Σειρά μου να ξεσκονίσω ξανά την σκονισμένη αυτή γωνιά του Web. Ήθελα καιρό να το κάνω, αλλά όσο πιο πολύ σκόνη μάζευε το blog, τόσο πιο δύσκολο μου ήταν να πάρω την απόφαση να το φυσήξω. Περίμενα κάποιον άλλο φυγά να το κάνει, αλλά είναι όλοι απασχολημένοι εκεί που είναι.
Θα μου πεις, “Τελικά ρε Πάνο τι άλλαξε και κάνεις εσύ το πρώτο βήμα?”. “Φεύγω” θα σου απαντήσω και δεν γίνεται να φύγεις χωρίς να περάσεις εδώ πρώτα. Να βαλσαμώσεις σκέψεις και συναισθήματα, τα οποία θα τα διαβάσεις χρόνια αργότερα και θα δεις τι σκεφτόσουν για το μέλλον, πως τελικά κατέληξαν τα πράγματα και τι λάθος υπολογισμούς έκανες. Και είναι αλήθεια πως αυτό το κατάλαβα όταν πρόσφατα διάβασα το post μου που ανέβασα πριν ανέβω στην Γενεύη. Διάβασα έναν τόσο ενθουσιασμένο Πάνο, έναν Πάνο που ήταν αποφασισμένος πως δεν θα επέστρεφε ποτέ. Και τελικά έπεσα τόσο έξω. Εκεί που πήγα τα πράγματα δεν είχαν καμία σχέση με αυτά που φανταζόμουν και τελικά προσαρμόστηκα στις ανάγκες και τα όνειρα μου και αποφάσισα να γυρίσω πίσω στη βάση μου, για να αναδιοργανωθώ πριν κάνω το μεγάλο βήμα φυγής.
Φυγή. Ακούγεται τόσο αρνητική και τραγική λέξη. Εγώ στο μυαλό μου δεν την έχω συνδιάσει με λύπη και πόνο, αλλά με ενθουσιασμό, ένταση, περιπέτεια και εκπλήξεις. Ίσως φταίει το “Pack your bag, run away” για αυτή τη συσχέτιση.
Επέστρεψα λοιπόν με ένα πλάνο, το οποίο και τελικά μου βγήκε. 3 μήνες στην εταιρεία των ονείρων μου, στο ηλιόλουστο Oslo, παρέα με έναν από τους φυγάδες του blog, μέντορα και πολύ καλό μου φίλο. Είμαι πιο δυνατός σε σχέση με την προηγούμενη φορά, πιο ώριμος και με τα μυαλά στο κεφάλι μου. Το μόνο που έμεινε ίδιο είναι το μόνιμο χαμόγελο στα χείλη μου και τα ακουστικά στα αυτιά μου. Αυτή την φορά δεν θα υπάρξουν μεγάλες σκέψεις, ούτε μεγάλα λόγια. Μία φορά επιτρέπεται να κάνεις λάθος, την δεύτερη φορά που θα το κάνεις, είναι επιλογή σου.
Καλό καλοκαίρι σε όλους, με υγεία.
Και μην ξεχνάμε, “Υψηλοί στόχοι, ηχηρές πτώσεις”.
Our time to leave... 