Αγαπώ τα αεροπλάνα. Δεν είναι το αγαπημένο μου μέσο μεταφοράς. Προτιμώ για παράδειγμα το τρένο ή το καράβι. Αλλά τα αεροπλάνα πετούν γρήγορα. Είναι ίσως η πιο εντυπωσιακή τεχνολογία που εφευρέθηκε ποτέ από τον άνθρωπο και χρησιμοποιείται από το ευρύ κοινό σε συνεχή βάση. Μας επιτρέπουν να ταξιδέψουμε σε μακρινά μέρη που άλλες εποχές θα ήταν ενδεχομένως προσβάσιμα μετά από θαλασσοταραχή μηνών. Αν είναι και Airbus ακόμα καλύτερα. Θα έχω λίγο χώρο για τα γόνατά μου και δε θα στριφογυρίζω σε όλο το ταξίδι όπως μου συμβαίνει στα Boeing αεροσκάφη που πετούν στην Ευρώπη.
Αγαπώ και τα αεροδρόμια. Κοιτώντας ψηλά τις οθόνες βλέπεις όλα τα μέρη του κόσμου που σε περιμένουν να τα επισκεφθείς. Συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι σε έναν κόμβο που συντελείται μια πολυπολιτισμική πανδαισία. Δυστυχώς, τίποτα στη ζωή δεν είναι ρόδινο. Αν ταξιδεύεις θεωρείσαι τρομοκράτης εκτός αν αποδείξεις το αντίθετο μέσω ενός ταλαίπωρου τελετουργικού: να είσαι στο αεροδρόμιο δύο ώρες πριν, να δώσεις τη βαλίτσα σου περιμένοντας σε μια τεράστια ουρά (ακόμα και αν έχεις baggage drop off, σε μια ουρά θα περιμένεις), 45 λεπτά πριν από την πτήση σου να ξεφορτωθείς το μπουκάλι νερό γιατί είναι υγρό και ως γνωστόν (?) ουσίες σε υγρή μορφή είναι πρωτογενές υλικό για την κατασκευή βόμβας, να περάσεις από εξονυχιστικό και ενίοτε εξευτελιστικό έλεγχο, να βγάλεις το λάπτοπ από την τσάντα σου, να ανοίξεις το καπάκι μπροστά στους ανθρώπους ασφαλείας, να ξαναβάλεις τη ζώνη σου πριν σου πέσει το παντελόνι, να φυλάξεις όλα τα προσωπικά σου αντικείμενα που είναι σκορπισμένα σε 3 πλαστικές λεκάνες, να πάρεις τη χειραποσκευή σου και το μπουφάν σου και να κατευθυνθείς στην πύλη επιβίβασης (αφού σταματήσεις να αγοράσεις ένα μπουκάλι νερό). Όμως σήμερα δε θα σας μιλήσω άλλο γι αυτό. Η συνέχεια μετά το άλμα. (more…)
Our time to leave... 