Ιστορίες από τη Βαρκελώνη και όχι μόνο (μέρος 1ο)

Η φίλη του timetoleave Κατερίνα αποφάσισε να γράψει για τις εμπειρίες της από τη Βαρκελώνη όπου ζει με αφορμή το μεταπτυχιακό πρόγραμμα στο οποίο φοιτά αλλά και τα ταξίδια της που έγιναν με αφετηρία την πρωτεύουσα της Καταλονίας και προορισμούς διάφορες πόλεις της Ευρώπης.

Βαρκελώνη, ξημερώματα Μ. Τετάρτης, κοντεύει 4, μισάνοιχτο το παράθυρο του δωματίου, για να μπαίνει λίγο το γλυκό (μισο-καλοκαιρινό) αεράκι. Είναι η απόλυτη αίσθηση γαλήνης ύστερα από την περσινή χρονιά στην Ελλάδα γεμάτη με έντονα ευχάριστα αλλά και τραγικά γεγονότα, αρκετά, για να αναθεωρήσεις πολλά πράγματα. Ίσως τελικά να χρειάζεται και αυτό πού και πού.

Η χρονιά που διανύουμε είναι μία από τις πιο γεμάτες της ζωής μου: ταξίδια, εμπειρίες, μουσική, διάβασμα, αφοσίωση επιτέλους στον επιστημονικό κλάδο που με ενδιέφερε πραγματικά, μέσα από το μεταπτυχιακό που κάνω. Όλα τόσο φανταστικά αλληλένδετα μεταξύ τους. Το χρονικό ξεκινά από τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε…

Στα ηχεία το τραγούδι “I can see clearly now” ερμηνευμένο με τον μοναδικό τρόπο τής, γνωστής μου για αρκετά χρόνια από το ωδείο, Μαρίνας – τώρα πρόσφατα έχει γίνει και πολύ δημοφιλής δημοφιλής στην Ελλάδα, λόγω της σειράς Steps!

Πρώτη στάση: Barcelona (και η αφετηρία των υπόλοιπων εξορμήσεών μου)! Η πόλη – ορισμός της πνευματικής κίνησης της Ισπανίας, και όχι μόνο: Φεστιβάλς κάθε είδους τέχνης, άνθρωποι που έχουν να πουν και να δώσουν, μουσική παντού, περίεργη αρχιτεκτονική, εναρμονισμένο δέσιμο του “παλιού” με το “μοντέρνο”…  Αρκετή υγρασία, πολλά στενά και βρώμικα σοκάκια στο ιστορικό κέντρο, πολλοί ντόπιοι που θέλουν να θεωρούν τους εαυτούς τους ξεκομμένους από την υπόλοιπη Ισπανία, πολλοί μετανάστες από νότια Αμερική κυρίως, που με οποιοδήποτε τρόπο προσπαθούν να ξετυλίγουν την κουλτούρα και τον πολιτισμό τους.

Θέα της πόλης από το όρος Τibidabo

Περισσότερες φωτογραφίες και ιστορίες μετά το άλμα…

Read Full Post »

Soundtracks of my life

Είναι τρίτη εβδομάδα μαθημάτων στη Βιέννη και η ζωή μου έχει αρχίζει επιτέλους να μπαίνει σε μία σειρά. Έχω πλέον εγκατασταθεί πλήρως, έχω σταθερό και κινητό, έχω internet (αν και λίγο σάπιο) και έχω κάνει βασικά ψώνια. Έχω γνωρίσει τους καθηγητές μου και κάποιους από τους συμφοιτητές μου, έχω ξεκινήσει τα πρώτα ομαδικά projects και έχω βάλει σε μία τάξη τις γραφειοκρατικές μου εκκρεμότητες. Τρώω και κοιμάμαι σε λογικές ώρες και δεν θέλω πια να βάλω τα κλάμματα με το παραμικρό πρόβλημα που συναντάω.

Όπως καταλαβαίνετε, η ζωή μου μπορεί να έχει αρχίσει να μπαίνει σε μία σειρά, αλλά οι τελευταίες 10 μέρες στάθηκαν κολασμένες. Υπήρξαν στιγμές που φρίκαρα με αυτά που άκουγα, στιγμές που απλά δεν καταλάβαινα τίποτα από αυτά που άκουγα, στιγμές που αναρωτιόμουν how the fuck am I going to have this done by next week!, στιγμές που πραγματικά αναρωτιόμουν τι σκατά κάνω εγώ εδώ πέρα. Υπήρξαν στιγμές που θέλησα τη μαμά μου, στιγμές που ένιωσα τους φίλους μου πιο αναγκαίους από ποτέ. Στιγμές που έφτασα να κλάψω από τα νεύρα, την αγανάκτηση και την ταυτόχρονη μοναξιά μου.

“Μα τι λες? Εσύ έλεγες ότι τη λατρεύεις τη Βιέννη, ότι όλα είναι τέλεια εκεί, ότι περιμένεις πώς και πώς να φύγεις από τη ζωή σου και ν’ αρχίσεις μία άλλη.” Well, easier said than done, I’m afraid.. Όσοι με ξέρετε έστω και ελάχιστα, γνωρίζετε πολύ καλά πόσο ενθουσιώδης είμαι με κάθε τι καινούριο και περιπετειώδες, και πόσο θα γούσταρα να μπορώ να σας πω, πόσο άψογα μου ήρθαν όλα και πόσο γαμάτα περνάω – να σας γράψω να ξεκουνηθείτε από τη βολική ρουτίνα της ζωής σας και να κάνετε νέες αρχές, αλλού, γιατί μόνο οι αρχές μετράνε.

Δεν είναι αλήθεια βέβαια, δε μετράνε μόνο οι αρχές, όλα μετράνε. Και η φυγή και η επιστροφή το ίδιο – και το ταξίδι καθ’ εαυτό.

Μα το θέμα μου ήταν άλλο!

Στους δρόμους της Αθήνας ήμουν οδηγός μα στους δρόμους της Βιέννης είμαι επιβάτης, και οι ώρες στα λεωφορεία, τα τραμ και τα μετρό τις πρώτες μέρες του πανικού επέβαλαν μουσική. Επιστρατεύτηκε λοιπόν για άλλη μια φορά το ηρωικό μου mp3 player, ένα Zen Nomad της Creative, μοντέλο του 2001 με 60άρι σκληρό δίσκο – μία γκουμούτσα που κατέχω και λατρεύω τα τελευταία 7 χρόνια 🙂 . Το υπέροχο αυτό κειμήλιο – πλεόν – της σύγχρονης τεχνολογίας περιέχει όλη τη μουσική που αγαπώ και έχω ξεδιαλέξει με μεράκι τα τελευταία χρόνια (περί τα 16 Gb) και τα τελευταία χρόνια παίζει αιωνίως στο shuffle συνδεδεμένο στο ηχοσύστημα του αυτοκινήτου μου.

Συνδεδεμένο τώρα σε ένα ζευγάρι καινούρια ακουστικά, το Zen κλήθηκε για άλλη μία φορά να ανελκύσει τα βουλιαγμένα καράβια μου, μα η κατάσταση δεν ήταν συνηθισμένη – ούτε το all you need is love, ούτε “εκείνη” του foidel, είχαν φυσικά τα φόντα να ανατρέπουν την πρωτόγνωρη ψυχική μου κατάπτωση, και έτσι το shuffle μετά από τόσο καιρό σύντομα απορρίφθηκε ως απλά επικίνδυνο.

Ανέλαβα δράση και καθάρισα την playlist όταν έτυχε να ακούσω φυρόι – τα τραγούδια φίλων που χρειαζόμουν απεγνωσμένα, μα δεν ήταν κοντά μου έστειλαν τη διάθεσή μου στον πάτο της και έτσι η ανάγκη για επιλεγμένα ακούσματα ήταν πλέον ξεκάθαρη. Σκέφτηκα λοιπόν καλά ψάχνοντας τη βάση και έβαλα να ακούσω το what if god was one of us.

To what if god was one of us είναι ένα από τα soundtracks της ζωής μου. Ο όρος είναι ξεκάθαρα προσωπικός, οπότε εξηγώ: Ένα τραγούδι που ανακαλύπτεις, συνήθως για δεύτερη φορά ή τρίτη φορά, και πιάνεις τον εαυτό σου, όχι μόνο να αποζητά να το ακούει συνεχώς στο repeat χωρίς ίχνος κούρασης, μα να νιώθει σα να μην παίζει απλά από το ηχοσύστημά του, μα από τον ίδιο τον κόσμο γύρω του, όταν οδηγάει τη νύχτα ή όταν περπατάει μόνος σκεπτόμενος τα πάντα ή τίποτα, ένα τραγούδι που νιώθεις ότι παίζει στο background της ζωής σου σαν σε ταινία, όπως στην αγαπημένη σκηνή με τον Hugh Grant στο Notting Hill, είναι ένα soundtrack της ζωής σου.

Τα soundtrack της ζωής μας δεν είναι απαραίτητα τα αγαπημένα μας τραγούδια, ούτε φυσικά τα τραγούδια που θεωρούμε πιο “σπουδαία” κατά διάφορες έννοιες. Δεν είναι μονάχα ένα ή δύο, αλλά δεν είναι πολλά – σίγουρα θα χωρούσαν σε ένα audio cd, όπως όλα τα soundtrack άλλωστε. Αν και ίσως δεν ταιριάζουν καν μεταξύ τους.

Και όταν είμαστε χάλια, μας θυμίζουν ότι είμαστε ακόμα εδώ.

Είμαι καλά σήμερα και σκοπεύω να είμαι καλύτερα αύριο, και σας ζητώ να μου πείτε για τα soundtracks της δικής σας ζωής 🙂

Read Full Post »

Πανσέληνος, έκλειψη, βουνό, φωτιά.

Καλησπέρα και πάλι. Τρίπολη εδώ. Είμαι στο σπίτι, και περιμένω την παρέα μου για να πάμε στην κορυφή του βουνού να ανάψουμε φωτιά. Απόψε, 16/8/2008 λένε έχει το πιο φωτεινό φεγγάρι του χρόνου, αυγουστιάτικη πανσέληνος. Και η ειρωνία; Έχει έκλειψη, για να μην το δούμε. Δεν πειράζει, δεν κολλάμε, θα πάμε στην κορυφή όπως κάθε χρόνο, θα βρούμε τα ξύλα που μαζεύαμε όλη μέρα (sorry παίδες που δε βοήθησα), θα παλέψουμε για αρκετή ώρα όπως φαίνεται με τον αέρα, γιατί έχει μπόλικο, και θα καταφέρουμε να ανάψουμε τη φωτιά μας. Πώς το ξέρω; Ε, κάθε χρόνο καταφέρνουμε. Φέτος είμαστε πιο πολλοί από τις άλλες φορές, παράδοξο αν σκεφτεί κανείς ότι μεγαλώνοντας σκορπίζουμε. Ίσως η περσινή επιτυχία να έφτασε στα πέρατα της γης, αν αναλογιστεί κανείς ότι φέτος έχουμε παιδιά από το χωριό μας που μένουν μόνιμα στην Αυστραλία ή στις Η.Π.Α. Ναι καλά, απλώς έτυχε να είναι εδώ απόψε.

Read Full Post »

The music and the misery

What came first? The music or the misery?

Με την πρόταση αυτή ανοίγει ο John Cusack το υπέροχο High Fidelity του Stephen Frears, και συνεχίζει:

People worry about kids playing with guns, or watching violent videos, that some sort of culture of violence will take them over. Nobody worries about kids listening to thousands, literally thousands of songs about heartbreak, rejection, pain, misery and loss. Did I listen to pop music because I was miserable? Or was I miserable because I listened to pop music?

Read Full Post »