Ιστορίες από τη Βαρκελώνη και όχι μόνο (μέρος 1ο)

Η φίλη του timetoleave Κατερίνα αποφάσισε να γράψει για τις εμπειρίες της από τη Βαρκελώνη όπου ζει με αφορμή το μεταπτυχιακό πρόγραμμα στο οποίο φοιτά αλλά και τα ταξίδια της που έγιναν με αφετηρία την πρωτεύουσα της Καταλονίας και προορισμούς διάφορες πόλεις της Ευρώπης.

Βαρκελώνη, ξημερώματα Μ. Τετάρτης, κοντεύει 4, μισάνοιχτο το παράθυρο του δωματίου, για να μπαίνει λίγο το γλυκό (μισο-καλοκαιρινό) αεράκι. Είναι η απόλυτη αίσθηση γαλήνης ύστερα από την περσινή χρονιά στην Ελλάδα γεμάτη με έντονα ευχάριστα αλλά και τραγικά γεγονότα, αρκετά, για να αναθεωρήσεις πολλά πράγματα. Ίσως τελικά να χρειάζεται και αυτό πού και πού.

Η χρονιά που διανύουμε είναι μία από τις πιο γεμάτες της ζωής μου: ταξίδια, εμπειρίες, μουσική, διάβασμα, αφοσίωση επιτέλους στον επιστημονικό κλάδο που με ενδιέφερε πραγματικά, μέσα από το μεταπτυχιακό που κάνω. Όλα τόσο φανταστικά αλληλένδετα μεταξύ τους. Το χρονικό ξεκινά από τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε…

Στα ηχεία το τραγούδι “I can see clearly now” ερμηνευμένο με τον μοναδικό τρόπο τής, γνωστής μου για αρκετά χρόνια από το ωδείο, Μαρίνας – τώρα πρόσφατα έχει γίνει και πολύ δημοφιλής δημοφιλής στην Ελλάδα, λόγω της σειράς Steps!

Πρώτη στάση: Barcelona (και η αφετηρία των υπόλοιπων εξορμήσεών μου)! Η πόλη – ορισμός της πνευματικής κίνησης της Ισπανίας, και όχι μόνο: Φεστιβάλς κάθε είδους τέχνης, άνθρωποι που έχουν να πουν και να δώσουν, μουσική παντού, περίεργη αρχιτεκτονική, εναρμονισμένο δέσιμο του “παλιού” με το “μοντέρνο”…  Αρκετή υγρασία, πολλά στενά και βρώμικα σοκάκια στο ιστορικό κέντρο, πολλοί ντόπιοι που θέλουν να θεωρούν τους εαυτούς τους ξεκομμένους από την υπόλοιπη Ισπανία, πολλοί μετανάστες από νότια Αμερική κυρίως, που με οποιοδήποτε τρόπο προσπαθούν να ξετυλίγουν την κουλτούρα και τον πολιτισμό τους.

Θέα της πόλης από το όρος Τibidabo

Περισσότερες φωτογραφίες και ιστορίες μετά το άλμα…

Read Full Post »

Μόναχο 2006… Η επιστροφή..

• Ποιοι: 11 άτομα (παραλίγο 12 αλλά…μεγάλο θέμα), κάποιοι φίλοι, κάποιοι ζευγάρια, κάποιοι απλώς γνωστοί.
• Πότε: Εν μέσω μαθημάτων, εργασίων, άγχους, ταλαιπωρίας. 4 μέρες. 16 έως 19 Νοεμβρίου 2006.
• Γιατί: Έτσι, για πλάκα. Κυρίως επειδή κάποιοι συγγενείς μου είχαν ταξιδέψει στο Βερολίνο με φτηνά εισητήρια. Έτσι ψαχτήκαμε κι εμείς. Και προέκυψε Μόναχο.
• Πού: Euro Youth Hotel, κέντρο Μονάχου, δίπλα ακριβώς στον Hauptbahnhof. Εντυπώσεις: 7/10 (8.5/10 αν υπολογίσω τη χαμηλή τιμή των 20 ευρώ/βράδυ). Σχετικά καθαρό, παλιό κτίριο, μέσα στην “Munich China Town” με σχεδόν ανύπαρκτη εξυπηρέτηση.
• Εντυπώσεις:
  • Το Μόναχο έχει πάρα πάρα πολλούς Έλληνες, και ακόμα πιο πολλούς Γερμανούς που ξέρουν, έστω και στοιχειωδώς, ελληνικά.
  • Εντύπωση μου έκανε η γνωστή Marienplatz το Σάββατο το πρωί, που οι Γερμανοί δεν είχαν δουλειά, και οι, άδειοι τις άλλες μέρες, δρόμοι κατακλύζονταν από κόσμο που έμπαινε και έβγαινε σαν τρελός στα καταστήματα.
  • Συγκλονιστικό το Dachau, εμπειρία ζωής η επίσκεψη εκεί. Όμορφα διατηρημένο. Το μουσείο είχε πολλές πληροφορίες για τον επισκέπτη που είχε χρόνο και διάθεση να μάθει πράγματα. Εμείς δεν είχαμε χρόνο.
  • Το Γερμανικό Μουσείο Τεχνολογίας, ή όπως αλλιώς λέγεται, άλλαξε την άποψή μου για το πόσο βαρετά είναι τα μουσεία. 4 ώρες δεν ήταν σε καμμία περίπτωση αρκετές για να περιηγηθούμε σωστά, αλλά ήταν υπέρ-αρκετές για να κουραστούμε υπερβολικά πολύ. 4 όροφοι, όλοι γεμάτοι με σπουδαία τεχνολογικά επιτεύγματα, τα περισσότερα από τα οποία ήταν διαδραστικά. Πατάς κουμπί και ανάβει λαμπάκι, γυρνάς τροχό και παράγεται ρεύμα. Ωραία εμπειρία. Οι μακέτες των πλοίων,των αεροπλάνων, οι κατασκευές του νερού θα μείνουν στο μυαλό μου. Ο πιο βαρετός τομέας ήταν της …πληροφορικής. Τελείως ξενέρωτος. Κάτι κουμπάκια είχε που τα πατούσες και έβλεπες πώς μετακινούνται τα bits, ή πώς γίνεται η πολυπλεξία.
  • Οι πεζόδρομοι του Μονάχου τη νύχτα. Λίγος κόσμος, γύρω από αρκετούς μουσικάντιδες, που άλλοτε τους λυπόμουν και άλλοτε γελούσα μαζί τους.
  • Δίψα. Νερό μετά τις 8 το βράδυ δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Τα πάντα κλειστά, περίπτερα πουθενά, κάποιοι Έλληνες να τριγυρνούν. Ή το Μόναχο έχει τελείως βαρετή νυχτερινή ζωή ή εμείς δεν την ανακαλύψαμε.
  • Μπύρα: Άλλοτε ζεστή και ξεθυμασμένη, άλλοτε σερβιρισμένη από νευριασμένο Γερμανό σερβιτόρο, άλλοτε μέτρια. Στην Αθήνα έχουμε πολύ καλύτερες μπυραρίες, πολύ πιο κοντά στο γούστο μου.
  • Δρόμοι άδειοι, ησυχία, θέσεις για παρκάρισμα κενές, καμμία κόρνα και κανένας εκνευρισμός στους δρόμους. Παντού BMW, Mercedes, VW, Audi. Μια αξιοζήλευτη γαλήνη, που μας λείπει εδώ. Οι δρόμοι του Μονάχου είναι πεντακάθαροι, τους “ενοχλούν” μόνο τα κίτρινα φύλλα που πέφτουν από τα δέντρα. Αξέχαστες εικόνες.

Read Full Post »