Τα ταξίδια του 2010 (μέρος 1ο)

Χρόνια και χρόνια τώρα τριγυρνώ… Τι νομίζετε; Μπρίκια κολλάμε σε αυτό το blog? Ενίοτε δηλαδή κολλάμε αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν ταξιδεύουμε εντωμεταξύ. Είναι πολλά πράγματα που θέλω να γράψω εδώ και καταλήγω να γράφω ελάχιστα. Σήμερα που δεν πήγα στη δουλειά επειδή είμαι άρρωστος θα μιλήσω για τα ταξίδια του 2010. Λίγες κουβέντες για διάφορα μέρη που επισκέφθηκα πέρυσι μαζί με συνοδευτικές φωτογραφίες μου. Μπορείτε να διαβάσετε την αντίστοιχη περυσινή ανασκόπηση εδώ.

Τρένα, λεωφορεία, αεροπλάνα, αυτοκίνητα και πλοία χρησιμοποιήθηκαν για τη μεταφορά του γράφοντος στα εκάστοτε μέρη. Πιστεύω δε πως η διαδρομή είναι κομμάτι του ταξιδιού και μπορεί να είναι από κουραστική μέχρι απολαυστική. Οι πτήσεις είναι συνήθως οι πιο κουραστικές και το 2010 βρέθηκα σε 19 από αυτές. Πώς γίνεται να είναι μονός αυτός ο αριθμός; Όλες οι εξηγήσεις μετά το άλμα:

Read Full Post »

Μόναχο 2006… Η επιστροφή..

• Ποιοι: 11 άτομα (παραλίγο 12 αλλά…μεγάλο θέμα), κάποιοι φίλοι, κάποιοι ζευγάρια, κάποιοι απλώς γνωστοί.
• Πότε: Εν μέσω μαθημάτων, εργασίων, άγχους, ταλαιπωρίας. 4 μέρες. 16 έως 19 Νοεμβρίου 2006.
• Γιατί: Έτσι, για πλάκα. Κυρίως επειδή κάποιοι συγγενείς μου είχαν ταξιδέψει στο Βερολίνο με φτηνά εισητήρια. Έτσι ψαχτήκαμε κι εμείς. Και προέκυψε Μόναχο.
• Πού: Euro Youth Hotel, κέντρο Μονάχου, δίπλα ακριβώς στον Hauptbahnhof. Εντυπώσεις: 7/10 (8.5/10 αν υπολογίσω τη χαμηλή τιμή των 20 ευρώ/βράδυ). Σχετικά καθαρό, παλιό κτίριο, μέσα στην “Munich China Town” με σχεδόν ανύπαρκτη εξυπηρέτηση.
• Εντυπώσεις:
  • Το Μόναχο έχει πάρα πάρα πολλούς Έλληνες, και ακόμα πιο πολλούς Γερμανούς που ξέρουν, έστω και στοιχειωδώς, ελληνικά.
  • Εντύπωση μου έκανε η γνωστή Marienplatz το Σάββατο το πρωί, που οι Γερμανοί δεν είχαν δουλειά, και οι, άδειοι τις άλλες μέρες, δρόμοι κατακλύζονταν από κόσμο που έμπαινε και έβγαινε σαν τρελός στα καταστήματα.
  • Συγκλονιστικό το Dachau, εμπειρία ζωής η επίσκεψη εκεί. Όμορφα διατηρημένο. Το μουσείο είχε πολλές πληροφορίες για τον επισκέπτη που είχε χρόνο και διάθεση να μάθει πράγματα. Εμείς δεν είχαμε χρόνο.
  • Το Γερμανικό Μουσείο Τεχνολογίας, ή όπως αλλιώς λέγεται, άλλαξε την άποψή μου για το πόσο βαρετά είναι τα μουσεία. 4 ώρες δεν ήταν σε καμμία περίπτωση αρκετές για να περιηγηθούμε σωστά, αλλά ήταν υπέρ-αρκετές για να κουραστούμε υπερβολικά πολύ. 4 όροφοι, όλοι γεμάτοι με σπουδαία τεχνολογικά επιτεύγματα, τα περισσότερα από τα οποία ήταν διαδραστικά. Πατάς κουμπί και ανάβει λαμπάκι, γυρνάς τροχό και παράγεται ρεύμα. Ωραία εμπειρία. Οι μακέτες των πλοίων,των αεροπλάνων, οι κατασκευές του νερού θα μείνουν στο μυαλό μου. Ο πιο βαρετός τομέας ήταν της …πληροφορικής. Τελείως ξενέρωτος. Κάτι κουμπάκια είχε που τα πατούσες και έβλεπες πώς μετακινούνται τα bits, ή πώς γίνεται η πολυπλεξία.
  • Οι πεζόδρομοι του Μονάχου τη νύχτα. Λίγος κόσμος, γύρω από αρκετούς μουσικάντιδες, που άλλοτε τους λυπόμουν και άλλοτε γελούσα μαζί τους.
  • Δίψα. Νερό μετά τις 8 το βράδυ δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Τα πάντα κλειστά, περίπτερα πουθενά, κάποιοι Έλληνες να τριγυρνούν. Ή το Μόναχο έχει τελείως βαρετή νυχτερινή ζωή ή εμείς δεν την ανακαλύψαμε.
  • Μπύρα: Άλλοτε ζεστή και ξεθυμασμένη, άλλοτε σερβιρισμένη από νευριασμένο Γερμανό σερβιτόρο, άλλοτε μέτρια. Στην Αθήνα έχουμε πολύ καλύτερες μπυραρίες, πολύ πιο κοντά στο γούστο μου.
  • Δρόμοι άδειοι, ησυχία, θέσεις για παρκάρισμα κενές, καμμία κόρνα και κανένας εκνευρισμός στους δρόμους. Παντού BMW, Mercedes, VW, Audi. Μια αξιοζήλευτη γαλήνη, που μας λείπει εδώ. Οι δρόμοι του Μονάχου είναι πεντακάθαροι, τους “ενοχλούν” μόνο τα κίτρινα φύλλα που πέφτουν από τα δέντρα. Αξέχαστες εικόνες.

Read Full Post »