Πάσχα 2008

Καλημέρα παντού.. Είναι 3:36, νύχτα Μ.Σαββάτου προς Κυριακή του Πάσχα. Οι δύο φίλοι μου είναι μαζί, στο σπίτι ενός τρίτου φίλου, η κοπέλα μου είναι στο χωριό της, οι δύο άλλοι φίλοι μου με τις οικογένειές τους, και οι υπόλοιποι γνωστοί μου δεν έχω ιδέα.. Εγώ είμαι στο χωριό, χαζεύω τηλεόραση, και ακούω μουσική. Ωραία τραγούδια, “Αν υπάρχει λόγος”, “Νύχτωσε νύχτα”, κτλ..

Απόψε χαραμίσαμε λίγη ζωή ακόμη…

Ο railduck λέει ότι δεν ποστάρω συχνά, και ότι τα τελευταία μου ποστ ήταν άψυχα και καθόλου “εγώ”. Αλλά δεν το λέει με παράπονο. Απλώς το σχολιάζει. Όντως, δεν ποστάρω συχνά. Δεν ξέρω γιατί δεν ποστάρω συχνά. Πάντως δεν είναι επειδή βαριέμαι, ούτε επειδή δεν έχω χρόνο. Και δε ζητάω συγγνώμη. Αυτό μου αρέσει στην παρέα αυτή. Βρήκαμε ένα χώρο να γράφουμε, όποτε θέλουμε, ό,τι θέλουμε, όπως θέλουμε. Κανείς δε μας διαβάζει. Και κανείς από τους τρεις δεν ξέρει ακριβώς γιατί γράφουμε. Τον έχουμε σαν καταφύγιο μάλλον αυτό το χώρο. Timetoleave λέει. Μπα.. Δεν είναι και τόσο time to leave μάλλον. Φοβάμαι να φύγω. Όποιος φεύγει όταν το θέλει είναι μάγκας. Το πρόβλημα στην παρέα είναι το εξής: Έχουμε έναν αισιόδοξο, έναν απαισιόδοξο, και ένα ματαιόδοξο. Οι δύο τελευταίοι δε θα κουνηθούν μόνοι τους. Ο αισιόδοξος πρέπει να πιάσει δουλειά εδώ γύρω, πρέπει να τους κουνήσει. Κάλεσμα είναι αυτό. Πρέπει να φεύγεις όταν το θέλεις. Κι ας φοβάσαι τι θα βρεις εκεί που θα πας. Όποιος φεύγει όταν το θέλει είναι μάγκας.

Μη γυρίσεις, τίποτα μη ζητήσεις…

Έχουν πλάκα τα σαφάρια. Δεν έχουν καθόλου πλάκα τα σαφάρια. Να πάμε πάλι σαφάρι. Όχι, να μην πάμε πάλι. Πήγαμε σαφάρι στην Αθήνα και σκεφτήκαμε. Είχαμε και μουσική. Πολύ ωραία μουσική. Πάρα πολλά τραγούδια δεμένα με πάρα πολλές σκέψεις. Τη μουσική την ετοιμάζαμε ένα μήνα. Ψέμματα. Μία μέρα την ετοιμάζαμε. Τη μουσική τελικά δεν την ακούσαμε καθόλου. Μιλούσαμε, και δεν προλαβαίναμε να πούμε τα πάντα. Είχαν νόημα αυτά που λέγαμε. Μουσική ακούσαμε μόνο όταν ο ένας ήταν απασχολημένος και ο άλλος άλλαζε τραγούδια. Πολύς πάγος και πάντα σπάει λίγο πριν το τέλος. Δεν προλάβαμε να πούμε τα πάντα. Θα τα πούμε μια άλλη φορά. Ίσως στο επόμενο σαφάρι. Να μην πάμε πάλι σαφάρι…

Μα απ’ όλα περισσότερο αυτό που με πειράζει, είναι την απουσία σου πως πάω να συνηθίσω…

Read Full Post »

Η ελένη και τα 24α γενέθλια

Σαν τίτλος μονόπρακτου του Ευγένιου Τριβιζά ακούγεται. Γιατί όχι?

Πριν μια βδομάδα πάτησα τα 24. Ελάχιστα με απασχόλησε η αύξηση του counter – ανέκαθεν ήμουν ο τρελός της παρέας που δεν τον ένοιαζε που μεγαλώνει. Τα υπαρξιακά μου τα περνούσα πάντα σε ανύποπτες φάσεις, και ανεξάρτητα από ηλικιακές μεταβολές. Μα αυτή τη φορά συνέπεσαν χρονικά, και έτσι αυτή η καταχώρηση έχει μεταξύ άλλων στόχο να διαλύσει τις όποιες ανυπόστατες υποψίες, ξεκαθαρίζοντας πως συσχετίσεις ανάμεσα στην κακή μου διάθεση και την αύξηση του δηλωτικού της ηλικίας μου δεν είναι παρά εντελώς και ολοκληρωτικά συμπτωματικές.

Την Ελένη τη γνώρισα 3 μέρες πριν τα γενέθλιά μου. Ήταν Τετάρτη, τελευταία Τετάρτη πριν ξεκινήσουν οι διακοπές του πάσχα. Ήρθαμε σε επαφή εντελώς τυχαία για μια έρευνα που κάνει στα πλαίσια του μεταπτυχιακού της. Εθελοντές έψαχναν, και η έμφυτη τάση μου να χώνομαι όταν ψιλοβαριέμαι, με οδήγησε πιστά. Αν ήξερα..

Read Full Post »

Διπρόσωπη μοίρα..

Όμορφος κόσμος ηθικός, αγγελικά πλασμένος, αιώνες παλεύει για την ισότητα όλων – πόσο μάλλον όσων μόλις γεννήθηκαν και καμια σωστή για λανθασμένη επιλογή επρόλαβαν να κάμουν..

Μα ποιον πάμε να γελάσουμε? Ισότητα χωρίς εξίσωση, χωρίς στυγνή ομοιομορφία στη σκέψη, την έκφραση και τη ζωή, ποιος τη φαντάστηκε, και πώς? Αυτόματη η γέννηση της αντίφασης σε έναν κόσμο ισότητας, όπου η διαφορετικότητα αντιμετωπίζεται άνισα..

Ένας κόσμος ισότητας είναι ένας κόσμος παντού ίδιος, που για ανόμοιους με το λοιπό σύνολο ανθρώπους μόνο ίσος δεν μπορεί να σταθεί. Ένας κόσμος που δε έχει νόημα καν να τον ταξιδέψεις, γιατί τον έχεις ήδη δει. Ένας κόσμος από τον οποίο να φύγεις, δεν μπορείς – ένας παράδεισος, ίσως, μα δίχως έξοδο κινδύνου.

Κάθε άλλο παρά κόσμος ισότητας αυτός που ζούμε, βέβαια, και να η τρανταχτή απόδειξη μιας μοίρας διπρόσωπης, που αν είχε γεννήσει τη Λάλι (διαβάστε) στη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο ή την Αθήνα, θα της είχε προσφέρει τη ζωή (και αν) του φρικιού και του λάθους τη φύσης. Να όμως που στον άνισο κόσμο μας, ένα τέτοιο παιδί ίσως και να βρήκε τον τόπο του. Ίσως και να ζήσει ευτυχισμένο – τουλάχιστον δεν του στερήθηκε η πιθανότητα πριν ακόμα ανοίξει τα μάτια του.

Ιδεαλιστής, ανισόρροπος, καλά-τι-κάθεται-και-μας-λέει. Λέξεις και φράσεις που εύκολα ποντάρω πως διέσχισαν το νου σας, τώρα δα. Μα διαβάστε λίγο πίσω από αυτά που σας γράφω και σκεφτείτε – πώς τον θέλετε τον κόσμο σας, ίσο και δίκαιο και ίδιο ή ποικιλόμορφο και πολύπλοκο και τρελιάρη και ..έτοιμο να στεγάσει κάθε ψυχή, κάπου στον κόρφο του, αρκεί κι αυτή να τον ψάξει λίγο. Να μην εγκλωβιστεί σε έναν τόπο, να γυρίσει, να μυρίσει, να μάθει, να διαλέξει.

..ή και να είναι λίγο τυχερή, σαν τη μικρούλα Ινδή θεά.

Read Full Post »