¡Hasta la vista Madrid!

Heath, Enrique, Nuria, Graham, Qinwen, Tomasz, Celia, Anders, Marie, Elvia, Qiankun, Vanessa, Victor, Jesus, Alberto, Etienne, Olga, Olga, Alvaro, Giuseppe, Jessica, Fran, Jaime and many others,

thank you all for this unforgettable experience. My internship period at Telefonica Research ended, the curtain has to slowly fall.

I arrived in Madrid three months ago. It was raining, the sky was dull and nothing seemed to indicate that I was in a mediterranean metropolis. Difficult first days – trying to find a flat and getting to know the whereabouts while complaining about the weather. Three months later I know this city. And guess what – I know that I absolutely love this city. I learned a lot here and I visited many magnificent places. I liked the spanish food, enjoyed the spanish night life (with countless cheap cañas) and loved hanging out with you in Huertas, La Latina, Puerta del Sol, Plaza Mayor and so many other neighbourhoods. We even got on the news on the spanish tv, within a week after we arrived 🙂

Telefonica is a great place to work. The working environment is very homelike and I learned many useful things regarding the research and development process. There’s still a lot to do and even more to learn. Would love to come back some day.

It has been a wonderful period. The Greek guy says goodbye, meeting each one of you was unique and invaluable. I hope we meet again in another place of this world – Qinwen you promised me Singapore 😉

Living always becomes leaving. Time to leave now.

¡Hasta la vista!
Dimitris

Listening to: Stairway to heaven – Led Zeppelin

Read Full Post »

Αχ αυτός ο καφές…

Μαδρίτη λοιπόν. Έλληνες δεν είμαστε; Griegos, si! Πρέπει να πιούμε και καφέ. Αχ αυτός ο καφές, μεγάλη και πονεμένη ιστορία. Γιατί; Γιατί ο Έλληνας θέλει να πιει το καφεδάκι του, θέλει να διαβάσει την εφημερίδα του, θέλει ακόμα ακόμα να πάει και στην τόσο υπέροχη παραλία του – που άφθονες τις έχουμε δόξα σε όποιον έφτιαξε τη γη – και να πιει το φραπέ του, φραπόγαλο αδερφέ, φραπόγαλο! Θέλει λοιπόν ο Έλληνας να πάει στην καφετέριά του, να δει τους φίλους του, να φλερτάρει και να παίξει, να ηρεμήσει και να σκεφτεί. Είναι μέσα στην κουλτούρα μας αυτό το πράγμα, μέσα σε αυτή την κουλτούρα που ορθώς ( ; ), μη ορθώς ( ; ), όπως θες δες το, έχει κατηγορηθεί από πολλούς. “Ρεμάλια της καφετέριας” λένε οι μεγάλοι τη γενιά μου, “αλήτες” μας ανεβάζουνε, “τεμπέληδες” μας κατεβάζουνε. Ποιοι μεγάλοι; Αυτοί που η δική τους η γενιά:

Είμαι ερωτευμένος με τη δουλειά μου και αγαπάω τους νέους ανθρώπους. Εκείνους που η γενιά μου κατασπατάλησε τους πόρους της ευτυχίας τους. Χωρίς αρχές και αξίες, χωρίς κοινωνική συνείδηση.

όπως λέει ένας άνθρωπος που πιστεύω (Θωμάς Σφηκόπουλος, πρόεδρος Τμήματος Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών). Πρέπει λοιπόν ο Έλληνας, αυτός που τόσο μοχθεί και τόσο τυραννιέται από όλους αυτούς που τον εκμεταλλεύονται τόσα χρόνια, αυτός που εδώ στο εξωτερικό βλέπει τους άλλους άλλοτε να τον περιγελούν, άλλοτε να λυπούνται με αυτά που – στρεβλά – ακούν για μας στις ειδήσεις, αυτός που έχει αποδείξει την αξία του, το μυαλό του, την ευστροφία και την πονηριά του μακριά από την πατρίδα, αυτός που έχει τα λαμόγια να τον κυβερνούν, αυτός που οδηγείται μοιραία στην πτώχευση, πρέπει λοιπόν αυτός ο Έλληνας να πληρώνει στην Ελλάδα 4 και 5 ευρώ για τον καφέ του. Τέσσερα και πέντε ευρώ. Για τον καφέ. Τέσσερα και πέντε ευρώ. Για τον καφέ. Και σε ποιον να φωνάξω; Στον καφετζή; Και ο καφετζής θα πάει στον προμηθευτή του να φωνάξει, και ο προμηθευτής στον εισαγωγέα, και συνεχίζεται…

Η αντίθεση; Στη Μαδρίτη ο καφές κάνει 1.80. Ένα και ογδόντα. Ευρώ. Δηλαδή δίνεις ένα δίευρω (2€) και σου φέρνουν τον καφέ και σου φέρνουν και ρέστα. Και καλός καφές. Café con leche = καφές με γάλα. Και στο καλύτερο καφέ της Μαδρίτης, που έχουν κάτσει λέει συγγραφείς βιβλίων, πολιτικοί πετυχημένοι, μουσικάντηδες διάσημοι και ποιητές ξακουστοί, που έχει αυλή και βλέπεις τις τουλίπες, που κάθεσαι έξω και απολαμβάνεις το διάσημo στα μήκη και στα πλάτη μπλε ισπανικό ουρανό, το Café Gijón λέω – Más de 100 años albergando cultura (= περισσότερα από 100 χρόνια στεγάζει την κουλτούρα),  ο καφές κάνει 4 ευρώ. Τέσσερα ευρώ.

Και στη Ρώμη ήπια cappuccino με 1.50 ευρώ. Και ήταν απολαυστικός. Και espresso με 0.80 ευρώ. Και ήταν απολαυστικός.

Ο καφές λοιπόν. Του Έλληνα ο καφές. Πόσα σημαίνει, πόσα κρίνει και ποιος τον κρίνει.

Αχ αυτός ο καφές, μεγάλη και πονεμένη ιστορία…

Στα ηχεία: “όλη μου η ζωή συνένοχη και πώς γουστάρω κάτι απογέματα…” – Μίλτος Πασχαλίδης

Read Full Post »