Don’t “Go BIG”

Σειρά μου να ξεσκονίσω ξανά την σκονισμένη αυτή γωνιά του Web. Ήθελα καιρό να το κάνω, αλλά όσο πιο πολύ σκόνη μάζευε το blog, τόσο πιο δύσκολο μου ήταν να πάρω την απόφαση να το φυσήξω. Περίμενα κάποιον άλλο φυγά να το κάνει, αλλά είναι όλοι απασχολημένοι εκεί που είναι.

Θα μου πεις, “Τελικά ρε Πάνο τι άλλαξε και κάνεις εσύ το πρώτο βήμα?”. “Φεύγω” θα σου απαντήσω και δεν γίνεται να φύγεις χωρίς να περάσεις εδώ πρώτα. Να βαλσαμώσεις σκέψεις και συναισθήματα, τα οποία θα τα διαβάσεις χρόνια αργότερα και θα δεις τι σκεφτόσουν για το μέλλον, πως τελικά κατέληξαν τα πράγματα και τι λάθος υπολογισμούς έκανες. Και είναι αλήθεια πως αυτό το κατάλαβα όταν πρόσφατα διάβασα το post μου που ανέβασα πριν ανέβω στην Γενεύη. Διάβασα έναν τόσο ενθουσιασμένο Πάνο, έναν Πάνο που ήταν αποφασισμένος πως δεν θα επέστρεφε ποτέ. Και τελικά έπεσα τόσο έξω. Εκεί που πήγα τα πράγματα δεν είχαν καμία σχέση με αυτά που φανταζόμουν και τελικά προσαρμόστηκα στις ανάγκες και τα όνειρα μου και αποφάσισα να γυρίσω πίσω στη βάση μου, για να αναδιοργανωθώ πριν κάνω το μεγάλο βήμα φυγής.

Φυγή. Ακούγεται τόσο αρνητική και τραγική λέξη. Εγώ στο μυαλό μου δεν την έχω συνδιάσει με λύπη και πόνο, αλλά με ενθουσιασμό, ένταση, περιπέτεια και εκπλήξεις. Ίσως φταίει το “Pack your bag, run away” για αυτή τη συσχέτιση.

Επέστρεψα λοιπόν με ένα πλάνο, το οποίο και τελικά μου βγήκε. 3 μήνες στην εταιρεία των ονείρων μου, στο ηλιόλουστο Oslo, παρέα με έναν από τους φυγάδες του blog, μέντορα και πολύ καλό μου φίλο. Είμαι πιο δυνατός σε σχέση με την προηγούμενη φορά, πιο ώριμος και με τα μυαλά στο κεφάλι μου. Το μόνο που έμεινε ίδιο είναι το μόνιμο χαμόγελο στα χείλη μου και τα ακουστικά στα αυτιά μου. Αυτή την φορά δεν θα υπάρξουν μεγάλες σκέψεις, ούτε μεγάλα λόγια. Μία φορά επιτρέπεται να κάνεις λάθος, την δεύτερη φορά που θα το κάνεις, είναι επιλογή σου.

Καλό καλοκαίρι σε όλους, με υγεία.
Και μην ξεχνάμε, “Υψηλοί στόχοι, ηχηρές πτώσεις”.

Read Full Post »

Σητεία Κρήτης: μια αιωνιότητα και μια στιγμή

Ήμουν στο λιμάνι της Σητείας, περίπου στο σημείο που φαίνεται στη φωτογραφία, πριν από 10 μέρες, όταν αποφάσισα να κάνω αυτό το post. Είχα επηρεαστεί από τον κόλπο της Γέρας και από το τραγούδι που άκουγα. Οι Mercury Rev στο Goddess on a Highway τραγουδούν “And I know it ain’t gonna last” και εκείνη τη στιγμή ένιωθα ακριβώς έτσι.

Sitia’s Harbor

Read Full Post »

Κοκκώνι Κορινθίας τα καλοκαίρια

Μεσημέρι Σαββάτου, Κοκκώνι Κορινθίας. Αστείο όνομα, σε όσους το λέω γελάνε, και ρωτάνε χαμογελαστοί “Καλά, πού είναι αυτό;”. Πάω να τα μαζέψω, και λέω “Έλα ρε, δεν το ξέρεις; Στο Βραχάτι δίπλα είναι!” σαν να έχουν οι άλλοι άδικο που δεν το ξέρουν, και όχι αυτό που είναι τελείως άγνωστο. Συνήθως η κατάσταση εξακολουθεί να με φέρνει σε δύσκολη θέση, γιατί ούτε το Βραχάτι το ξέρει πολύς κόσμος. Οπότε βάζω τα μεγάλα μέσα, και λέω ότι είναι ένα υπέροχο παραθαλάσσιο χωριό, ανάμεσα στην Κόρινθο και στο Κιάτο.

Read Full Post »

Αθήνα

Στα ηχεία: Eric Clapton and Dire Straits – Wonderful tonight

Καλημέρα παντού. Είναι νύχτα Δευτέρας προς Τρίτη, είμαι στην άδεια Αθήνα και πίνω το ποτό μου σπίτι μόνος μου. Και ακούω μουσική. “Και τι μας νοιάζει εμάς;” θα μου πείτε. Σας νοιάζει, επειδή διαβάζετε ένα ταξιδιάρικο (και όχι ταξιδιωτικό) blog, στο οποίο σιγά σιγά λέμε να αρχίσουμε να γράφουμε για μέρη που πήγαμε, για μέρη που θέλουμε να πάμε, για μέρη ωραία, για μέρη άσχημα. Και απόψε πάμε Αθήνα. Η Αθήνα για μένα είναι από τις πιο ωραίες πόλεις στον κόσμο. Όχι, δεν είναι. Αλλά μέσα στην κίνηση και τη ρουτίνα του κάθε μέρα δε γνωρίζουμε την Αθήνα. Και θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που σχεδόν κάθε Αύγουστο τα τελευταία 4-5 χρόνια ήμουν στην άδεια Αθήνα, και τη γνώρισα λίγο καλύτερα.

Μια πόλη χωρίς ανθρώπους, θα πει κανείς, δεν έχει ενδιαφέρον. Αυτό ήταν κάτι που με ενοχλούσε λίγο από κάποιες απόψεις κάθε χρονιά. Ότι όλοι μου οι φίλοι και οι παρέες τον Αύγουστο έφευγαν, και δεν είχα την ευκαιρία να χαρώ μαζί τους τους άδειους δρόμους. Τι μπορείς να κάνεις λοιπόν τον Αύγουστο στην άδεια πρωτεύουσα;

Read Full Post »

Καλοκαίρια και μπαλκόνια

Είναι πάνω από δυο βδομάδες τώρα που τελείωσα με την εαρινή εξεταστική – την προτελευταία μου, όπως θέλω να πιστεύω – και όμως βρίσκομαι ακόμα στην Αθήνα. Και είναι ίσως η πρώτη φορά που δε μένω από υποχρέωση, αλλά από επιλογή. Χαλαρώνω. Όχι τόσο όσο θα ήθελα – είναι μια βδομάδα τώρα που χτύπησα και δεν μπορώ να πατήσω καλά το αριστερό μου πόδι, αλλά δε με πτοούν αυτά. Θα περάσει, μπορεί να κάνει κι αλλιώς? 🙂

Αράζω λοιπόν στην καλοκαιρινή Αθήνα, και απολαμβάνω το μπαλκόνι μου. Το πρωί κοιμάμαι, το μεσημέρι ξυπνώ, το απόγευμα τρώω κάτι, και το βράδυ μπαλκόνι. Μιας και δεν πολυβγαίνω μάλιστα λόγω χτυπημένης φτέρνας, δράττομαι της ευκαιρίας και καλώ τους φίλους μου και αράζουμε παρέα με μπυρίτσες και ξηροκάρπια – άλλο ένα παράδειγμα της μεγάλης αλήθειας που θέλει τα απλά πράγματα στη ζωή να είναι τα πιο όμορφα.

Συζητούμε τα πάντα. Με τις εξετάσεις πίσω μας, την περίοδο των διακοπών να έχει ξεκινήσει καιρό τώρα και τις σκέψεις μας αισθητά απεγκλωβισμένες, τίποτα δε μας φαίνεται αδιάφορο, τίποτα δε μοιάζει άσχετο – και οι καλοκαιρινές νύχτες είναι απλά μικρές.

Δυο-τρεις μέρες πριν ήταν, όταν πιάσαμε να κουβεντιάζουμε που θα είμαστε σε 10 χρόνια. Τι θα κάνουμε τις νύχτες, αν θα μας αρέσουν οι ίδιες γυναίκες, αν θα εξακολουθούμε να σηκώνουμε τηλέφωνα. Χτες αναρωτιόμασταν τι απ’όσα κάνουμε ή κάναμε θα αποδειχτεί κάποτε “τσάμπα”. Αν η αξιοπρέπεια πρέπει να μπαίνει πάνω από τη ζωή ή όχι, ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο “έτερον εκάτερον” και το “περί ορέξεως κολοκυθόπιτα”. Μα οι πιο ωραίες στιγμές είναι πάντα οι ενδιάμεσες, εκείνες που κανείς δε μιλά, μα η σιωπή δεν είναι αμήχανη – γιατί όλοι κουρασμένοι, απολαμβάνουμε τη νύχτα.

Ιδέα δεν έχω που θα είμαι 26 Ιουλίου του 2018. Μα αν είμαι στην Αθήνα, θα είμαι στο μπαλκόνι μου, με καλή παρέα, με φεγγάρι, με ποτό και τσιγάρο. Γιατί ο Μιλτιάδης καλά τα έλεγε πάντα, μα ο καφές δε μ’αρέσει. Ιδέα δεν έχω αν η ζωή αξίζει χωρίς αξιοπρέπεια, όσο νιώθω πως είναι αμφότερα overrated. Και για την ελληνική ετυμολογία, πραγματικά, δεν έχω ιδέα..

Όσο για τα “τσάμπα” της ζωής μας, θα περιοριστώ στο σημερινό στριπάκι του Garfield που τα λέει όλα:

Ποια να είναι τελικά η μαγεία στα μπαλκόνια καλοκαιρινής νυκτός μας ? Τι είναι αυτό που κάνει το χώρο και το χρόνο να λιμνάζουν και να παύουν να μετρούν? Ποια είναι αυτή η μυστική συνταγή που μας μετατρέπει ξαφνικά όλους σε δυο παπούδες από το Muppet Show, που κάθονται και βλέπουν τη ζωή τους από ψηλά?

Ίσως το μπαλκόνι μου να είναι μαγικό. Ίσως, πάλι, να είναι κάτι που συμβαίνει σε κάθε μπαλκόνι το καλοκαίρι – ίσως μάλιστα στην ταράτσα να είναι ακόμα καλύτερα. Ίσως είναι η καλή παρέα, το ποτό και το τσιγάρο. Ίσως το βαθύ σκοτάδι, πριν την ανατολή.

Μα, εδώ που τα λέμε, δεν έχω ιδέα..

Read Full Post »