίσια πρακτικής εργασίας (μπορείτε να διαβάσετε τη δική της αφήγηση για το σαββατοκύριακο αυτό αλλά και τις υπόλοιπες περιπέτειές της εδώ) και έτσι αποφάσισα να συνδυάσω το τερπνόν μετά του.. τερπνού και να την επισκεφθώ. Καθώς όμως είχα εξαντλήσει την καλοκαιρινή μου άδεια για να βρεθώ στα ελληνικά νησιά (Κύθνος, Λέσβος, Κρήτη) το ταξίδι έκλεισε για το ΣΚ 13-14 Αυγούστου. Τρίτη 9 Αυγούστου, αργά το βράδυ, προσγειωνόμουν στο βροχερό, με 9 βαθμούς Κελσίου θερμοκρασία, Όσλο. Τετάρτη πίσω στη δουλειά αλλά Σάββατο πρωί πετούσα – με Ryanair, τι άλλο – για Δουβλίνο (Baile Átha Cliath). Περισσότερα μετά το άλμα. Continue Reading »
Πέμπτη στάση: Πορτογαλία: Braga – Porto– Aveiro. Τέλη Μαρτίου, το τέλος της δεύτερης εξεταστικής είναι πια γεγονός, έτσι αποφασίσαμε με τα πιο κοντινά μου άτομα από το πανεπιστήμιο να επισκεφτούμε την πατρίδα ενός καλού μας φίλου και συμφοιτητή. Το ταξίδι ήταν άψογα οργανωμένο από την πλευρά του: πρώτος προορισμός η ήσυχη πόλη Braga, γεμάτη με παλιά, καλοσυντηρισμένα κτίρια και πολύχρωμα λουλούδια στους δρόμους της.
Θέα της Braga από μία εκκλησία – μοναστήρι στην άκρη της πόλης
Αξέχαστο θα μου μείνει το γεύμα που μας παρείχαν οι γονείς του την τελευταία μέρα: η ατμόσφαιρα πολύ ζεστή, όλη η οικογένεια χαμογελαστή και καλοσυνάτη. Έτσι γευτήκαμε την πορτογαλέζικη κουζίνα (το πιο σημαντικό για μένα: επιτέλους σπιτικό φαγητό φτιαγμένο από χέρια μαμάς, το είχα πεθυμήσει τόσο!), μπόλικος, πολύ καλής ποιότητας, καφές μετά και πολύ μουσική, τραγουδώντας, παίζοντας πιάνο και διάφορα άλλα “περίεργα” όργανα που είχαν στο σπίτι τους.
Ήρθε ο καιρός να πάμε έπειτα στη βροχερή Porto, μέσω τρένου. Δυστυχώς ο καιρός μας τα χάλασε λίγο εκεί, ειδικά την πρώτη μέρα, ήμασταν αρκετά περιορισμένοι. Η ξενάγηση από τον Πορτογάλο ήταν όμως πέρα από πλήρης, μιας και είχε ζήσει εκεί πέντε χρόνια, για σπουδές.
Τα πολύχρωμα σπίτια της Πόρτο, σε αντίθεση με τον μουντό καιρό
Λεπτομέρεια: Πλακάκια στις όψεις των κτιρίων! (by Tim)
Έχω την επιθυμία να γράψω κι άλλα για την Πόρτο, αλλά δεν μου έρχεται στο μυαλό κάτι άλλο ξεχωριστό που να έζησα εκεί. Απλά η ίδια καλή παρέα που είμαστε στη Βαρκελώνη, σε ένα άλλο μέρος, με παρόμοιου είδους συζητήσεις και μουσικές αναζητήσεις.
Ο τόπος που γεννιέται το καταπληκτικό κρασί τους
Μια μέρα πριν γυρίσουμε Ισπανία είπαμε να κάνουμε μια παράκαμψη στο Aveiro: Μια μικρή πόλη που την γυρίσαμε όλη με τα πόδια μέσα σε δυο – τρεις μόλις ώρες. Συναντήσαμε κάτι γνωστούς της Κύπριας συμφοιτήτριάς μου, που είχαν πάει με εράσμους από τον Σεπτέμβρη και δε ήθελαν να ξεκολλήσουν από εκεί! Μας οδήγησαν σε ωραία μέρη, με αποκορύφωμα τη στάση για μια μπύρα σε ένα χωμένο μαγαζί – κανονικό μεγάλο διαμέρισμα, όπου κάθε δωμάτιο ήταν επιπλωμένο διαφορετικά. Η φαντασία του ιδιοκτήτη δεν είχε όρια!
Μιας και τα χρήματα που είχα κράτησει στην άκρη για ένα επιπλέον ταξίδι στην Αθήνα, τα ξόδεψα τον Φεβρουάριο που πήγα να ορκιστώ, αποφάσισα να μείνω Ισπανία για το Πάσχα. Έτσι έγινε και η κράτηση της πτήσης για Μάλαγα στην αρχή των διακοπών! Ο Ανδαλουσιανός συμφοιτητής μου μας προσκάλεσε στα μέρη του, για να νιώσουμε λίγο γνήσια Ισπανία! Στη Μάλαγα μας περίμεναν δύο φίλοι του που με τα αυτοκίνητά τους μας έκαναν μια μικρή ξενάγηση στη πόλη. Μύριζε τόσο Ελλάδα! Πολλές μονοκατοικίες με άσπρες και φούξια βοκαμβίλιες, ακρογιαλιές με κοφτερά βράχια και μερικές ψαροταβέρνες. Εκεί βρισκόταν και το σπίτι – μουσείο του Πικάσσο, αλλά έκανε τόση ζέστη που αντί να μπούμε μέσα, προτιμήσαμε να πάμε στη παραλία.
Θέα από το μπαλκόνι
Ο χρόνος κύλησε όμορφα, και όλα ήταν έτοιμα εκεί, για να γιορταστεί το Πάσχα. Η Semana Santa σε όλο της το μεγαλείο! Φυσικά δεν έλειπε και το στοιχείο του φλαμένκο στα νυχτερινά σοκάκια της πόλης, όπως και στην Cordoba επίσης, που πήγαμε πιο μετά. Ντόπιοι έτοιμοι να δημιουργήσουν μουσική, μόνο με τη φωνή και το χτύπημα των χεριών και των ποδιών τους… Αν είχαν και κιθάρα μαζί τους, ακόμα καλύτερα! Κι εμείς αφορμή ζητούσαμε, για να τους συνοδεύουμε.
Η μορφή των δρόμων της Ανδαλουσίας το Πάσχα (by Zack) – αποσπάσματα από Μάλαγα και Γρανάδα (μερικά από τα παιδιά πήγαν και εκεί)
Στο δρόμο μας προς Cordoba, σταματήσαμε για μισή μέρα περίπου στη Ronda: μια μικρή πόλη, χτισμένη στο χείλος του γκρεμού, με έντονο το στοιχείο των ταυρομαχιών. Εκεί έζησα και κάτι που δεν πρόκειται να συμβεί στη Βαρκελώνη: 4 άτομα φάγαμε 20 πάμφθηνα και γευστικότατα πιάτα tapas! (spacedyevest: Πανέμορφη η Ronda, βρέθηκα εκεί τον Αύγουστο του 2006)
Η πόλη που κοιτά στο άπειρο (by Jan)
Η πολύ επιβλητική γέφυρά τους
Αργά τη νύχτα φτάσαμε στη Cordoba. Η πρώτη εντύπωση: μία μεγάλη πόλη, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Στην αρχή νόμιζα πως δεν έχει να μου προσφέρει κάτι διαφορετικό, αλλά τις υπόλοιπες μέρες ευτυχώς κατάλαβα ότι είχα άδικο. Το αραβικό στοιχείο στο ιστορικό κέντρο της πόλης ήταν τόσο βαθύ! Δύο σταθμοί ήταν ιδιαίτεροι: πρώτος, ο μεγάλος καθεδρικός ναός τους, ένα μείγμα με ισλαμικά και καθολικά στοιχεία, παντρεμένα με τόσο περίεργο τρόπο. Πραγματικά ανατρίχιασα από το δέος που σου προκαλέι η τόση γεωμετρική απλότητα στο εσωτερικό του ισλαμικού μέρους.
Ο ορισμός της επιβλητικότητας στο ναό της Cordoba
Δεύτερος σταθμός, ένα χωμένο μαροκινό μαγαζάκι, μία όαση για ξεκούραση και καφέ με μουσική σε αραβικούς ρυθμούς.
Η παραγγελιά μας!
Τώρα επιτέλους επιστροφή στην Βαρκελώνη, για λίγη ξεκούραση που είναι τόσο απαραίτητη. Το καλοκαίρι δυστυχώς έχει εγκατασταθεί για τα καλά εδώ, ενώ μας περιμένουν άλλοι δύο μήνες ακόμα πιο σκληρής δουλειάς. Αλλά με καλή θέληση, όλα γίνονται!
Πάντα φοβόμουν ότι όσο γλαφυρός – παραστατικός και να προσπαθείς να είναι ο τρόπος που καταγράφεις κάποια γεγονότα από το παρελθόν, ποτέ δε θα μπορέσεις να αποτυπώσεις αυτό που πραγματικά αντιπροσωπεύουν μέσα σου. Αυτό ένιωσα και τώρα. Ίσως αυτό το “απερίγραπτο” να είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της “ζωής”.
υ.γ. 1: Ευχαριστώ όσους ανθρώπους με έχουν φιλοξενήσει στα μέρη που πηγαίνω, με αποτέλεσμα να ξοδέυω ελάχιστα για διαμονή. Προφανώς όλα είναι δανεικά, έρχεται το καλοκαίρι και η Ελλάδα…!
υ.γ 2: Ευχαριστώ τις πολύ φθηνές αεροπορικές εταιρίες (οι οποίες λείπουν από την Ελλάδα δυστυχώς), χωρίς αυτές δε θα μπορούσα να πάω πουθενά! :p
υ.γ 3: Ευχαριστώ τον Μανόλη που μου παραχώρησε λίγο από τον χώρο του σε αυτό το site και έτσι μπόρεσα να μοιραστώ τα παραπάνω μαζί σας! (Μανόλης: το timetoleave θα χαρεί να φιλοξενήσει και μελλοντικές σου ιστορίες 🙂)
Since nobody seemed to be paying any attention to my recent attempt at poetry (see last post), I will take that as a hint and retrace my steps back to prose. However, I will keep it in English – these last months of Thesis-writing has me rewired into thinking more in Anglo-Saxon than ever before. If it bothers you, please make your discontent known in the comment section below. Thank you. (Αν σας χαλάνε τα Αγγλικά, παρακαλούμε θερμά, όπως κράξετε αναλόγως σε αντίστοιχο σχόλιο. Ευχαριστούμε.)
The Road.
The Road is a state of being. “Being on the road.” Being, neither here; nor there. Being nowhere; or everywhere. Anywhere. The Road diminishes the “where” and focuses on the “being”.
I always felt the significance of the Road handcrafted upon my soul since my early childhood. If it wasn’t for the yearly summer-trips to Lesbos, it was the Easter excursion to the greek mainland, or the weekends on Parnitha, where I saw my first deer, under the moonlight. Dear uncle, thank you for those times ❤
As a teenager, I would skip classes to catch the morning train to Nayploio or Halkida or, when feeling heavy-hearted, I would jump from an unknown bus to another and follow their winding routes until I was lost in the maze of the capital. Athens was so huge for me – it was like a world in a world, a ship in a bottle. I still manage to get lost in Athens, and I love it every time.
I guess being a little lost – or a little of schedule – is a part of the Road. Just so.
Whenever I travel, I always try to plan ahead, as best I can, so that nothing unexpected happens – especially when other people are involved. I always try to avoid past mistakes and common goofs. But I guess that, subconsciously, I always try to leave some room for surprises. That’s part of what the Road is all about.
Up until recently, I thought that this concept of the Road was a strange thing that very few people, if any, happen to share. I hadn’t met anybody who talked about it, hadn’t read any books about it, hadn’t come across it in any pop movies. However, it seems I was wrong. It has been many years now, that I hit the Road myself, bringing along friends and colleagues, traveling inside and across borders, and the experience has taught me that every man has the need of the Road inside him.
I should guess that it is something like the Sea. There are tons of books and stories about Man and his need of the Sea, but I failed to see the connection, you know? Well, we all stay way too much at home lately – that’s my opinion.
Whether it’s the Sea or the Road, man, we need to get ourselves out there. Depression doesn’t just happen, you know..
Love you all ❤
(the photos are from personal archive and may be used freely)
Η φίλη του timetoleave Κατερίνα αποφάσισε να γράψει για τις εμπειρίες της από τη Βαρκελώνη όπου ζει με αφορμή το μεταπτυχιακό πρόγραμμα στο οποίο φοιτά αλλά και τα ταξίδια της που έγιναν με αφετηρία την πρωτεύουσα της Καταλονίας και προορισμούς διάφορες πόλεις της Ευρώπης.
Βαρκελώνη, ξημερώματα Μ. Τετάρτης, κοντεύει 4, μισάνοιχτο το παράθυρο του δωματίου, για να μπαίνει λίγο το γλυκό (μισο-καλοκαιρινό) αεράκι. Είναι η απόλυτη αίσθηση γαλήνης ύστερα από την περσινή χρονιά στην Ελλάδα γεμάτη με έντονα ευχάριστα αλλά και τραγικά γεγονότα, αρκετά, για να αναθεωρήσεις πολλά πράγματα. Ίσως τελικά να χρειάζεται και αυτό πού και πού.
Η χρονιά που διανύουμε είναι μία από τις πιο γεμάτες της ζωής μου: ταξίδια, εμπειρίες, μουσική, διάβασμα, αφοσίωση επιτέλους στον επιστημονικό κλάδο που με ενδιέφερε πραγματικά, μέσα από το μεταπτυχιακό που κάνω. Όλα τόσο φανταστικά αλληλένδετα μεταξύ τους. Το χρονικό ξεκινά από τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε…
Στα ηχεία το τραγούδι “I can see clearly now” ερμηνευμένο με τον μοναδικό τρόπο τής, γνωστής μου για αρκετά χρόνια από το ωδείο, Μαρίνας – τώρα πρόσφατα έχει γίνει και πολύ δημοφιλής δημοφιλής στην Ελλάδα, λόγω της σειράς Steps!
Πρώτη στάση: Barcelona(και η αφετηρία των υπόλοιπων εξορμήσεών μου)! Η πόλη – ορισμός της πνευματικής κίνησης της Ισπανίας, και όχι μόνο: Φεστιβάλς κάθε είδους τέχνης, άνθρωποι που έχουν να πουν και να δώσουν, μουσική παντού, περίεργη αρχιτεκτονική, εναρμονισμένο δέσιμο του “παλιού” με το “μοντέρνο”… Αρκετή υγρασία, πολλά στενά και βρώμικα σοκάκια στο ιστορικό κέντρο, πολλοί ντόπιοι που θέλουν να θεωρούν τους εαυτούς τους ξεκομμένους από την υπόλοιπη Ισπανία, πολλοί μετανάστες από νότια Αμερική κυρίως, που με οποιοδήποτε τρόπο προσπαθούν να ξετυλίγουν την κουλτούρα και τον πολιτισμό τους.
Θέα της πόλης από το όρος Τibidabo
Περισσότερες φωτογραφίες και ιστορίες μετά το άλμα…
Our time to leave... 
