Το πρώτο μου ποστ, μέσα από το πληκτρολόγιο του Μανώλη:
“Γιατί θέλουμε να φύγουμε; Ποιος είναι ο λόγος να θέλει κάποιος να σηκωθεί να φύγει από εκεί που έχει τακτοποιήσει (;) τη ζωή του και να πάει να ξεκινήσει αλλού from scratch? Κυνηγάμε τα ονειρά μας και αν ναι πώς ξέρουμε ποια είναι τα ονειρά μας; Κυνηγάμε τα χρήματα; Για να τα κάνουμε τι; Μήπως προτιμούμε τα ταξίδια; Κι αν ήρθε η ώρα να σταματήσουμε τις ανελέητες σπουδές για να ηρεμήσουμε λίγο ψυχικά και σωματικά. Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε παραστάσεις; “Είμαστε οι αναμνήσεις μας” και τίποτα άλλο αφού το παρόν και το μέλλον είναι ήδη παρελθόν. Ξέρω πως οι άνθρωποι που αγαπώ και με αγαπούν βρίσκονται εδώ και θα κανονίσουμε να βρεθούμε σύντομα, να τους πω τα του ταξιδίου, να τους δείξω φωτογραφίες και να τους δώσω μαγνητάκια, κάρτ-ποστάλ και λοιπά αναμνηστικά δώρα. Αντικρίζω τα μέρη που γνωρίζω, τα μέρη που μεγάλωσα, τα μέρη που θα βγούμε για να φάμε και να πιούμε (καφέ το μεσημέρι και μπύρα/ρακή/vodka/κρασί/ούζο το βράδυ), για να διασκεδάσουμε, να ερωτευθούμε, να πονέσουμε, να συζητήσουμε, να περπατήσουμε, να δούμε ένα έργο στο θέατρο ή το σινεμά, να ακούσουμε μουσική, να αγναντέψουμε τη θάλασσα ή την Αθήνα από ψηλά, από το βράχο της Ακρόπολης, το λόφο του Λυκαβηττού ή της Πετρούπολης… Οι μυρωδιές του καλοκαιριού στη χώρα αυτή, μας θυμίζουν πως η ζωή αξίζει κάτι παραπάνω από την ρουτίνα με την οποία την έχουμε πνίξει και πως υπάρχει κάτι πέρα από τα ανθρώπινα κατασκευάσματα που νοηματοδοτεί τον πλούτο αλλά και τη ματαιότητα της ύπαρξής μας. My time to leave has come. Ως εκ τούτου, θα με διαβάζετε συχνότερα εδώ όπου φιλοδοξώ να σας γράφω για τη ζωή μου και τις περιπέτειές μου. Οι άνθρωποι γύρω μου, οι άνθρωποι που με εκτιμούν και με αγαπούν υπήρξαν ιδιαίτερα συγκινητικοί τις τελευταίες μέρες. Ευχαριστώ πολύ για όλα και εύχομαι να είστε καλά. Σας αγαπώ, εις το επανιδείν.”
Μέσα από το πληκτρολόγιο του Δημήτρη:
“Πρώτο ποστ λοιπόν. Θέλω να φύγω, αυτό είναι σίγουρο. Όχι, δεν είναι ότι δε μου αρέσει εδώ. Θέλω να δω και άλλα πράγματα. Και τώρα ρωτάμε, τι είναι αυτό που μας κρατάει πίσω? Όλοι φεύγουν σιγά σιγά, όλοι όσοι θέλουν να φύγουν φεύγουν. Εμείς θέλουμε να φύγουμε τελικά? Φοβάμαι να φύγω. Όποιος φεύγει όταν το θέλει είναι μάγκας. Πόσο περισσότερο “Ευρωπαίος” θα γίνω στη μία πόλη, και πόσο λιγότερο στην άλλη; Εξαρτάται από το πόσο θα μείνω θα πεις. Σαν άνθρωπος πόσο θα αλλάξω, όχι σαν επαγγελματίας. Οι συνήθειες θα αλλάξουν; Η κουλτούρα; Τα πράγματα δεν είναι όπως έχω συνηθίσει να είναι, και ναι, φοβάμαι να αλλάξω τις συνήθειές μου στα πράγματα. Το λέω. Δεν είναι τα τοπία τα καινούρια, αυτά που δεν έχω συνηθίσει και με ξενίζουν. Οι άνθρωποι είναι. Οι άνθρωποι οι δικοί μου που δεν έχω εδώ. Πάντα οι άνθρωποι είναι. Αν έχεις ανθρώπους κοντινούς, αγαπημένους, τα πράγματα φαίνονται ή γίνονται καλά λέω. Αλλά και πάλι, οι άνθρωποι είναι που με κάνουν να θέλω να φύγω. Σε προηγούμενο post έλεγα πόσο ωραία είναι η πόλη μας. Κι όμως θέλουμε να φύγουμε. Άρα δεν είναι η πόλη που ενοχλεί, οι άνθρωποι είναι που παίζουν ρόλους. Είναι ο λόγος για να χαίρεσαι, να γελάς, να γαληνεύεις και συνάμα ο λόγος για να λυπάσαι, να αγχώνεσαι, να τρομάζεις. Πάντα οι άνθρωποι είναι. Φοβάμαι να μην έχω τους ανθρώπους μου κοντά. Κουράστηκα να έχω τους ανθρώπους μου κοντά. Το νόημα στα πάντα είναι να τα απολαμβάνεις. Τέλος εποχής. Βαθιά κρίση προσωπικότητας, δεν είμαι καλά και μου το λένε όλοι γύρω όπως με κοιτούν είτε έτοιμοι να σκάσουν στα γέλια είτε έτοιμοι να με λυπηθούν. Ξέρεις τι γίνεται.. Κάποιες φορές οι τάσεις φυγής πνίγονται μέσα λόγω των καταστάσεων, κάποιες φορές δεν μπορείς να φύγεις και λες “δε γαμιέται, ας κάτσω εδώ για πάντα”. Σου μένει όμως το απωθημένο, σου μένει αυτή η απορία “κι αν είχα φύγει πώς θα ήταν η ζωή μου;”, “κι αν δεν είχα ριζώσει εδώ για πάντα τι άλλα θα είχα δει, τι από αυτά εδώ θα είχα πετάξει από πάνω μου; Ξεκινάει μια τρίμηνη -αρχικά- περιπέτεια, internship το λένε αυτοί, prison break το λέω εγώ.”
Από το πληκτρολόγιο του Λεωνίδα:
“Νέος ταξιδιώτης στο blog? Καλώς σας βρήκα! Θέλω κι εγώ – να φύγω..Το νιώθεις σαν ανάγκη στην αρχή, χωρίς να μπορείς να εξηγήσεις από που ακριβώς προέρχεται, χωρίς να σε ενδιαφέρει να το εξηγήσεις. Τη δίψα σου την εξηγείς? Όχι, την ακούς και πίνεις μία sprite. Έτσι λοιπόν κι εγώ, την ανάγκη μου να φύγω την άκουγα πάντα χωρίς απορίες. Δεν έλεγα “θέλω να πάω κάπου”, έλεγα “θέλω να φύγω”. Και το πίστευα. Έπρεπε λοιπόν, να μου τύχει να θελήσω πραγματικά να ΦΥΓΩ, για να καταλάβω τη διαφορά. Γιατί άλλο να θες να πας κάπου, και άλλο να θες να φύγεις. Το πρώτο μπορεί να είναι ανάγκη, επιθυμία, απωθημένο, στόχος, χίλια δυο. Το δεύτερο έχει πόνο ψυχής – και από αυτό το διακρίνεις. Είναι όταν λες, δε με νοιάζει που θα πάω, θέλω να σηκωθώ να φύγω από τη ζωή μου, τώρα. Είναι οι στιγμές που ακόμα και ένα χαρτί που σε στέλνει στρατό, μοιάζει με διέξοδο. Όταν σε νοιάζει πού θα πας, δε θες να φύγεις. Θέλεις να πας. Και έχει διαφορά! Πιστεύω πως το ταξίδι είναι από μόνο του ανθρώπινη ανάγκη. Όχι βασική, όπως τις μαθαίναμε στη μελέτη του περιβάλλοντος. Επιβιώνεις και στάσιμος. Αλλά δε ζεις, αν δεν ταξιδεύεις. Δεν θέλεις να “φύγεις”, αλλά να “πας”. Να πας, να δεις, να μάθεις, και να γυρίσεις – για να πας κάποτε, κάπου αλλού. Στην τελική, όταν θέλεις να φύγεις δε θέλεις να γυρίσεις. Ενώ όταν θέλεις να ταξιδέψεις, δεν είναι για να φύγεις από “εδώ” και να είσαι “κάπου αλλού”. Είναι για να είσαι on the road. Με το τρένο, με το πλοίο, με τα πόδια. Να ζήσεις, έστω για λίγο, ως οδοιπόρος – να πάψεις να βλέπεις τον ίδιο ορίζοντα κάθε μέρα. Οι προπτυχιακές σπουδές τελειώνουν, το πτυχίο πλησιάζει απειλητικά, και η ανάγκη να συλλάβω τι ακριβώς είναι αυτό που με φρικάρει αναζητά διεξόδους. Είναι η επιλογή του σωστού μεταπτυχιακού? Ελλάδας ή εξωτερικού? Ή μήπως, η επιλογή ανάμεσα σε δουλειά, μεταπτυχιακό, στρατό – φυγή? Ή μήπως, είναι απλά η ..επιλογή, αυτή καθ’εαυτή? Τώρα αρκεί η σκέψη μιας “τελευταίας” εξεταστικής για να σε κρατήσει έγκλειστο, διαβάζεις δε διαβάζεις.. Έτσι είναι. Μετά το άλμα, χρειάζεσαι λίγο χρόνο, να νιώσεις καλά στο νέο έδαφος. Πανικός. Δεν υπάρχει πιο ταιριαστή λέξη. Well, easier said than done, I’m afraid..”
Οι προσωπικότητες που κρύβονται πίσω από τα παραπάνω πληκτρολόγια, παρόλο που τις βλέπω σπάνια, μοιράζομαι πολλά μαζί τους. Όνειρα. Αρχές. Μία ιδέα που δεν πέθανε ποτέ.
Το πρώτο μου ποστ, μέσα από το πληκτρολόγιό μου.
Πάντα ήθελα να καταφέρω να γράψω σε αυτή την γωνιά του Internet. Στην αρχή νόμιζα πως έπρεπε να μένεις ή να έχεις μείνει στο εξωτερικό, προκειμένου να πάρεις το εισιτήριο για να ξεκουράσεις εδώ τις σκέψεις σου. Αργότερα, ο Λεωνίδας μου είπε πως “αρκεί να έχεις τάσεις φυγής”. Τάσεις φυγής είχα. Παρόλα αυτά, ακόμα δεν ένιωθα έτοιμος να συμμετέχω. Πλέον ήρθε η στιγμή που θα τις ικανοποιήσω. Φεύγω. 12 (+2) μήνες αρχικά, internship και η συνέχεια μου άγνωστη. Πάω να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Πάω να κάνω αυτό που με γεμίζει ζωή. Τα μόνα που θα χρειαστώ είναι μία μισογεμάτη βαλίτσα και ένα γεμάτο backpack. Είμαι ενθουσιασμένος, αν και ναρκωμένος από το γεγονός ότι η τελευταία μου εξεταστική βρίσκεται στον αέρα. Όπως είπε και ο Λεωνίδας, το πτυχίο δεν είναι παρά μία έγνοια λιγότερη. Αυτά τα λόγια, είναι το παυσίπονο μου, όταν σκέφτομαι πως σε 18 ημέρες πετάω για Βρυξέλλες – Γενεύη και ακόμα δεν ξέρω πότε (και αν) θα εξεταστώ τα τελευταία μου μαθήματά. Θα τα πούμε σύντομα, μέχρι τότε γίνεται ο πρωταγωνιστής της ζωής σας και ζείτε την κάθε σας μέρα σα να ήταν η τελευταία σας, γιατί μπορεί να είναι. Ελβετία και Γαλλία, είμαι έτοιμος πνευματικά και σωματικά να σας γνωρίσω.
Στα ηχεία, όλη η δισκογραφία των Placebo (ναι, διάβασα όλο το blog) και το Τρένο στην Κορυφογραμμή από τον Φοίβο Δεληβοριά.
το παρόν γράφτηκε στις 11 Σεπτεμβρίου
Our time to leave... 
