Τιτλοφορημένο με τίτλο ταινίας, το αποψινό blog post. Γιατί θέλουμε να φύγουμε; Ποιος είναι ο λόγος να θέλει κάποιος να σηκωθεί να φύγει από εκεί που έχει τακτοποιήσει (;) τη ζωή του και να πάει να ξεκινήσει αλλού from scratch? Πιθανοί λόγοι που φαντάζεται ο γράφων για τη μεγάλη φυγή:
- Βαρέθηκες τις καταστάσεις Closer και Cruel Intentions στις οποίες έχεις μπλεχτεί εσύ και οι γύρω σου! Λογικό είναι αγαπητέ αναγνώστη του ttl! Και δεν είσαι ανήθικος. Συμβαίνει στα πυκνά περιβάλλοντα στα οποία, κατά πάσα πιθανότητα, ζεις και δρας καθημερινά.
- Βαρέθηκες τις ίδιες φάτσες σε σημείο να την βρίσκεις αράζοντας σπίτι με αμερικάνικες σειρές, μουσικούλα, ενίοτε vodka λεμόνι (το αγαπημένο ποτό του γράφοντος) και ξενυχτάς χαζεύοντας στο in.gr :p. Στήνεις και καναδυό blog άμα λάχει (sic).
- Έχεις νευριάσει με το περιβάλλον σου που νομίζει ότι γεμίζει το έλλειμμα κοινωνικότητας μεταπηδώντας στα κοινωνικά δίκτυά, από το hi5 στο facebook και πίσω στο myspace (εξαιρούνται οι μουσικοί). Αυτοπροβάλλονται με τον χειρότερο τρόπο και σου την σπάει! Σου τη σπάνε οι εικονικοί friends των δικτύων. Σου τη σπάνε και παλιοί συμμαθητές σου που συναντάς στο internet.
- Το προηγούμενο έχει διαστάσεις στην πραγματική ζωή. Θες να ρίξεις μια μούτζα στην κοινωνία του φαίνεσθαι. Ρίχτην.
Αλλά για να τη ρίξεις πρέπει να προσέξεις πού θα πας. Και ερωτώ αγαπητέ weallfall πώς ακριβώς θα γλιτώσεις από τα παραπάνω και ό,τι άλλο σε χαλάει αν πας σε μια ακόμη σαπισμένη μεγαλούπολη που θα έχει τα παραπάνω σε υπερθετικό βαθμό. Μετά από 1-2 χρόνια, θα είσαι σχεδόν στην ίδια κατάσταση με το περιβάλλον σου. Θα πρέπει να συνεχίζεις να ζεις ταξιδεύονται και σίγουρα δε θα μπορείς/θες να το κάνεις (για) πάντα.
Τι επιλογές σου μένουν; Επιστροφή στη φύση… Κάποια κοινωνία με αργούς ρυθμούς, όχι οκνηρή, με σταθερά βήματα χωρίς να βιάζεται, χωρίς να πιέζεται και να πιέζει, χωρίς να άγχεται και να σε αγχώνει. Κάποια κοινωνία με φύση, με hot spots που θα σε βοηθούν να ηρεμείς και να αδειάζεις το μυαλό και όχι με hot spots που θα σου δίνουν ασύρματο internet για να παίρνεις τη δουλειά σου και το άγχος σου στο δρόμο.
Δεν μιλάω για επαρχία μιλάω για λιμάνια Σκανδιναβίας, για λίμνες Ελβετίας, για κάστρα Εδινβούργου, για μέρη που θα μπορείς να δραπευτεύεις. Θα μιλούσα για επαρχία αλλά δεν το ανοίγω καν το θέμα για να μην μπουν παράμετροι όπως “φιλοδοξίες” το παιχνίδι και ψαχνόμαστε.
Φυσικά, ακόμα κι αν επιλέξεις μια όμορφη περιοχή, με ένα μέρος στο οποίο θα ξεκουράζεται το σώμα και θα κάνει διαλείμματα η ψυχή, τίποτα δεν σου εξασφαλίζει ότι θα περνάς καλά. Ίσως όλα είναι στο μυαλό. Σίγουρα θα σου λείψει η Αθήνα με το Θησείο της.
Αν φύγουμε πάντως, εγώ θα αφιερώσω αυτό που ακολουθεί. Καλημέρες. Α, και χρόνια πολλά, ε.
Our time to leave... 