Είναι τρίτη εβδομάδα μαθημάτων στη Βιέννη και η ζωή μου έχει αρχίζει επιτέλους να μπαίνει σε μία σειρά. Έχω πλέον εγκατασταθεί πλήρως, έχω σταθερό και κινητό, έχω internet (αν και λίγο σάπιο) και έχω κάνει βασικά ψώνια. Έχω γνωρίσει τους καθηγητές μου και κάποιους από τους συμφοιτητές μου, έχω ξεκινήσει τα πρώτα ομαδικά projects και έχω βάλει σε μία τάξη τις γραφειοκρατικές μου εκκρεμότητες. Τρώω και κοιμάμαι σε λογικές ώρες και δεν θέλω πια να βάλω τα κλάμματα με το παραμικρό πρόβλημα που συναντάω.
Όπως καταλαβαίνετε, η ζωή μου μπορεί να έχει αρχίσει να μπαίνει σε μία σειρά, αλλά οι τελευταίες 10 μέρες στάθηκαν κολασμένες. Υπήρξαν στιγμές που φρίκαρα με αυτά που άκουγα, στιγμές που απλά δεν καταλάβαινα τίποτα από αυτά που άκουγα, στιγμές που αναρωτιόμουν how the fuck am I going to have this done by next week!, στιγμές που πραγματικά αναρωτιόμουν τι σκατά κάνω εγώ εδώ πέρα. Υπήρξαν στιγμές που θέλησα τη μαμά μου, στιγμές που ένιωσα τους φίλους μου πιο αναγκαίους από ποτέ. Στιγμές που έφτασα να κλάψω από τα νεύρα, την αγανάκτηση και την ταυτόχρονη μοναξιά μου.
“Μα τι λες? Εσύ έλεγες ότι τη λατρεύεις τη Βιέννη, ότι όλα είναι τέλεια εκεί, ότι περιμένεις πώς και πώς να φύγεις από τη ζωή σου και ν’ αρχίσεις μία άλλη.” Well, easier said than done, I’m afraid.. Όσοι με ξέρετε έστω και ελάχιστα, γνωρίζετε πολύ καλά πόσο ενθουσιώδης είμαι με κάθε τι καινούριο και περιπετειώδες, και πόσο θα γούσταρα να μπορώ να σας πω, πόσο άψογα μου ήρθαν όλα και πόσο γαμάτα περνάω – να σας γράψω να ξεκουνηθείτε από τη βολική ρουτίνα της ζωής σας και να κάνετε νέες αρχές, αλλού, γιατί μόνο οι αρχές μετράνε.
Δεν είναι αλήθεια βέβαια, δε μετράνε μόνο οι αρχές, όλα μετράνε. Και η φυγή και η επιστροφή το ίδιο – και το ταξίδι καθ’ εαυτό.
Μα το θέμα μου ήταν άλλο!
Στους δρόμους της Αθήνας ήμουν οδηγός μα στους δρόμους της Βιέννης είμαι επιβάτης, και οι ώρες στα λεωφορεία, τα τραμ και τα μετρό τις πρώτες μέρες του πανικού επέβαλαν μουσική. Επιστρατεύτηκε λοιπόν για άλλη μια φορά το ηρωικό μου mp3 player, ένα Zen Nomad της Creative, μοντέλο του 2001 με 60άρι σκληρό δίσκο – μία γκουμούτσα που κατέχω και λατρεύω τα τελευταία 7 χρόνια 🙂 . Το υπέροχο αυτό κειμήλιο – πλεόν – της σύγχρονης τεχνολογίας περιέχει όλη τη μουσική που αγαπώ και έχω ξεδιαλέξει με μεράκι τα τελευταία χρόνια (περί τα 16 Gb) και τα τελευταία χρόνια παίζει αιωνίως στο shuffle συνδεδεμένο στο ηχοσύστημα του αυτοκινήτου μου.
Συνδεδεμένο τώρα σε ένα ζευγάρι καινούρια ακουστικά, το Zen κλήθηκε για άλλη μία φορά να ανελκύσει τα βουλιαγμένα καράβια μου, μα η κατάσταση δεν ήταν συνηθισμένη – ούτε το all you need is love, ούτε “εκείνη” του foidel, είχαν φυσικά τα φόντα να ανατρέπουν την πρωτόγνωρη ψυχική μου κατάπτωση, και έτσι το shuffle μετά από τόσο καιρό σύντομα απορρίφθηκε ως απλά επικίνδυνο.
Ανέλαβα δράση και καθάρισα την playlist όταν έτυχε να ακούσω φυρόι – τα τραγούδια φίλων που χρειαζόμουν απεγνωσμένα, μα δεν ήταν κοντά μου έστειλαν τη διάθεσή μου στον πάτο της και έτσι η ανάγκη για επιλεγμένα ακούσματα ήταν πλέον ξεκάθαρη. Σκέφτηκα λοιπόν καλά ψάχνοντας τη βάση και έβαλα να ακούσω το what if god was one of us.
To what if god was one of us είναι ένα από τα soundtracks της ζωής μου. Ο όρος είναι ξεκάθαρα προσωπικός, οπότε εξηγώ: Ένα τραγούδι που ανακαλύπτεις, συνήθως για δεύτερη φορά ή τρίτη φορά, και πιάνεις τον εαυτό σου, όχι μόνο να αποζητά να το ακούει συνεχώς στο repeat χωρίς ίχνος κούρασης, μα να νιώθει σα να μην παίζει απλά από το ηχοσύστημά του, μα από τον ίδιο τον κόσμο γύρω του, όταν οδηγάει τη νύχτα ή όταν περπατάει μόνος σκεπτόμενος τα πάντα ή τίποτα, ένα τραγούδι που νιώθεις ότι παίζει στο background της ζωής σου σαν σε ταινία, όπως στην αγαπημένη σκηνή με τον Hugh Grant στο Notting Hill, είναι ένα soundtrack της ζωής σου.
Τα soundtrack της ζωής μας δεν είναι απαραίτητα τα αγαπημένα μας τραγούδια, ούτε φυσικά τα τραγούδια που θεωρούμε πιο “σπουδαία” κατά διάφορες έννοιες. Δεν είναι μονάχα ένα ή δύο, αλλά δεν είναι πολλά – σίγουρα θα χωρούσαν σε ένα audio cd, όπως όλα τα soundtrack άλλωστε. Αν και ίσως δεν ταιριάζουν καν μεταξύ τους.
Και όταν είμαστε χάλια, μας θυμίζουν ότι είμαστε ακόμα εδώ.
Είμαι καλά σήμερα και σκοπεύω να είμαι καλύτερα αύριο, και σας ζητώ να μου πείτε για τα soundtracks της δικής σας ζωής 🙂
2 είναι τα soundtracks.
The Magician, Bruce Dickinson
Θα’ρθω να σε βρω, Άσιμος
Αυτά φτάνουν για μια ζωή…
Να ‘μαστε καλά να γινόμαστε χάλια. Ούτε ένα credit σε μένα που στο έμαθα/θύμισα ρε; 😛
Anyway, για μένα το what if god was one of us είναι για το λεωφορείο όταν είσαι μόνος και επιστρέφεις κουρασμένος νύχτα. Just a stranger on the bus…
Το σκέφτηκα για τα credits, αλλά θα πήγαιναν δικαιωματικά στη λυκειακή Νάντια, η οποία δεν τα αξίζει ποσώς, απουσιάζουσα πλήρως από τη λίστα αναγνωστών τε και σχολιαστών γαρ.
Χμ? 😛
Είναι κουτί το τραγούδι για κουρασμένη νυχτερινή επιστροφή, αλλά εγώ άλλο ρώτησα – έχεις κι εσύ τραγούδια που όταν τ’ ακούς νιώθεις ότι παίζουν στο background της ζωής σου, και ποια?
Δε βλέπω ενθουσιασμό γενικά, και πληγώνομαι 😦 Νόμιζα πως με διαβάζατε 😛
Ρε λεωνιδα (θα στο πω και εδω) πραγματικα λατρευω τον τροπο που γραφεις..
Να χαμογελας γαμωτο σου 😀
“E γραφε..”
ειπε επιτακτικα ο λεωνιδας… και πως να αντισταθεις..
λοιπον το δικο μου soundtrack ειναι το στο βραχο απο ξυλινα σπαθια. Συναισθηματικα δεμενη μ αυτο το τραγουδι. Χαρισμενο απο καποιον που αγαπαω πολυ σε μια πολυ δυσκολη περιοδο της ζωης μου.Το ακουω και ξερω οτι δεν ειμαι μονη μου,οτι οτι και να γινει γινεται για καλο,οτι οτι οτι…
Δεν σου λεω αλλα.. νια νια νια
Ωραίος ο βράχος.
Railduck, γι’ αυτό έγραψα θύμισα. Anyway, ποτέ σου. 😛
Έτσι. Μη σώσω 😛
τα κείμενα σου με εκφράζουν στο έπακρο. αυτό όμως δεν με εκφράζει απλά. ταυτίζεται με τις δικές μου πρώτες μέρες. μήνες θα έλεγα σωστότερα. πάντως να ξέρεις κάτι. και να τελειώσουν αυτά και να περάσει ο καιρός. άλλα πράγματα θα βασανίζουν το μυαλό σου μετά.
θα περιέλθεις και εσύ εις πνευματικήν αναζήτησην σιγά σιγά
το μάστερ έξω αυτό είναι φίλε
πνευματική αναζήτηση
μοναχισμός
κοιτάς μέσα σου
έρχεσαι αντιμέτωπος με τους φόβους σου
βλέπεις μπροστά σου τις επιλογές που θα σε καθορίσουν σαν άνθρωπο για το υπόλοιπο της ζωής σου
το θέμα είναι αν θα τις κάνεις αποφάσεις
για μένα υπάρχουν μάλλον soundtracks μιας περιόδου της ζωής μου, που εναλλάσσονται και ίσως επανέρχονται σε αυτή, ίσως όχι. θα αναφέρω λοιπόν μερικά αρκετά “μόνιμα”:
smashing pumpkins – stumbleine
tom waits – november
bob marley – three little birds
jimmy hendrix – bold as love
fugees – ready or not
σωτηρία μπέλου – το μινόρε της αυγής
Για εμένα θα έλεγα οτι σαν soundtrack της ζωής μου είναι η Αύρα απο τον Δημήτρη Παναγόπουλο. Αν και όταν είμαι σπίτι μου δεν το ακούω συχνά αλλα όταν είμαι μακριά απο αυτό είναι ένα τραγούδι που δεν το αποχωρίζομαι.
Καλά να περνάς 😉
Μπράβο ρε Γιώργο, αυτός είσαι!
Η Αύρα έχει κερδίσει μια θέση στο cd με τα soundtracks και της δικής μου ζωής. Είναι κι αυτή ένα τραγούδι που ακούγεται σα να παίζει στον αέρα, σα να το τραγουδά ο άνεμος – και όχι λόγω σχετικών στίχων.
@noir
ολόκληρη set-list my friend! Ευχαριστώ!