Είναι πάνω από δυο βδομάδες τώρα που τελείωσα με την εαρινή εξεταστική – την προτελευταία μου, όπως θέλω να πιστεύω – και όμως βρίσκομαι ακόμα στην Αθήνα. Και είναι ίσως η πρώτη φορά που δε μένω από υποχρέωση, αλλά από επιλογή. Χαλαρώνω. Όχι τόσο όσο θα ήθελα – είναι μια βδομάδα τώρα που χτύπησα και δεν μπορώ να πατήσω καλά το αριστερό μου πόδι, αλλά δε με πτοούν αυτά. Θα περάσει, μπορεί να κάνει κι αλλιώς? 🙂
Αράζω λοιπόν στην καλοκαιρινή Αθήνα, και απολαμβάνω το μπαλκόνι μου. Το πρωί κοιμάμαι, το μεσημέρι ξυπνώ, το απόγευμα τρώω κάτι, και το βράδυ μπαλκόνι. Μιας και δεν πολυβγαίνω μάλιστα λόγω χτυπημένης φτέρνας, δράττομαι της ευκαιρίας και καλώ τους φίλους μου και αράζουμε παρέα με μπυρίτσες και ξηροκάρπια – άλλο ένα παράδειγμα της μεγάλης αλήθειας που θέλει τα απλά πράγματα στη ζωή να είναι τα πιο όμορφα.
Συζητούμε τα πάντα. Με τις εξετάσεις πίσω μας, την περίοδο των διακοπών να έχει ξεκινήσει καιρό τώρα και τις σκέψεις μας αισθητά απεγκλωβισμένες, τίποτα δε μας φαίνεται αδιάφορο, τίποτα δε μοιάζει άσχετο – και οι καλοκαιρινές νύχτες είναι απλά μικρές.
Δυο-τρεις μέρες πριν ήταν, όταν πιάσαμε να κουβεντιάζουμε που θα είμαστε σε 10 χρόνια. Τι θα κάνουμε τις νύχτες, αν θα μας αρέσουν οι ίδιες γυναίκες, αν θα εξακολουθούμε να σηκώνουμε τηλέφωνα. Χτες αναρωτιόμασταν τι απ’όσα κάνουμε ή κάναμε θα αποδειχτεί κάποτε “τσάμπα”. Αν η αξιοπρέπεια πρέπει να μπαίνει πάνω από τη ζωή ή όχι, ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο “έτερον εκάτερον” και το “περί ορέξεως κολοκυθόπιτα”. Μα οι πιο ωραίες στιγμές είναι πάντα οι ενδιάμεσες, εκείνες που κανείς δε μιλά, μα η σιωπή δεν είναι αμήχανη – γιατί όλοι κουρασμένοι, απολαμβάνουμε τη νύχτα.
Ιδέα δεν έχω που θα είμαι 26 Ιουλίου του 2018. Μα αν είμαι στην Αθήνα, θα είμαι στο μπαλκόνι μου, με καλή παρέα, με φεγγάρι, με ποτό και τσιγάρο. Γιατί ο Μιλτιάδης καλά τα έλεγε πάντα, μα ο καφές δε μ’αρέσει. Ιδέα δεν έχω αν η ζωή αξίζει χωρίς αξιοπρέπεια, όσο νιώθω πως είναι αμφότερα overrated. Και για την ελληνική ετυμολογία, πραγματικά, δεν έχω ιδέα..
Όσο για τα “τσάμπα” της ζωής μας, θα περιοριστώ στο σημερινό στριπάκι του Garfield που τα λέει όλα:
Ποια να είναι τελικά η μαγεία στα μπαλκόνια καλοκαιρινής νυκτός μας ? Τι είναι αυτό που κάνει το χώρο και το χρόνο να λιμνάζουν και να παύουν να μετρούν? Ποια είναι αυτή η μυστική συνταγή που μας μετατρέπει ξαφνικά όλους σε δυο παπούδες από το Muppet Show, που κάθονται και βλέπουν τη ζωή τους από ψηλά?
Ίσως το μπαλκόνι μου να είναι μαγικό. Ίσως, πάλι, να είναι κάτι που συμβαίνει σε κάθε μπαλκόνι το καλοκαίρι – ίσως μάλιστα στην ταράτσα να είναι ακόμα καλύτερα. Ίσως είναι η καλή παρέα, το ποτό και το τσιγάρο. Ίσως το βαθύ σκοτάδι, πριν την ανατολή.
Μα, εδώ που τα λέμε, δεν έχω ιδέα..
Πήγαμε στο μπαλκόνι, και ήταν πολύ ωραία. Μιλήσαμε, κάναμε πλάκα, χαζέψαμε, είπαμε ωραίες ιστορίες. Λέω να το θεσπίσουμε “το μπαλκόνι”. Να έχουμε βραδιές στο μπαλκόνι, και να ακούμε μουσική, διαφορετική κάθε φορά. Και να λέμε ιστορίες, διαφορετικές κάθε φορά. Ή και ίδιες, για όσους δε θυμούνται αν έχουν πει πάλι την ιστορία τους. Δε βαριόμαστε να ακούμε, δε βαριόμαστε να μιλάμε, να λέμε απόψεις, να διαφωνούμε και να συμφωνούμε. Δε βαριόμαστε ποτέ να επικοινωνούμε, και να ωριμάζουμε μέσα από αυτό. Μας αρέσει αυτή η ζωή, γιατί όταν έχεις να επικοινωνήσεις, να ακούσεις και να πεις, δε φοβάσαι την επόμενη μέρα. Ευχαριστούμε για το μπαλκόνι. Θα έρθουμε ξανά, και θα είναι πιο καλά. 🙂
Πολύ ωραίο post! Και με τέλεια δοσολογία emo… 🙂 Με το στριπάκι του Garfield έλιωσα 😀 😀 😀 😀
ps. muppet show 😉
Thnx dude 😀
Σου διόρθωσα τα smilies – apparently για να φανούν θέλουν κενό μετά.
Το stripάκι του Garfield ήταν η μισή έμπνευση για το ποστ! Όσο για το ps, muppet show ΦΟΥΤΟΥΓΟΥ! 😀 😀
[…] Να κάτσεις στο μπαλκόνι ενός φίλου, με καλή μουσική και να μιλήσετε για το πού θα βρίσκονται σε δέκα χρόνια. Περισσότερες οδηγίες για τη χρήση των μπαλκονιών εδώ. […]
Muppet show αλλά το γράφεις mappet στο post και γι’ αυτό έγραψα το ps 😛
Γλουπ! :-O
Γκρρρρ, το διόρθωσα – αλλά άλλη φορά, κάνε ένα edit και μην το κάνεις θέμα! (ρεζίλι έγινα πάλι 😀 )
Μου το κάνει κι εμένα ρε, μου διόρθωσε το “Κηφισίας”. 😀 😀
Ίσως μια μέρα blogpostάρει κιόλας.. 🙂
Ναι, σιγά μη σκίσει κανά καλσόν..
😀 😀
Ρε losers είμαι μέσα στο καράβι αυτή τη στιγμή, ο πραγματικός ttler… 😛
Μόλις τα ζήσω θα τα bloggάρω ρε, true story.