Ιστορίες από τη Βαρκελώνη και όχι μόνο (μέρος 2ο)

Συνέχεια εκ του προηγούμενου…

Πέμπτη στάση: Πορτογαλία: Braga – Porto – Aveiro. Τέλη Μαρτίου, το τέλος της δεύτερης εξεταστικής είναι πια γεγονός, έτσι αποφασίσαμε με τα πιο κοντινά μου άτομα από το πανεπιστήμιο να επισκεφτούμε την πατρίδα ενός καλού μας φίλου και συμφοιτητή. Το ταξίδι ήταν άψογα οργανωμένο από την πλευρά του: πρώτος προορισμός η ήσυχη πόλη Braga, γεμάτη με παλιά, καλοσυντηρισμένα κτίρια και πολύχρωμα λουλούδια στους δρόμους της.

Θέα της Braga από μία εκκλησία – μοναστήρι στην άκρη της πόλης

Αξέχαστο θα μου μείνει το γεύμα που μας παρείχαν οι γονείς του την τελευταία μέρα: η ατμόσφαιρα πολύ ζεστή, όλη η οικογένεια χαμογελαστή και καλοσυνάτη. Έτσι γευτήκαμε την πορτογαλέζικη κουζίνα (το πιο σημαντικό για μένα: επιτέλους σπιτικό φαγητό φτιαγμένο από χέρια μαμάς, το είχα πεθυμήσει τόσο!), μπόλικος, πολύ καλής ποιότητας, καφές μετά και πολύ μουσική, τραγουδώντας, παίζοντας πιάνο και διάφορα άλλα “περίεργα” όργανα που είχαν στο σπίτι τους.

Ήρθε ο καιρός να πάμε έπειτα στη βροχερή Porto, μέσω τρένου. Δυστυχώς ο καιρός μας τα χάλασε λίγο εκεί, ειδικά την πρώτη μέρα, ήμασταν αρκετά περιορισμένοι. Η ξενάγηση από τον Πορτογάλο ήταν όμως πέρα από πλήρης, μιας και είχε ζήσει εκεί πέντε χρόνια, για σπουδές.

Τα πολύχρωμα σπίτια της Πόρτο, σε αντίθεση με τον μουντό καιρό

Λεπτομέρεια: Πλακάκια στις όψεις των κτιρίων! (by Tim)

Έχω την επιθυμία να γράψω κι άλλα για την Πόρτο, αλλά δεν μου έρχεται στο μυαλό κάτι άλλο ξεχωριστό που να έζησα εκεί. Απλά η ίδια καλή παρέα που είμαστε στη Βαρκελώνη, σε ένα άλλο μέρος, με παρόμοιου είδους συζητήσεις και μουσικές αναζητήσεις.

Ο τόπος που γεννιέται το καταπληκτικό κρασί τους

Μια μέρα πριν γυρίσουμε Ισπανία είπαμε να κάνουμε μια παράκαμψη στο Aveiro: Μια μικρή πόλη που την γυρίσαμε όλη με τα πόδια μέσα σε δυο – τρεις μόλις ώρες. Συναντήσαμε κάτι γνωστούς της Κύπριας συμφοιτήτριάς μου, που είχαν πάει με εράσμους από τον Σεπτέμβρη και δε ήθελαν να ξεκολλήσουν από εκεί! Μας οδήγησαν σε ωραία μέρη, με αποκορύφωμα τη στάση για μια μπύρα σε ένα χωμένο μαγαζί – κανονικό μεγάλο διαμέρισμα, όπου κάθε δωμάτιο ήταν επιπλωμένο διαφορετικά. Η φαντασία του ιδιοκτήτη δεν είχε όρια!

Γόνδολες στο ποτάμι της πόλης Aveiro (by Lina)

Έκτη στάση: Νότια Ισπανία: Malaga – Ronda – Cordoba

Μιας και τα χρήματα που είχα κράτησει στην άκρη για ένα επιπλέον ταξίδι στην Αθήνα, τα ξόδεψα τον Φεβρουάριο που πήγα να ορκιστώ, αποφάσισα να μείνω Ισπανία για το Πάσχα. Έτσι έγινε και η κράτηση της πτήσης για Μάλαγα στην αρχή των διακοπών! Ο Ανδαλουσιανός συμφοιτητής μου μας προσκάλεσε στα μέρη του, για να νιώσουμε λίγο γνήσια Ισπανία! Στη Μάλαγα μας περίμεναν δύο φίλοι του που με τα αυτοκίνητά τους μας έκαναν μια μικρή ξενάγηση στη πόλη. Μύριζε τόσο Ελλάδα! Πολλές μονοκατοικίες με άσπρες και φούξια βοκαμβίλιες, ακρογιαλιές με κοφτερά βράχια και μερικές ψαροταβέρνες. Εκεί βρισκόταν και το σπίτι – μουσείο του Πικάσσο, αλλά έκανε τόση ζέστη που αντί να μπούμε μέσα, προτιμήσαμε να πάμε στη παραλία.

Θέα από το μπαλκόνι

Ο χρόνος κύλησε όμορφα, και όλα ήταν έτοιμα εκεί, για να γιορταστεί το Πάσχα. Η Semana Santa σε όλο της το μεγαλείο! Φυσικά δεν έλειπε και το στοιχείο του φλαμένκο στα νυχτερινά σοκάκια της πόλης, όπως και στην Cordoba επίσης, που πήγαμε πιο μετά. Ντόπιοι έτοιμοι να δημιουργήσουν μουσική, μόνο με τη φωνή και το χτύπημα των χεριών και των ποδιών τους… Αν είχαν και κιθάρα μαζί τους, ακόμα καλύτερα! Κι εμείς αφορμή ζητούσαμε, για να τους συνοδεύουμε.

Η μορφή των δρόμων της Ανδαλουσίας το Πάσχα (by Zack) – αποσπάσματα από Μάλαγα και Γρανάδα (μερικά από τα παιδιά πήγαν και εκεί)

Στο δρόμο μας προς Cordoba, σταματήσαμε για μισή μέρα περίπου στη Ronda: μια μικρή πόλη, χτισμένη στο χείλος του γκρεμού, με έντονο το στοιχείο των ταυρομαχιών. Εκεί έζησα και κάτι που δεν πρόκειται να συμβεί στη Βαρκελώνη: 4 άτομα φάγαμε 20 πάμφθηνα και γευστικότατα πιάτα tapas! (spacedyevest: Πανέμορφη η Ronda, βρέθηκα εκεί τον Αύγουστο του 2006)

Η πόλη που κοιτά στο άπειρο (by Jan)

Η πολύ επιβλητική γέφυρά τους

Αργά τη νύχτα φτάσαμε στη Cordoba. Η πρώτη εντύπωση: μία μεγάλη πόλη, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Στην αρχή νόμιζα πως δεν έχει να μου προσφέρει κάτι διαφορετικό, αλλά τις υπόλοιπες μέρες ευτυχώς κατάλαβα ότι είχα άδικο. Το αραβικό στοιχείο στο ιστορικό κέντρο της πόλης ήταν τόσο βαθύ! Δύο σταθμοί ήταν ιδιαίτεροι: πρώτος, ο μεγάλος καθεδρικός ναός τους, ένα μείγμα με ισλαμικά και καθολικά στοιχεία, παντρεμένα με τόσο περίεργο τρόπο. Πραγματικά ανατρίχιασα από το δέος που σου προκαλέι η τόση γεωμετρική απλότητα στο εσωτερικό του ισλαμικού μέρους.

Ο ορισμός της επιβλητικότητας στο ναό της Cordoba

Δεύτερος σταθμός, ένα χωμένο μαροκινό μαγαζάκι, μία όαση για ξεκούραση και καφέ με μουσική σε αραβικούς ρυθμούς.

Η παραγγελιά μας!

Τώρα επιτέλους επιστροφή στην Βαρκελώνη, για λίγη ξεκούραση που είναι τόσο απαραίτητη. Το καλοκαίρι δυστυχώς έχει εγκατασταθεί για τα καλά εδώ, ενώ μας περιμένουν άλλοι δύο μήνες ακόμα πιο σκληρής δουλειάς. Αλλά με καλή θέληση, όλα γίνονται!

Πάντα φοβόμουν ότι όσο γλαφυρός – παραστατικός και να προσπαθείς να είναι ο τρόπος που καταγράφεις κάποια γεγονότα από το παρελθόν, ποτέ δε θα μπορέσεις να αποτυπώσεις αυτό που πραγματικά αντιπροσωπεύουν μέσα σου. Αυτό ένιωσα και τώρα. Ίσως αυτό το “απερίγραπτο” να είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της “ζωής”.

υ.γ. 1: Ευχαριστώ όσους ανθρώπους με έχουν φιλοξενήσει στα μέρη που πηγαίνω, με αποτέλεσμα να ξοδέυω ελάχιστα για διαμονή. Προφανώς όλα είναι δανεικά, έρχεται το καλοκαίρι και η Ελλάδα…!

υ.γ 2: Ευχαριστώ τις πολύ φθηνές αεροπορικές εταιρίες (οι οποίες λείπουν από την Ελλάδα δυστυχώς), χωρίς αυτές δε θα μπορούσα να πάω πουθενά! :p

υ.γ 3: Ευχαριστώ τον Μανόλη που μου παραχώρησε λίγο από τον χώρο του σε αυτό το site και έτσι μπόρεσα να μοιραστώ τα παραπάνω μαζί σας! (Μανόλης: το timetoleave θα χαρεί να φιλοξενήσει και μελλοντικές σου ιστορίες 🙂)

Keep l(ea)iving !! 🙂

Read Full Post »

Ιστορίες από τη Βαρκελώνη και όχι μόνο (μέρος 1ο)

Η φίλη του timetoleave Κατερίνα αποφάσισε να γράψει για τις εμπειρίες της από τη Βαρκελώνη όπου ζει με αφορμή το μεταπτυχιακό πρόγραμμα στο οποίο φοιτά αλλά και τα ταξίδια της που έγιναν με αφετηρία την πρωτεύουσα της Καταλονίας και προορισμούς διάφορες πόλεις της Ευρώπης.

Βαρκελώνη, ξημερώματα Μ. Τετάρτης, κοντεύει 4, μισάνοιχτο το παράθυρο του δωματίου, για να μπαίνει λίγο το γλυκό (μισο-καλοκαιρινό) αεράκι. Είναι η απόλυτη αίσθηση γαλήνης ύστερα από την περσινή χρονιά στην Ελλάδα γεμάτη με έντονα ευχάριστα αλλά και τραγικά γεγονότα, αρκετά, για να αναθεωρήσεις πολλά πράγματα. Ίσως τελικά να χρειάζεται και αυτό πού και πού.

Η χρονιά που διανύουμε είναι μία από τις πιο γεμάτες της ζωής μου: ταξίδια, εμπειρίες, μουσική, διάβασμα, αφοσίωση επιτέλους στον επιστημονικό κλάδο που με ενδιέφερε πραγματικά, μέσα από το μεταπτυχιακό που κάνω. Όλα τόσο φανταστικά αλληλένδετα μεταξύ τους. Το χρονικό ξεκινά από τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε…

Στα ηχεία το τραγούδι “I can see clearly now” ερμηνευμένο με τον μοναδικό τρόπο τής, γνωστής μου για αρκετά χρόνια από το ωδείο, Μαρίνας – τώρα πρόσφατα έχει γίνει και πολύ δημοφιλής δημοφιλής στην Ελλάδα, λόγω της σειράς Steps!

Πρώτη στάση: Barcelona (και η αφετηρία των υπόλοιπων εξορμήσεών μου)! Η πόλη – ορισμός της πνευματικής κίνησης της Ισπανίας, και όχι μόνο: Φεστιβάλς κάθε είδους τέχνης, άνθρωποι που έχουν να πουν και να δώσουν, μουσική παντού, περίεργη αρχιτεκτονική, εναρμονισμένο δέσιμο του “παλιού” με το “μοντέρνο”…  Αρκετή υγρασία, πολλά στενά και βρώμικα σοκάκια στο ιστορικό κέντρο, πολλοί ντόπιοι που θέλουν να θεωρούν τους εαυτούς τους ξεκομμένους από την υπόλοιπη Ισπανία, πολλοί μετανάστες από νότια Αμερική κυρίως, που με οποιοδήποτε τρόπο προσπαθούν να ξετυλίγουν την κουλτούρα και τον πολιτισμό τους.

Θέα της πόλης από το όρος Τibidabo

Περισσότερες φωτογραφίες και ιστορίες μετά το άλμα…

Read Full Post »

Coming to America…

Πρώτη μου ανάρτηση στο blog αυτό – ευχαριστώ πολύ τους φίλους Δημήτρη, Λεωνίδα και Μανόλη που με έκαναν μέλος του timetoleave. Θέλω να ελπίζω ότι οι εμπειρίες μου θα έρθουν να προσθέσουν μια ωραία νότα και θα εμπλουτίσουν ευχάριστα το περιεχόμενό του.

Θα ξεκινήσω με το να συστηθώ στους αναγνώστες του timetoleave. Είμαι ο Θοδωρής, φοίτησα και εγώ όπως οι υπόλοιποι συν-bloggers στο Τμήμα Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών Αθήνας (γνωστό ως di) και έχοντας το πτυχίο πλέον στο χέρι μου, έχει έρθει και η δική μου ώρα να φύγω! Προορισμός: Η πόλη Santa Barbara στη μαγευτική California των Ηνωμένων Πολιτειών όπου φιλοξενείται το τρίτο σε παλαιότητα από τα campuses του University of California (UC) και όπου πηγαίνω για σπουδές σε διδακτορικό επίπεδο.

Αεροφωτογραφία του campus. Κατά πολλούς το πιο όμορφο
στην California, αν όχι σε όλη την Αμερική

Read Full Post »

Soundtracks of my life

Είναι τρίτη εβδομάδα μαθημάτων στη Βιέννη και η ζωή μου έχει αρχίζει επιτέλους να μπαίνει σε μία σειρά. Έχω πλέον εγκατασταθεί πλήρως, έχω σταθερό και κινητό, έχω internet (αν και λίγο σάπιο) και έχω κάνει βασικά ψώνια. Έχω γνωρίσει τους καθηγητές μου και κάποιους από τους συμφοιτητές μου, έχω ξεκινήσει τα πρώτα ομαδικά projects και έχω βάλει σε μία τάξη τις γραφειοκρατικές μου εκκρεμότητες. Τρώω και κοιμάμαι σε λογικές ώρες και δεν θέλω πια να βάλω τα κλάμματα με το παραμικρό πρόβλημα που συναντάω.

Όπως καταλαβαίνετε, η ζωή μου μπορεί να έχει αρχίσει να μπαίνει σε μία σειρά, αλλά οι τελευταίες 10 μέρες στάθηκαν κολασμένες. Υπήρξαν στιγμές που φρίκαρα με αυτά που άκουγα, στιγμές που απλά δεν καταλάβαινα τίποτα από αυτά που άκουγα, στιγμές που αναρωτιόμουν how the fuck am I going to have this done by next week!, στιγμές που πραγματικά αναρωτιόμουν τι σκατά κάνω εγώ εδώ πέρα. Υπήρξαν στιγμές που θέλησα τη μαμά μου, στιγμές που ένιωσα τους φίλους μου πιο αναγκαίους από ποτέ. Στιγμές που έφτασα να κλάψω από τα νεύρα, την αγανάκτηση και την ταυτόχρονη μοναξιά μου.

“Μα τι λες? Εσύ έλεγες ότι τη λατρεύεις τη Βιέννη, ότι όλα είναι τέλεια εκεί, ότι περιμένεις πώς και πώς να φύγεις από τη ζωή σου και ν’ αρχίσεις μία άλλη.” Well, easier said than done, I’m afraid.. Όσοι με ξέρετε έστω και ελάχιστα, γνωρίζετε πολύ καλά πόσο ενθουσιώδης είμαι με κάθε τι καινούριο και περιπετειώδες, και πόσο θα γούσταρα να μπορώ να σας πω, πόσο άψογα μου ήρθαν όλα και πόσο γαμάτα περνάω – να σας γράψω να ξεκουνηθείτε από τη βολική ρουτίνα της ζωής σας και να κάνετε νέες αρχές, αλλού, γιατί μόνο οι αρχές μετράνε.

Δεν είναι αλήθεια βέβαια, δε μετράνε μόνο οι αρχές, όλα μετράνε. Και η φυγή και η επιστροφή το ίδιο – και το ταξίδι καθ’ εαυτό.

Μα το θέμα μου ήταν άλλο!

Στους δρόμους της Αθήνας ήμουν οδηγός μα στους δρόμους της Βιέννης είμαι επιβάτης, και οι ώρες στα λεωφορεία, τα τραμ και τα μετρό τις πρώτες μέρες του πανικού επέβαλαν μουσική. Επιστρατεύτηκε λοιπόν για άλλη μια φορά το ηρωικό μου mp3 player, ένα Zen Nomad της Creative, μοντέλο του 2001 με 60άρι σκληρό δίσκο – μία γκουμούτσα που κατέχω και λατρεύω τα τελευταία 7 χρόνια 🙂 . Το υπέροχο αυτό κειμήλιο – πλεόν – της σύγχρονης τεχνολογίας περιέχει όλη τη μουσική που αγαπώ και έχω ξεδιαλέξει με μεράκι τα τελευταία χρόνια (περί τα 16 Gb) και τα τελευταία χρόνια παίζει αιωνίως στο shuffle συνδεδεμένο στο ηχοσύστημα του αυτοκινήτου μου.

Συνδεδεμένο τώρα σε ένα ζευγάρι καινούρια ακουστικά, το Zen κλήθηκε για άλλη μία φορά να ανελκύσει τα βουλιαγμένα καράβια μου, μα η κατάσταση δεν ήταν συνηθισμένη – ούτε το all you need is love, ούτε “εκείνη” του foidel, είχαν φυσικά τα φόντα να ανατρέπουν την πρωτόγνωρη ψυχική μου κατάπτωση, και έτσι το shuffle μετά από τόσο καιρό σύντομα απορρίφθηκε ως απλά επικίνδυνο.

Ανέλαβα δράση και καθάρισα την playlist όταν έτυχε να ακούσω φυρόι – τα τραγούδια φίλων που χρειαζόμουν απεγνωσμένα, μα δεν ήταν κοντά μου έστειλαν τη διάθεσή μου στον πάτο της και έτσι η ανάγκη για επιλεγμένα ακούσματα ήταν πλέον ξεκάθαρη. Σκέφτηκα λοιπόν καλά ψάχνοντας τη βάση και έβαλα να ακούσω το what if god was one of us.

To what if god was one of us είναι ένα από τα soundtracks της ζωής μου. Ο όρος είναι ξεκάθαρα προσωπικός, οπότε εξηγώ: Ένα τραγούδι που ανακαλύπτεις, συνήθως για δεύτερη φορά ή τρίτη φορά, και πιάνεις τον εαυτό σου, όχι μόνο να αποζητά να το ακούει συνεχώς στο repeat χωρίς ίχνος κούρασης, μα να νιώθει σα να μην παίζει απλά από το ηχοσύστημά του, μα από τον ίδιο τον κόσμο γύρω του, όταν οδηγάει τη νύχτα ή όταν περπατάει μόνος σκεπτόμενος τα πάντα ή τίποτα, ένα τραγούδι που νιώθεις ότι παίζει στο background της ζωής σου σαν σε ταινία, όπως στην αγαπημένη σκηνή με τον Hugh Grant στο Notting Hill, είναι ένα soundtrack της ζωής σου.

Τα soundtrack της ζωής μας δεν είναι απαραίτητα τα αγαπημένα μας τραγούδια, ούτε φυσικά τα τραγούδια που θεωρούμε πιο “σπουδαία” κατά διάφορες έννοιες. Δεν είναι μονάχα ένα ή δύο, αλλά δεν είναι πολλά – σίγουρα θα χωρούσαν σε ένα audio cd, όπως όλα τα soundtrack άλλωστε. Αν και ίσως δεν ταιριάζουν καν μεταξύ τους.

Και όταν είμαστε χάλια, μας θυμίζουν ότι είμαστε ακόμα εδώ.

Είμαι καλά σήμερα και σκοπεύω να είμαι καλύτερα αύριο, και σας ζητώ να μου πείτε για τα soundtracks της δικής σας ζωής 🙂

Read Full Post »

Crossroads

Οι προπτυχιακές σπουδές τελειώνουν, το πτυχίο πλησιάζει απειλητικά, και η ανάγκη να συλλάβω τι ακριβώς είναι αυτό που με φρικάρει αναζητά διεξόδους. Είναι η επιλογή του σωστού μεταπτυχιακού? Ελλάδας ή εξωτερικού? Ή μήπως, η επιλογή ανάμεσα σε δουλειά, μεταπτυχιακό, στρατό – φυγή? Ή μήπως, είναι απλά η ..επιλογή, αυτή καθ’εαυτή?

Καλώ σε ανταπόκριση για τις παρακάτω αγωνίες, και η ελπίδα μου θα πεθάνει τελευταία – μετά από όλες τις άλλες.

Read Full Post »