Έτσι είναι στην Αγγλία

“Σταύρο, έχει δύο βρύσες! Η μία είναι το ζεστό και η άλλη το κρύο?” ρώτησα, συνειδητοποιώντας ταυτόχρονα τη μόνη πιθανή απάντηση στο δίλημμα που παρουσιαζόταν εμπρός μου. “Ναι, άνοιξε το κρύο”, ήρθε η απάντηση. “Μα θέλω να πλύνω κανά πιάτο”, ανταπάντησα, “με κρύο να τα πλύνω?” “Ε, όχι, με ζεστό προφανώς.” “Γάντια έχετε?” ρωτάω. “Όχι”, μου απαντάει. “Και τι κάνετε, καίγεστε?” “Έτσι είναι στην Αγγλία”, μου απαντάει.

Όση ώρα γράφω αυτές τις γραμμές και ο Σταύρος πλένει τα πιάτα που ήθελα να πλύνω εγώ, μιας και δεν είχα συμβάλει καθόλου στο πρωϊνό, έχω ήδη συνειδητοποιήσει πως, αν δημιουργήσεις μια λιμνούλα νερού στο νεροχύτη, χρησιμοποιώντας κατάλληλες ποσότητες νερού από κάθε βρύση, μπορείς να πλύνεις τα πιάτα σου σε μία καλή θερμοκρασία. Συνεπώς, δε πρόκειται για κάποιο φαινόμενο παραλογισμού, μα πιο πολύ για τοπική συνήθεια – κάτι σαν τα chopsticks των Απωανατολιτών.

Μα το περιστατικό δεν είναι μεμονωμένο. Το βάρος μετριέται σε λίβρες, το πετρέλαιο σε γαλόνια, τα ευρώ σε λίρες και, παράλληλα, το σύμπαν οδηγεί ανάποδα. Και όλα αυτά, όχι σε κάποια απομονωμένη χώρα νότια του Περού, μά μέσα στη ρημάδα την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ντάξει ρε φίλε, είσαι διαφορετικός, το πιάσαμε το υπονοούμενο. Έχεις βασιλιά για να μπορείς να ονομάζεις τη χώρα σου “βασίλειο” και να τραβάς κανά γάμο και καμιά παρέλαση, όταν οι περιστάσεις απαιτούν άρτους και θεάματα. Αλλά από ένα σημείο και μετά, το κουράζεις μάι λοβ!

Ίσως υπερβάλλω και πάλι – όπως συνηθίζω – μα αυτή η διαφορετικότητα μου φαίνεται επιτηδευμένη. Δηλαδή, άλλο να είσαι διαφορετικός επειδή διαφορετικά αναπτύχθηκες, και άλλο να το παίζεις “ο ευρωπαίος είναι ωραίος, αλλά εγώ είμαι αλλιώς”. Και μη μου πείτε ότι, δικαίωμά τους να το παίζουν διαφορετικούληδες – ποτέ δεν είπα ότι είναι παράνομοι. Απλά, αν είναι έτσι, εμένα μου φαίνονται τελειώς αστείοι. Με την κακή έννοια, όμως..

Note: Το ντόπιο pc δεν έχει ελληνικό ορθογραφικό έλεγχο (προς θεού, δε φταίνε οι εγγλέζοι γι’αυτό) οπότε, αν μπορεί ο συνbloger spacedyevest που το’χει ορθογραφικά να ρίξει κανά σχετικό edit, θα είναι καλοδεχούμενος. Thnx!

Read Full Post »

Πώς να τρώτε στο αεροπλάνο

Μεθαύριο πετάω για Μεγάλη Βρετανία. Τη λέω έτσι για να είμαι politically correct, μιας και σχεδιάζω να επισκεφτώ τουλάχιστον την Ουαλία, αν όχι και τη Σκωτία, και δεν ψήνομαι να μπλέξω με τους Εγγλέζους από τώρα – μου αρκεί που θα υποστώ τον τρομολαγνική πανούκλα τους στο αεροδρόμιο. Σύμφωνα με δηλώσεις μου στο ίδιο το blog, αυτό θα προσπαθήσω να είναι το τελευταίο μου ταξίδι (αναψυχής θα προσθέσω εδώ – άμα κάτσει καμιά επείγουσα δουλειά και δεν προλαβαίνω, ντάξει..) με αεροπλάνο, όσο εξακολουθεί να βασιλεύει αυτή η κατάσταση. Thank God, King and Country, με τρένα, λεωφορεία, βαπόρια και το πιστό μου αυτοκίνητο θα δυσκολευτώ να βρω ένα μέρος που να μην προσεγγίζεται διαφορετικά.

Ένα ταξίδι αξίζει πάντα το blogpost του – διαφορετικά, με τι μούτρα θα μπορεί να σταθεί το TTL απέναντι στα πραγματικά ταξιδιωτικά blogs? Μα αρνούμαι να σας πω πράγματα που ήδη ξέρετε – όπως ότι πάω να βρω τον παιδικό μου φίλο (Σταύρο) και την κοπέλα του (Ελίνα) που σπουδάζουν φιλοσοφία στο Bristol με σκοπό να τους παγιδέψω, σαν άλλος Gandalf των πρώτων σελίδων του Hobbit, σε μια μεγάλης κλίμακας περιπέτεια στα βρετανικά εδάφη, έστω και άνευ δράκων. Έτσι λοιπόν αποφάσισα να αφιερώσω στο ταξίδι αυτό ένα ποστ επιστροφής, όπου θα μπορώ να σας πω τι είδα, άγγιξα, γεύτηκα, άκουσα και μύρισα στην πρώτη μου διάσχιση της Μάγχης – έστω και πετώντας – και για σήμερα να μοιραστώ μαζί σας ένα υπέροχο άρθρο του ακόμα πιο υπέροχου Ουμπέρτο Έκο, από τη συλλογή «Οδηγιών Χρήσεως», που αφορά, τι πιο σχετικό? Τα αεροπλάνα, και συγκεκριμένα το πολύ χαρακτηριστικό ..γεύμα τους.

So, there you go – click the “more” link!

(σε αυτό το σημείο, και επειδή, αν ελπίζω να μας διαβάζει κανείς, πέρα από τους πολύ φίλους μου που το κάνουν από αγάπη, θα είναι πιθανότατα πληροφορικάριος, και οι πληροφορικάριοι φρικάρουν με τα μεγάλα κείμενα, θα ήθελα να πω πως είναι πολύ γαμάτο άρθρο και αξίζει τον κόπο – επίσης, αν κάνω λάθος, μπορείτε πάντα να με εκδικηθείτε με ένα υβριστικό comment ακριβώς από κάτω, so don’t you people miss the chance you’ve been given!)

Read Full Post »

Η ελένη και τα 24α γενέθλια

Σαν τίτλος μονόπρακτου του Ευγένιου Τριβιζά ακούγεται. Γιατί όχι?

Πριν μια βδομάδα πάτησα τα 24. Ελάχιστα με απασχόλησε η αύξηση του counter – ανέκαθεν ήμουν ο τρελός της παρέας που δεν τον ένοιαζε που μεγαλώνει. Τα υπαρξιακά μου τα περνούσα πάντα σε ανύποπτες φάσεις, και ανεξάρτητα από ηλικιακές μεταβολές. Μα αυτή τη φορά συνέπεσαν χρονικά, και έτσι αυτή η καταχώρηση έχει μεταξύ άλλων στόχο να διαλύσει τις όποιες ανυπόστατες υποψίες, ξεκαθαρίζοντας πως συσχετίσεις ανάμεσα στην κακή μου διάθεση και την αύξηση του δηλωτικού της ηλικίας μου δεν είναι παρά εντελώς και ολοκληρωτικά συμπτωματικές.

Την Ελένη τη γνώρισα 3 μέρες πριν τα γενέθλιά μου. Ήταν Τετάρτη, τελευταία Τετάρτη πριν ξεκινήσουν οι διακοπές του πάσχα. Ήρθαμε σε επαφή εντελώς τυχαία για μια έρευνα που κάνει στα πλαίσια του μεταπτυχιακού της. Εθελοντές έψαχναν, και η έμφυτη τάση μου να χώνομαι όταν ψιλοβαριέμαι, με οδήγησε πιστά. Αν ήξερα..

Read Full Post »

Τις γνωστές μέρες…

London. Φύγαμε. Κοίτα να δεις, εγώ Λονδίνο θα πάω. Ναι, τις γνωστές μέρες. Θα είμαι εκεί για 5-6 μέρες, θέλω να το δω. Μετά από καιρό θα γυρίσω όμως. Και θα μείνω εκεί για ένα ή δύο χρόνια. Θέλω να κανονίσω εκείνο το σκηνικό με τη ζεστή λευκή σοκολάτα, με το χοντρό χαλί, το τζάκι, και τη βροχή στα τζάμια. Θέλω να μπω βροχερή μέρα σε κόκκινο διώροφο λεωφορείο, και να κάνω βόλτα στην πόλη. Να βγάλω φωτογραφίες τους ανθρώπους στα πεζοδρόμια, να μιλάω με τους Βρετανούς στα αγγλικά, και να γελάω όταν θα προσπαθώ να κάνω τον Jude Law στην προφορά και όχι μόνο και δε θα τα καταφέρνω. Θέλω να ακούω τα βράδια τα brit-pop γκρουπάκια που φτιάχνουν τα αγγλόπαιδα και παίζουν στις pub από Beatles μέχρι Oasis, από Arctic Monkeys μέχρι Franz Ferdinand. Όχι, δεν ακούω τίποτα από τα προηγούμενα! Έχουν και μπύρα εκεί λέει ε; Και μπόλικες μάρκες, και τα αγγλάκια τη βαράνε γερά τα βράδια. Θα περάσω και από το Ministry Of Sound, ναι! Απ’έξω! Θα πάρω και μαζί μου καναδυό να τους ρίξω στον Τάμεση από τη London Bridge! Εκεί να δεις πλάκα! Μετά θα πάω Harrod’s ή όπως γράφεται.. Θα αγοράσω από αυτά τα φλώρικα καπελάκια που φοράνε εκεί, έχει και κάτι κασκόλ και κάτι γάντια έτσι αγγλικά, θα πάρω και τέτοια. Μετά για ξεκούραση θα πάω να πιω τσάι, και θα κάνω κάνα τρίωρο να φύγω, θα το απολαύσω όσο πάει. Α, και London Eye για να δούμε από ψηλά τον Ben, και τη Βουλή και όλα. Θα είναι καλά.

Στα ηχεία: Kimya Dawson – Tire Swing

Read Full Post »